نهال موسوی- برای آخر هفته به برنامه های مربوط به آشپزی و مخصوصاً این نوع برنامه ها علاقه دارم، به همین دلیل تصمیم گرفتم برنامه شام ایرانی سعید ابوطالب را که از شبکه خانگی منتشر شده بود ببینم.
به گزارش عصر ایران؛ با توجه به ذهنیتی که من نسبت به این نوع برنامه ها دارم که در رسانه های فارسی به “بیا با من شام بخور” معروف هستند، اما برنامه اصلی به نام بیا با من شام اولین بار در سال 2005 از شبکه 4 انگلیسی پخش شد که مورد توجه قرار گرفت. در بین تماشاگران قرار گرفت و سپس بسیاری از کشورهای دیگر حق ساخت آن را خریدند. از آمریکا، آلمان و فرانسه گرفته تا آفریقای جنوبی، ترکیه، مالزی و…
شکل کلی این رئالیتی شو به این صورت است که هر هفته 4 شرکت کننده در خانه خود برای یکدیگر شام آماده می کنند و مخفیانه به یکدیگر امتیاز می دهند. در شب پایانی مسابقه، هر کسی که بیشترین امتیاز را داشته باشد برنده مسابقه است.
آنها سعی کرده اند تقریباً همین قاعده را در شام ایرانی حفظ کنند و شرکت کنندگان عبارتند از: کمند امیرسلیمانی، مونا کرمی، حدیث میرامینی و علیکا عبدالرزاقی. امیر کربلایی زاده قرار است در هر قسمت به جای راوی حضور داشته باشد و از آماده سازی و پخت هر یک از شرکت کنندگان قبل از مهمانان گزارش دهد، البته در یک قسمت به همراه همسرش به خانه الیکا آبدرزقی رفته است.
نکته عجیب اینجاست که در صفحه معرفی این برنامه در فیلمو نوشته شده است: «سریال شام ایرانی در سال 1403 در ایران به کارگردانی سعید ابوطالب تولید شد، از جمله بازیگرانی که در این سریال خانوادگی و درام ایفای نقش کردند، می توان به لامند امیرسلیمانی، سپند امیرسلیمانی، مونا کرمی، پژمان بازغی، امیرعلی نبویان، مجتبی اشاره کرد. شفیعی، حسین رفیعی، عبدالله روا، الیکا عبدالرزاقی، حدیث میرامینی و امیر کربلایی زاده.
از اینجا این سوال در ذهن ایجاد می شود که چرا قرار است این هنرمندان در یک رئالیتی شو ایفای نقش کنند؟ اگر قرار است نقشی داشته باشند چرا با نام و مشخصات واقعی خود شرکت کردند؟ نوشتن شام ایرانی به قول سعید ابوطالب یعنی چه؟
نکته دیگر اینکه علاوه بر شرکت کنندگان 2 کارشناس آشپزی حضور دارند که در مورد شام آماده شده نیز صحبت می کنند و امتیاز می دهند! این هم اوج دیگری از خلاقیت برنامه نویسان! در واقع می خواهند دو مدل از برنامه های مسابقه محور آشپزی را با هم ترکیب کنند که اولی ذکر شده و شکل دوم برنامه هایی است که افراد با حضور داوران حرفه ای در مسابقات آشپزی شرکت می کنند. این داوران هم اینجا حضور دارند و امتیاز می دهند، چرا؟
اما انتقاد اصلی به این برنامه شام ایرانی این است که به نظر می رسد اصلاً برنامه آشپزی نیست و عمدتاً گروهی از بازیگران را دور هم جمع کرده اند تا صحبت کنند و بخندند یا مافیا بازی کنند و…
اساس اصلی این برنامه باید آشپزی باشد، اما در اینجا آشپزی تقریبا تنها دلیلی است که این افراد برای تهیه برنامه جمع می شوند. حتی در اپیزود الیکا عبدالرزاقی هم نشون میده که اصلا آشپزی نمیکنه و از بیرون غذا درست کرده!
روند آماده سازی غذا به درستی نشان داده نمی شود، مثلاً اگر شخصی پیاز را خرد کند یا هویج، مرغ سرخ کرده و غیره را رنده کند، بیننده باید ببیند که چگونه این کار را انجام می دهد و سبک آشپزی او را ببیند، اما در اینجا دوربین یک تصویر باز نشان می دهد. و ما فقط او را در حال انجام کاری از دور می بینیم. این اولین و ساده ترین چیزی است که در این برنامه رعایت نمی شود! اما در مورد موضوعات مختلف و بی ربط تا زمانی که شما بخواهید صحبت می کنند، طولانی، کشیده و غیره.
مشکل اینجاست که فردی مثل من که به آشپزی علاقه دارد، دوست دارد بنشیند و برنامه ای در مورد آشپزی ببیند، نه اینکه حرف بزند و خاطره بگوید و بخندد و تبدیل به محور اصلی برنامه شود. مثل این است که غذایی را تبلیغ می کنید و هنگام سفارش و خرید آن، به جای غذا، وسایل آشپزخانه یا مواد شوینده را به شما تحویل می دهند.
اگر بخواهم یک استندآپ کمدی ببینم یا یک تاک شو طنز ببینم یا … برنامه های دیگری از منابع مختلف وجود دارد اما می خواستم برنامه ای در مورد آشپزی ببینم.
من واقعاً نمی خواهم بیشتر در مورد تناقضات این برنامه بنویسم ، زیرا خسته کننده است و مشکلات اساسی برنامه نویسی در آن بسیار بیشتر از چند مورد است ، اما می خواهم این را واضح و مختصر بگویم که می خواهم یک برنامه با محوریت آشپزی در برنامه شام ایرانی. نکته دیگر اینکه چرا سازندگان این برنامه به این راحتی قضیه را فراموش کردند؟
من بیشتر احساس می کنم که گروهی دور هم جمع شده اند و هر بار به بهانه ای برنامه تولید می کنند، گاهی مافیا و پدرخوانده و گاهی برنامه ای با موضوعی متفاوت، حتی بدون رعایت حداقل استانداردهای یک برنامه مثلا ایرانی. شام معروف! حیف شد، چون برای دیدن این برنامه وقت و هزینه صرف کردم، اما در رعایت خواسته های مخاطب تردید دارم!
در یک کلام شام ایرانی ترکیب عجیبی است.
