به گزارش خبرگزاري ايمنا، واژه مادر آميخته با شور، عشق و اميد به آينده است كه همچون فرشته نگهبان فرزندانش است و تحمل رنج و سختي آنها برايش دشوارتر از تحمل رنج خود است. سختی همه مادران قهرمان هستند، قهرمانان قوی و سرشار از احساسات و عشق به فرزندان و خانواده…
مادران ورزشکاری که همیشه مدال قهرمانی بر گردن دارند چه در خانواده و چه در زمین ورزشی. مادر شدن با شیرینی سخت است و مادر شدن با ورزش سخت تر. مادران ورزشکار اسطوره هایی هستند که باید زمان و انرژی خود را بین کودکان و ورزش تقسیم کنند.
فرانک بابل یکی از این اسطوره ها مادری است که با وجود داشتن یک پسر 10 ماهه در سوپرلیگ بانوان همراه با تیم والیبال بانوان سپاهان حضور دارد. اولین برخورد ما قبل از شروع تمرین بود، او با تلفن صحبت می کرد و نگران پسرش بود. بعد از پایان صحبتش با لبخندی پر از غم به من گفت: مادر نگران حال فرزندش است. اگر آدرین کنارم نباشد، مثل این است که قلبم آنجا نیست.» پس از پایان صحبت هایش، سریع به سالن رفت تا تمرینات تیم را آغاز کند.
لبخند نگران کودک اما چشم‌های خوش‌بینانه‌اش باعث شد فکر کنم روز مادر بهانه‌ای می‌شود تا پای حرف‌هایش بنشینم و درباره مادری صحبت کنم. تصمیم گرفتم با او همراه شوم و شاهد روایت یک روز از زندگی مادر یک ورزشکار باشم.
قرارمان در یک صبح جمعه سرد، آخرین روز پاییز بود. کودک در آغوش وارد سالن شد. سایر بازیکنان از دیدن همبازی خود در کنار فرزندش خوشحال شدند و با «سلام مامان» و «فندق» و تعابیر مهربانانه از او استقبال کردند. جلوتر رفتم و به او کمک کردم تا وسایلش را تهیه کند و از او پرسیدم: “آیا ورزشکار حرفه ای بودن در عین مادر بودن سخت نیست؟”
با لبخند گفت: سخت اما شیرین. می خواهم آدرین در آینده به مادرش افتخار کند. البته بدون کمک همسرم ممکن نبود. امروز همسرم با من آمد تا اگر پسرمان بهانه ای آورد او را نگه دارد تا من تمرین کنم، فردا مسابقه داریم. همسرم در مراقبت از آدرین بسیار کمک کننده است و یکی از مشوق های من برای ادامه ورزش است. زمانی که ازدواج کردم بازیکن تیم ملی بودم اما با توجه به شرایطی که داشتم از تیم ملی خداحافظی کردم. از همان روز اول همسرم از من حمایت کرد تا الان که خانواده ما سه نفره شده است.
کودک 10 ماهه اش را روی صندلی مخصوص نشاند و یک جاکلیدی در دستش داد تا خوش بگذرد و بهانه نیاورد. نمی دانستم با وجود مشغله ها و وظایف می توانم مادر شوم. یک احساس درونی به من می گفت که حیف است ورزش را کنار بگذارم و بهتر است برای خودم وقت بگذارم. اطرافیانم هم تاثیرگذار و برای بودن و ادامه ورزش هستند. اما یک سری هم گفتند ورزش را کنار بگذارید و اشتباه نکنید. مادر بودن فقط در کنار فرزندتان نیست، شما باید قوی باشید و بجنگید تا بتوانید به فرزندانتان آموزش دهید. در نهایت تصمیم گرفتم امسال بازی کنم و با روحیه بهتری به مادر و پسرم برسم.»
خنده پسر چشم آبی هر دوی ما را از گفتگو بیرون کشید. فرانک بوسه ای مادرانه بر سر فرزندش زد و ادامه داد: از سه ماهگی پسرم دوباره با رفتن به باشگاه ورزش را شروع کردم البته در آن زمان هنوز تصمیمی برای والیبال نداشتم اما سعی کردم خود را آماده کنم. بعداً با من صحبت کردند و در نهایت به تیم سپاهان پیوستم خیلی جاها خسته بودم، اما به خودم گفتم دختر، تسلیم نشو، تو مادر و قوی هستی، ادامه بده.»
بعد از اتمام جمله، چند ثانیه ای در سکوت به روزهای سختش فکر کرد. یکی از کارکنان جلو آمد و در حالی که مادر مشغول تمرین بود، کنار پسر نشست تا از او مراقبت کند. از او در مورد حرف ها و نکات مادرانه ای که به مربی گفت و برای آماده شدن به سمت کفش هایش رفتم پرسیدم. روی صندلی تماشاگران دست زد و با الفاظ کودکانه ابراز خوشحالی کرد. خطرات تلخ و شیرین زیادی از حضور پسرم در تمرینات در ذهن من وجود دارد. او در راه بازگشت از تهران بعد از بازی دو هفته پیش خیلی بهانه می آورد و از اینکه بچه های تیم در اتوبوس پتو درست می کردند تا راحت بخوابد و اذیت نشود اذیت شد.
کاش می‌توانستم دفتری بردارم و از داستان‌های قهرمانانه همه مادران بنویسم، از شب‌هایی که حاملگی امنیتشان را قطع کرده و هیچ‌کس نمی‌فهمد، از درد شدید تولد و دوران شیردهی، از لحظه‌های پر درد و رنج اما تمام نشد برای اینکه لحظه ای به خاطر کودک آزرده نشوید، از روزهایی که تمام روزهای جوانی و شادی زندگی تان صرف تربیت فرزند شد، شادی و لذت شور و شوقی که وقتی کودک بزرگ شد در چشمان آنها موج می زند. بازدید می کند
او رفت و مرا با احساسات و افکار مختلف تنها گذاشت. در واقع هر مادری قهرمان داستان فرزندش است.
گزارش از: فاطمه شهسواری، خبرنگار ورزشی ایمنا
