بعدی- چند دهه پیش، باب دیلن تصویر خود را به عنوان یک ستاره درخشان و معمایی خلق کرد که او را به ایده ای عالی برای فیلمسازان تبدیل کرد تا تفسیرهای خود را از زندگی این خواننده ارائه دهند.
به گزارش به گزارش میهن تجارت به نقل از بی بی سی، فیلم سال 2007 تاد هاینز «من آنجا نیستم» شش نسخه تخیلی از زندگی این خواننده را خلق کرد، مارتین اسکورسیزی درباره تور خود به همین نام در Rolling Thunder فیلمی تمسخرآمیز ساخت و با بازیگوشی داستان دیلن و برادران را روایت کرد. کوئن در فیلمی به نام «درون لیوین دیویس» یک موسیقیدان شبیه دیلن را به تصویر کشید. همه این فیلم‌ها خلاقانه‌تر از فیلم مورد انتظار «یک ناشناخته کامل» هستند، که در آن تیموتی شالامه نقش دیلن را از زمان ورودش به گرینویچ ویلیج در سال 1961، تا رسیدن به شهرت، و سپس از موسیقی آکوستیک با الهام از فولک تا تبدیل شدن به یک فیلم بزرگ بازی می‌کند. ستاره
کارگردان جیمز منگولد اصرار داشت که با این پروژه فیلم بیوگرافی نمی‌سازد، اما او دقیقاً همین را ارائه کرده است: فیلمی دوست‌داشتنی اما ناامیدکننده معمولی که به خاطر بازی‌های عالی و موسیقی مقاومت‌ناپذیرش به یاد می‌آید، با فیلمنامه‌ای که خطری ندارد و تخیل ندارد. ناامید کننده بوده است. البته دیلن شخصا این پروژه را تایید کرد و در حین نوشتن فیلمنامه با منگولد ملاقات کرد. باب دیلن حتی اخیراً در مورد این فیلم در شبکه اجتماعی X نوشت: «تیمی (تیموتی چالامت) بازیگر درخشانی است، بنابراین مطمئن هستم که او نیز مانند من قابل باور خواهد بود. یا من جوانتر یا منی دیگر.” این پست کوتاه نشان می دهد که فیلم “یک ناشناخته کامل” مهمترین بخش شخصیت باب دیلن را نادیده گرفته و نشان نداده است: شخصیت باب دیلن در دنیای واقعی مانند یک آفتاب پرست است که یک آفتاب پرست نیست. شخصیت مجرد و مشترک
خوشبختانه تیموتی شالامه همانطور که دیلن پیش بینی کرده بود در این فیلم عالی و کاملاً قابل باور است و می توان گفت که عملکرد او بهتر از خود فیلم است. او به راحتی گیتار و سازدهنی می نوازد، آواز می خواند و تصویری کاملا قانع کننده از دیلن خلق می کند. در 19 سالگی، او با یک کوله پشتی و یک گیتار مستقیماً از مینه سوتا به نیویورک می رسد و به زودی از ستاره الهام بخش خود، وودی گاتری، که در یک بیمارستان کهنه سربازان است، دیدن می کند. ویزیت بیمارستان واقعا اتفاق افتاد. فیلم جدول زمانی و رویدادها را تغییر می دهد، اما به طور کلی بر واقعیت ها تکیه می کند. شالامی با خواندن آهنگی که برای گاتری نوشته بود، با خجالت از زیر مژه‌هایش به اطراف نگاه می‌کند و صدای خاص دیلن را به خوبی تقلید می‌کند.
