اکونومیست نوشت: شاید فکر کنید در دنیای ترامپ، «استراتژی امنیت ملی» جدید (NSS) اهمیت چندانی ندارد. جان بولتون، مشاور امنیت ملی در دوره اول ریاست جمهوری ترامپ، بارها از اینکه رئیسش اساساً هیچ استراتژی نداشت، ابراز تاسف کرده است. در عوض، رئیسجمهور بر اساس غریزه عمل کرد – و بدون زحمت جلسات متعدد. از روزی به روز دیگر در جهت مخالف می چرخید.
به گزارش سرویس بین الملل «میهن تجارت»، در ادامه این مطلب آمده است: با این حال NSS جدید مهم است. این سند که به طور مرموزی نیمه شب 5/4 دسامبر منتشر شد، توسط سربازان، دیپلمات ها و مستشاران در ایالات متحده و سراسر جهان مورد مطالعه قرار خواهد گرفت. این آخرین و جامع ترین بیانیه از معنای «اول آمریکا» در سیاست خارجی است. این سند چارچوب بررسی قریب الوقوع قدرت نظامی را مشخص می کند و اولویت هایی را برای کسانی که سعی در تفسیر خواسته های رئیس جمهور دارند تعیین می کند. و برای بسیاری از خوانندگان آن، عمیقاً نگران کننده است.
در بیشتر موارد، NSS جدید این دیدگاه چند دهه ای را که مجموعه ای از ارزش های مشترک ستون فقرات اتحادهای آمریکا هستند را رد می کند. این سند اعلام می کند که “بر اساس ایدئولوژی سیاسی سنتی نیست” بلکه بر اساس “آنچه برای آمریکا کار می کند” است. در عوض، او آنچه را که «رئالیسم انعطاف پذیر» می نامد، پذیرفته است. این یعنی «عمل گرایی بدون عمل گرایی، واقع گرایی بدون واقع گرا بودن، اصولگرا بودن بدون آرمان گرایی، قاطعیت بدون جنگ طلبی و خویشتن داری بدون صلح طلبی».
اگر این مانند هرج و مرج به نظر می رسد، به این دلیل است که واقعاً چنین است. هنگامی که ارزشهای روشنگری که مدتها لنگرگاه سیاست خارجی آمریکا بوده، کنار گذاشته میشوند، «اول آمریکا» به ادعای توخالی قدرت تبدیل میشود که بیشتر شبیه به قرن نوزدهم است تا جهانی که آمریکا پس از جنگ جهانی دوم ساخته است. این منجر به سندی می شود که پر از تناقض است.
در برخی از نقاط جهان، به ویژه در آسیا، ترامپ از کشورها انتظار دارد مانند متحدان مطیع رفتار کنند. اما در بیشتر جاهای دیگر، آنها باید در برابر اراده اقتصادی و نظامی آمریکا سر تعظیم فرود آورند. در جاهای دیگر، NSS ایده مداخله جویانه تشویق کشورها به اتخاذ “تغییرات دموکراتیک یا اجتماعی که به طور گسترده با سنت ها و تاریخچه آنها در تضاد است” را رد می کند. چیزی که روسیه، چین و پادشاهی های خاورمیانه دوست دارند. اما در اروپا، جایی که جنبش MAGA نگران بیداری فرهنگی، مهاجرت و تسلط ارزشهای لیبرال است، NSS به وضوح بیان میکند که “هدف ما باید کمک به اروپا برای اصلاح مسیر فعلیاش باشد.”
وقتی NSS این فرمول را منطقه به منطقه در جهان اعمال می کند، پیامدهای کامل این تغییر آشکار می شود.
این در بخش نیمکره غربی بیش از هر جای دیگری مشهود است. این بخش گفت: “ما می خواهیم اطمینان حاصل کنیم که نیمکره غربی به اندازه کافی پایدار و به خوبی اداره می شود تا از مهاجرت انبوه به ایالات متحده جلوگیری کند.” دولت های قاره آمریکا برای کنترل مهاجرت و مهار جریان مواد مخدر فراخوانده شده اند. انتظار میرود که آنها کنترل داراییهای کلیدی، منابع و موقعیتهای استراتژیک را به ایالات متحده واگذار کنند یا حداقل وتوی ایالات متحده را بر مالکیت “بیگانگان متخاصم” بپذیرند – هشداری واضح در برابر سرمایهگذاری چین در بنادر یا داراییهایی مانند کانال پاناما. NSS هشدار می دهد که در جایی که مجری قانون نتواند قاچاق مواد مخدر را متوقف کند، ایالات متحده از نیروهای مسلح استفاده خواهد کرد.
این حق خشن مداخله “اصل ترامپ” نامیده می شود. پیوستی به دکترین مونرو. این ادای احترامی عمدی به «اصل روزولت» است. ادعای تئودور روزولت در سال 1904 در مورد حق پلیس برای اعمال قدرت بر نیمکره غربی.
این اقدامات بدون شک خاطرات تلخ مداخلات یکجانبه ایالات متحده در منطقه در قرن بیستم را زنده خواهد کرد – از تهاجمات نظامی و محاصره تا کودتاهای تحت حمایت سیا یا پیمان های امنیتی که منجر به تسلیح و آموزش مستبدانی شد که در طول جنگ سرد دست به کشتار و شکنجه غیرقانونی می زدند. NSS با صحبت از مشروط کردن کمک و تجارت به همکاری دولتهای آمریکای لاتین نشان میدهد که معتقد است نارضایتی این کشورها مانع از ادامه آنچه آمریکا میشود، نخواهد بود.
