وقتی از تفاوت بازیگر و سلبریتی صحبت می کنیم، یکی از مصادیق این گزاره گفته محسن قصابیان است که شهرتش آنقدر نیست که سلبریتی اش بیشتر از قدرت بازیگری اش باشد.
به گزارش عصر ایران، خیلی ها او را نمی شناسند با اینکه سابقه زیادی در عرصه تئاتر دارد، حتی داوری در جشنواره های تئاتر. وی دارای مدرک لیسانس بازیگری و لیسانس کارگردانی از دانشگاه تربیت مدرس است. او محقق و مدرس بازیگری است و بازیگری را هم در کارنامه اش می بینیم. او به عنوان مجری با صدا و سیما همکاری داشته است و به همین دلیل در جشنواره سوم سیما برای اجرای «مسابقه تلاش» به عنوان مجری برتر تجلیل شد.
او کمتر در سینما حضور داشته است اما بازی او در نقش شهید ستاری در فیلم «منصور» به قدری تاثیرگذار بود که حتی نظر مخالفان فیلم را نیز به خود جلب کرد.
شاید به خاطر گریم او در فیلم منصور خیلی ها ندانند «بهرام» سریال داریوش که این روزها با بازی قدرتمندش همه را شگفت زده کرد، همان منصور فیلم منصور است. اگرچه در منصور نقش اصلی را بازی می کرد و قهرمان داستان بود و اینجا در نقش فرعی و در شمایل یک ضدقهرمان ظاهر شده است.
اما قد کوتاه و قد بلند بودن آچه یا قهرمان و ضدقهرمان بودن نقش هایش را به هم پیوند می دهد وجه کاریزماتیک بازیگری اوست.
جالب اینجاست که او در نقش بهرام در سریال داریوش در یک موقعیت مرزی بین یک قهرمان و یک شرور قرار می گیرد. هم ترسناک و هم حمایت کننده و هم بی خطر. در واقع بهرام شخصیتی چند لایه و متناقض دارد; گاهی هیولا می شود و گاهی پدری مهربان.
محسن قصائیان با درک درست از نقش و تناقضات و پیچیدگی های آن به خوبی از پس نقش بر آمده است چرا که می داند کجا باید سکوت کرد و یک بازی درون گرایانه انجام داد و کجا یک کنش بیرونی پر از خشم و پرخاشگری را در یک کنش سرکش انجام داد. قرار دادن
گاهی شبیه یک لاتی جوان است و گاهی شبیه یک یاغی بی رحم که همه روی او حساب می کنند. آنچه این شخصیت را با وجود منفی بودنش جذاب و قابل تماشا می کند، بازی خوب و قدرتمند محسن قصابیان است.
بازی با چشمان او و استفاده دراماتیک از حالات چهره، به خصوص نگاه نافذ او، به این شخصیت کاریزما و اقتداری می بخشد که وقتی روی صحنه است، صاحب آن می شود. همانطور که تمام حواس مخاطب به سمت او و گفتار و کردارش کشیده می شود و شخصیت های داستان در حاشیه او قرار می گیرند که نقطه مرکزی صحنه است.
بهرام تیپ آشنای پدرخوانده و مافیایی نیست که شخصیت منفی چندلایه و قدرتمندی است که با بازی خوب محسن قاضابیان هویت خود را پیدا می کند.
تسلط او در دیالوگ گویی و بالا و پایین کردن صدا، مکث و بازی در زمان مناسب باعث شده بهرام به یک ضدقهرمان کاریزماتیک و تاثیرگذار تبدیل شود، گویی همه شخصیت های داستان روی او حساب می کنند، حتی آنهایی که ادعا می کنند. لاتی را از دست داد.
هرچه داستان بیشتر پیش می رود و او در موقعیت های خطرناک تری قرار می گیرد و گولان کشف می کند، می توان توانایی بازیگری محسن کاسبیان را بیشتر درک کرد که نشان می دهد نقش های کوچک و بزرگ وجود ندارد، بلکه بازیگران کوچک و بزرگ هستند.
به نظر می رسد بعد از این باید بیشتر شاهد حضور او در فیلم ها و سریال ها باشیم. سریال داریوش فارغ از خوب یا بد بودن آن بازیگر خوب و قدرتمندی را به مخاطبان معرفی کرده است تا از تماشای بازی او لذت ببرند.