Chalamet کمی عدم اطمینان را در دیلن جوان نشان می دهد، اما همچنین به اعتماد به نفس گستاخانه ای که برای گاتری لازم است تا شجاعت بازی و آواز خواندن را داشته باشد، نشان می دهد. اسکات مک‌نیری در نقش گاتری که توانایی صحبت کردن را از دست داده است اما هنوز آتشی در چشمانش دارد، دلخراش و پویا است. ادوارد نورتون در نقش پیت سیگر که اتفاقاً در آن لحظه به دیدارش می‌رود، یک چرخش حیله‌گر انجام می‌دهد و دیلن را زیر بال خود می‌گیرد. همانطور که فیلم ادامه دارد، نورتون در جلب احترام حسادت آلود سیگر به دیلن به خوبی عمل می کند، و وقتی موسیقی دیلن شروع به تغییر می کند، خیرخواهی او به عدم تایید شدید تبدیل می شود. نورتون، مانند بقیه بازیگران مکمل، آواز خود را به طرز تحسین برانگیزی انجام می دهد.
این فیلم همچنین در تنظیم منظره موسیقایی که دیلن از آن سرچشمه گرفته است، بسیار عالی عمل می کند. منگولد (که فیلم‌های زندگی‌نامه جانی کش و جان کارتر را نیز کارگردانی کرده است) بسیار باهوش است، بنابراین فیلمش به جای توضیح تحولات درونی خواننده، او را از بیرون به درون و از دید دیگران بررسی می‌کند. این رویکرد بیننده را از هرگونه صحنه باورنکردنی برای به تصویر کشیدن روند خلاقانه باب دیلن در امان می‌گذارد. پس از اینکه دیلن برای نوشتن و تنظیم آنها وقت گذاشت، آهنگ ها تقریباً آماده روی صفحه نمایش می آیند و Chalamet زمان زیادی برای اجرای آهنگ ها دارد. اما این رویکرد باعث می شود که فیلم احساس خوبی نداشته باشد، به خصوص در ساعت اول آن که صحنه هایی از اوایل کار دیلن را مرور می کند.
تمرکز بر بخشی از زندگی به جای اتخاذ رویکردی از گهواره تا حالا مانع از تبدیل شدن این فیلم به یک فیلم بیوگرافی نمی شود. «یک ناشناخته کامل» شامل صحنه‌های غیرضروری متعددی از واکنش طرفداران به آواز خواندن دیلن جوان و نگاه‌های اجمالی به تلویزیون‌های سیاه و سفید پر از اخبار مربوط به بحران موشکی کوبا یا آواز خواندن دیلن در مارس 2018 است.
کار مونیکا باربارو در نقش جوآن بائز به سختی در نقش شالامه در به تصویر کشیدن چهره ای بسیار آشنا است و او این کار را به خوبی انجام می دهد. او وضوح استثنایی صدای باز را دارد و در طول نمایش رابطه بائز و دیلن، چه روی صحنه با هم آواز خواندن و چه در صحنه های عاشقانه آنها، حضوری تکان دهنده است. باز به اندازه دیلن با استعداد و مصمم به اندازه کافی قوی است که با دیلن به دلیل قوز بودن مبارزه کند یا به ادعای او مبنی بر سفر با کارناوال و یادگیری آکوردهای گیتار از گاوچرانی به نام ویگلفوت بخندد. Chalamet و Barbaro با هم واقعیت رابطه این دو خواننده را به تصویر می کشند.
ال فانینگ در نقش سیلوی روسو، بر اساس سوزه روتولو، نامزد دیلن در آن سال‌ها، نقش کمتری نسبت به بقیه دارد. او به خوبی از خیانت های دیلن آگاه است. در چندین صحنه، وقتی متوجه می شود که دیلن به زودی او را برای جوآن ترک می کند، شروع به گریه می کند. شاید این تعداد صحنه های اشک آور برای این داستان زیاد باشد، اما بازی فانینگ آنقدر خوب است که این صحنه ها را به بخشی غم انگیز و مهم از داستان فیلم تبدیل می کند. این فیلم در تاریخ 5 دسامبر در آمریکا اکران می شود و قبل از اکران عمومی 74 امتیاز از منتقدان Rotten Tomatoes و 70 امتیاز از منتقدان IMDb کسب کرده است.
