محمد ماکویی; سروش صحت کارگردان توانمندی است و در این شکی نیست. اما آنهایی که فیلم «ملاقات با زرافه ها» را دیده اند حتما متوجه شده اند که اکثر مخاطبان در حین گوش دادن به شوخی های کلامی که برخی از آنها به اضافه 18 است، از خنده منفجر می شوند!
قطعا؛ استفاده از واژه ها در مدیوم سینما اشکالی ندارد، اما اگر زیاده روی شود و مردم فکر کنند اگر فیلم به جای اینکه در مدیوم سینما ساخته شود، به صورت تئاتر یا نمایش رادیویی ارائه می شد، می توانست سرگرم کننده باشد و مردم را تقریباً به همان اندازه می خنداند. چیزی نباید از ارزش های آن کم شود، آن وقت این سوال پیش می آید که آیا این همه هزینه ارزشش را داشت؟
البته تا حدی باید به سروش صحت حق داد که از «کلمات» برای خنداندن مخاطب استفاده کند. چرا که سینماگران خوب سال هاست متوجه شده اند که گوش مخاطب ایرانی به مراتب از چشمان او محرمانه تر است و اگر چشم ها حق دیدن غیب را ندارند گوش سزاوار است گاهی عادت خود را ترک کند و به ناشنیده ها گوش دهد!
با همه اینها؛ موضوع فیلم نشان دهنده تعهد کارگردان است چرا که می خواهد از زبان طنز مصیبت ها استفاده کند. برای نشان دادن اثرات مصرف مواد مخدر بر مردم، و فقط نویسنده این واقعیت را درک نکرده است که چرا عصبانیت کنترل نشده برادر عروس به اندازه کنار هم قرار گرفتن “جنس خوب” و “دوست بد” اهمیت دارد و می تواند همان مصیبت (قتل). آن را به سر دیگری بیاورم؟ مگر می شود در فیلمی، حتی کمدی، از مضرات مصرف مواد مخدر صحبت کنید و بگویید «عصبانیت کنترل نشده به همان اندازه مهم است»؟! نمی دونم ولی فیلم می گفت اشکالی نداره!
