پوران درخشنده کارگردان و فیلمنامه نویس درباره فعالیت های اخیر خود گفت: بعد از فیلم «زیر سقف دودی» نزدیک به 8 سال است که فیلمی نساخته ام و این روزها بیشتر وقتم را در عرصه نویسندگی می گذرانم. در حال نوشتن رمانی به نام «مادر ایرانی من» هستم که هنوز مشغول کار بر روی آن هستم.
به گزارش مهر، وی افزود: پروانه ساخت فیلمنامه «عشق» را گرفتم اما هنوز ساخت این فیلم را آغاز نکرده ایم. فیلمنامه دیگری هم دارم به نام «زمین مادر» که هنوز مشغول نوشتن آن هستم و منتظر اتفاق خوبی هستم.
این کارگردان تاکید کرد: من همیشه پروژه و فیلمنامه ای برای انجام و ساخت داشته ام اما انجام و شروع کار مهم است زیرا همیشه مشکلی سر راه ما وجود دارد که شروع کار را سخت می کند.
پوران درخشنده درباره ساخت فیلم سینمایی «پسرانش فریاد نمی زنند» گفت: فیلم «پسرانش جیغ نمی زنند» در مرحله ساخت بود که متاسفانه مشکلاتی بر سر راه آن پروژه قرار گرفت و متوقف شد. ما الان در سینما برای سرمایه گذاری روی فیلم های اجتماعی مشکل داریم چون سرمایه گذاران روی فیلم های دیگر سرمایه گذاری می کنند. به همین دلیل فیلمسازانی که فیلم های اجتماعی می سازند از دو جنبه با چالش هایی روبرو هستند. یکی بحث تامین مالی و سرمایه و قسمت دیگر اخذ پروانه ساخت.
وی افزود: پس از رفع مشکل بودجه «پسرانش گریه نمی کنند» مدت پروانه ساخت ما به پایان رسید اما نمی دانم چرا با همه توضیحاتی که به صورت حضوری در محل تولید به اعضای شورا ارائه کردم. در جلسه شورای پروانه ساخت، پروانه ساخت آن فیلم صادر نشد. تمدید نشد واقعا متاسفم که در آن زمان نیازی به ساخت چنین اثری احساس نکردند. همیشه وقتی اتفاقی می افتد متوجه می شویم که باید به یک سری مسائل بپردازیم و فرهنگ سازی کنیم.
این کارگردان در پاسخ به این سوال که آیا برای ساخت «پسرانش فریاد نمی زنند» مجددا درخواست پروانه ساخت داده است، گفت: حتما باید این فیلم را بسازم چون سابقه آدم هایی دارم که نمی توانم به سادگی از کنارشان بگذرم. و اکنون بار سنگینی بر دوش من است. این دوش من است. واقعیت این است که به دلیل حساسیت های جامعه یا هر موضوع دیگری نمی توانیم برخی مسائل مهم را کنار بگذاریم.
پوران درخشنده در پایان درباره ناکامی بسیاری از سینماگران در کار در ژانرهای مختلف اظهار داشت: کسانی که با هزار امید وارد عرصه سینما شدند، ضرورت را احساس کردند و توانایی های خود را شناختند، نمی توانند رویاهای خود را رها کنند. همه ما رویایی داریم که بعد از هنر آمده ایم. همه ما دوست داریم فیلم بسازیم. ما فیلمسازان خوبی داریم که هیچ کدام در سال های اخیر فیلم نمی سازند چون باید شرایط و بستر کار این عزیزان فراهم شود. یعنی باید از این هنرمندان خواست که فیلمی متفاوت با فیلم های اکران سینماهای ما بسازند و ضرورت ساخت فیلم اجتماعی را نادیده نگرفت.
