امیر جدیدی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: در دهه شصت که دانش آموز مدرسه بودیم، در صبح مدارس به یک رسم شیک تبدیل شد. فرم اجرای این آیین به گونه ای طراحی شده بود که در لحظه ورود به کلاس، وقتی سرمای سوزان صبحگاهی زنان به استخوان های باریک بچه ها راه پیدا کرده بود و سیستم صف یکی پس از دیگری بسته می شد، ناظم عبوسی که چهره اش طوری طراحی شده بود که گویی رنگ خنده بر خلاف عادتش به رنگ خنده اش باز نشده بود و رنگ خنده روی صورتش نمی افتاد. اوج رضایت، شفقت و مهربانی توجه دانش آموزان را به نکته ای جلب کرد.
ناگهان دانش آموز از انتهای ردیف دانش آموز را به سکو دعوت می کرد و طی مراسمی از زحمات بی وقفه آن کودک قدردانی می کرد. آن روزها جوایز بالای خط، کارت هزارآفرین، مادررنگی، توپ والیبال، توپ 40 تکه، راکت بدمینتون، دفتر سیم پاپکو، میکروسکوپ و…
اصولاً در راهروی مدرسه یک گنجه جایزه بود که در آن قفل بود و یک طلبه باید واقعاً به حکم شیخ ابوالحسن خرقانی عمل کند اما در کمد را باز کند و میکروسکوپ هدیه بگیرد.
حالا تصور کنید دانش آموز بیچاره ای که هر روز ساعت و زمین مدرسه را بسته بود، ناگهان به بالای صف دعوت شد و میکروسکوپ به او اهدا شد. در آن لحظه، هیچ کس، مطلقاً هیچ کس، حتی تصور نمی کرد که این بچه بر اساس شایستگی جایزه را برده است.
واقعیت این بود که خود بچه به خوبی می دانست که مدرسه اینطور مسخره بازی نمی کند و حتماً یک کاسه زیر نیم کاسه آن جایزه باشد. این دست پنهان در واقع همان پدر و مادرهای خوشحالی بودند که فکر می کردند با این جایزه دردناک، حسن کباب شده شان در راه است…
یکی دو شب پیش که اینفانتینو و فیفا مدال صلح را به ترامپ دادند، ناخودآگاه به کلاس سوم ابتدایی رفتم و سرمای صبح به سرم زد.
فکر می کنید با چه حسابی این مدال را به دونالد ترامپ دادند؟ به نظر شما دست پنهان پشت این جایزه کیست؟
عکس: گتی ایماژ