در مقابل، در آسیا، متحدان NSS را با آمیزهای از تسکین فوری و ناامیدی طولانیمدت خواهند خواند. قسمت های مربوط به تایوان می توانست بسیار بدتر باشد. سناریوی کابوس برای متحدانی مانند ژاپن، فیلیپین و کره جنوبی این است که NSS اعلام کند که سرنوشت جزیره دموکراتیک تایوان یک منافع حیاتی ایالات متحده نیست.
در عوض، NSS موضع ایالات متحده را تکرار می کند که “از هیچ تغییر یک جانبه در وضعیت موجود در تنگه تایوان حمایت نمی کند”. درست است که هیچ چیزی در مورد اهمیت تایوان به عنوان یک دموکراسی دوست غرب که مردم آن به شدت با حکومت چین مخالف هستند، گفته نشده است. اما این استراتژی استدلالی سرد و واقع بینانه در مورد اهمیت تایوان ارائه می کند: به عنوان یک سنگر مفید در وسط “اولین زنجیره جزایر” که از ژاپن تا فیلیپین امتداد دارد و شامل نیروی دریایی و هوایی چین است. علاوه بر این، NSS به نقش تایوان به عنوان بزرگترین منبع نیمه هادی های پیشرفته اشاره می کند.
بر این اساس، ایالات متحده نیروهایی را حفظ خواهد کرد که بتوانند از هرگونه تلاش برای تصرف تایوان یا کنترل خطوط دریایی اطراف آن یا دریای چین جنوبی جلوگیری کنند. از متحدان آسیایی نیز خواسته شده است که به طور چشمگیری هزینه های دفاعی خود را افزایش دهند و به ایالات متحده دسترسی بیشتری به بنادر و پایگاه های خود بدهند. به عبارت دیگر، NSS از کشورهای آسیایی می خواهد که خطر خشم چین را بپذیرند و به آمریکا کمک کنند تا جاه طلبی های چین در منطقه هند و اقیانوس آرام را مهار کند. اما حتی یک کلمه هم از جاه طلبی های توسعه طلبانه چین یا روسیه و تمایل آنها برای برهم زدن نظم حقوقی و چندجانبه پس از سال 1945 انتقاد نمی شود.
NSS شدیدترین حملات خود را برای اروپا حفظ کرده است. در این سند آمده است که دنیای قدیم در بحرانی عمیق قرار دارد; بحرانی که بیشتر به «از دست دادن هویت ملی» مربوط می شود تا افول اقتصادی یا ضعف نظامی – بحرانی که به «چشم انداز روشن نابودی تمدنی» می انجامد.
NSS با هشدار به این که “احتمال زیادی وجود دارد که در چند دهه آینده، برخی از اعضای ناتو اکثریت غیر اروپایی را به دست آورند” می پرسد، “آیا این کشورها جایگاه خود را در جهان یا اتحاد با ایالات متحده را به همان شیوه ای خواهند دید که امضا کنندگان منشور ناتو دیدند؟” به عبارت دیگر، مهاجران ارزشهای جوامعی را که وارد میشوند فاسد خواهند کرد – ادعایی تکاندهنده از سوی کشوری که بر پایه مهاجرت بنا شده است.
نسخه NSS برای اروپا بر اساس این ناسیونالیسم یهودی-مسیحی است. این سند خواستار “جشن بی پروا از ویژگی ها و تاریخ های فردی ملت های اروپایی” است و از احیای “احزاب میهن پرست اروپایی” حمایت می کند. اشاره آشکار به راست پوپولیست؛ از جمله مجلس ملی فرانسه، اصلاحات در بریتانیا، و حزب آلترناتیو برای آلمان – حزبی که معاون رئیس جمهور جی دی ونس در کنفرانسی در مونیخ در اوایل سال جاری از آن استقبال کرد. اگر این طرح دولت ترامپ است، دولت های میانه رو اروپایی که این احزاب را تهدیدی جدی می دانند، چگونه باید آمریکا را متحد خود بدانند؟
وقتی NSS این منطق را در مورد اوکراین اعمال می کند، به نتایج ویرانگری می رسد. این استراتژی خواستار پایان سریع جنگ برای جلوگیری از تشدید تنش است و ادعا می کند که اکثر اروپایی ها صلح را ترجیح می دهند – حتی اگر به معنای تسلیم شدن در برابر ولادیمیر پوتین باشد – و دولت های آنها مانع آن می شوند. این سند می گوید که ایالات متحده باید این احساس را در اروپا کاهش دهد که روسیه یک تهدید جدی است و هشدار می دهد که ناتو نمی تواند یک “ائتلاف همیشه در حال گسترش” باقی بماند. نگرانکنندهتر، هیچ اشارهای به تجاوزات و خصومتهای مکرر پوتین، رئیسجمهور روسیه نمیکند. برای بخش بزرگی از اروپا، چنین سیاست مماشات صرفاً زمینه را برای درگیری بیشتر فراهم می کند.
در نامه ترامپ به مردم آمریکا که NSS را باز می کند، آمده است: “در هر کاری که انجام می دهیم، آمریکا را در اولویت قرار می دهیم.” اما جمله قبل بخشی است که توسط متحدان – و چین و روسیه – با خوشحالی خوانده خواهد شد، زیرا به طرز ناامیدکننده ای از واقعیت جدا شده است: “آمریکا دوباره قوی و قابل احترام است – و به همین دلیل، ما در حال برقراری صلح در سراسر جهان هستیم.” افسوس، این ادعا از سوی دولتی سرچشمه می گیرد که به طور غیرقابل انکاری ترسناک، ناخوشایند و مورد وسواس جهانی است، اما کمتر از هر دولت آمریکایی در دهه های اخیر مورد احترام و اعتماد است.
