در سال ۱۳۶۵ علیرضا داودنژاد پدر رضا پس از دستگیری اولین فیلمی که پس از انقلاب ساخت به نام «قدقان» (۱۳۵۷) و پس از شکست تجاری دو فیلم بعدی‌اش «جایزه» (۱۳۶۱) و «خانه عنکبوت» (1362). او کلید ساخت یک فیلم خانوادگی با موقعیت اعتیاد را ساخت که اگر از دید منتقدان نباشد، شکست های قبلی اش را جبران کند و در گیشه موفق شود.
به گزارش همشهری آنلاین، «بی پناه» هم داستانی کلیشه ای داشت و هم ساخت و پرداخت کلیشه ای. در پاییز 1358، تقریباً یک سال پس از پیروزی انقلاب، مرتضی (عبدالرضا اکبری) که با مادرش (پری امیرحمزه) زندگی می کند، در کمیته با زنی شکنجه شده و مطلقه به نام اعظم (فریماه فرجامی) آشنا می شود و به دلیل به احساس وظیفه نسبت به موقعیت این زن با او ازدواج خواهد کرد.
اعظم به مرتضی نمی گوید که از ازدواج قبلی خود فرزندی به نام رضا (رضا داوودنژاد) دارد که با همسر معتاد سابقش احمد (مصطفی طاری) است. احمد به اعظم می گوید که او تغییر کرده است و به دلیل تغییر شرایط او نیز تغییر کرده و از اعظم می خواهد که به زندگی خود بازگردد. اما اعظم به او می گوید که حتی اگر واقعاً تغییر کرده باشد، نمی تواند به زندگی قبلی خود برگردد، زیرا متاهل است.
بعدها رضا توسط جنایتکارانی که با احمد فامیل هستند گروگان گرفته می شود و مرتضی که از حقیقت مطلع می شود با گرفتن جنایتکاران کودک را به آغوش مادر بازمی گرداند.
ابتدا قرار بود فخری خروش، افشانا بایگان و محمدرضا داوودنژاد برادر علیرضا و عموی رضا در این فیلم بازی کنند که به دلیل فوت خواهر برادران داودنژاد، محمدرضا با مصطفی تاری جایگزین شد و پری امیرحمزه و … خروش و بایگان جایگزین فریماه فرجامی شدند.
به گزارش جمال امید در جلد دوم کتاب «تاریخ سینمای ایران 1369-1358» این فیلم فروش خوبی داشت اما تقریبا اکثر نقدها منفی بود. مهم ترین نقاط ضعفی که در نقدها به آن اشاره شد، محتوای شعاری و موسیقی پر سر و صدا و آزاردهنده فیلم بود که بیشتر بر گریاندن مخاطب تمرکز داشت. اما کامبیز کاهه در نقدی با نگاهی متفاوت، بازی رضا داودنژاد از کودک را ستود و در این باره نوشت: بازی ستودنی رضا داودنژاد هم نوری است که کم کم در صحرای فیلم محو می شود.
در عکس های به جا مانده از پشت صحنه فیلم، رضا داودنژاد را در حالی می بینیم که پدرش او را کارگردانی می کند و یا در صحنه ای دیگر در آغوش مرحوم فریماه فرجامی است.
