همیشه تصور می شد که مارها حیواناتی منفرد هستند. آنها فقط در کمین می نشینند، طعمه را تشخیص می دهند، حمله می کنند و به تنهایی ادامه می دهند. اما یک تحقیق جدید در مورد بوآهای کوبا این تصور را به چالش کشیده است.
در یکی از مطالعات، زیست شناس به نام ولادیمیر دینتز که در غاری در کوبا بود، مشاهده کرد که این مارها آنها نه تنها در یک زمان در یک مکان بودند، بلکه در واقع با هم کار می کردند.
گروه ها چگونه شکار می کنند؟
در ورودی غاری که خفاشها در آن تجمع میکردند، دینتز مشاهده کرد که بوآها یکی یکی میآمدند و موقعیتهای خود را برای تشکیل «دیوار زنده» در سراسر ورودی انتخاب کردند.
اولین مار معمولاً خود را در کنار دیوار یا در شکاف سقف قرار می دهد. سپس مار دوم را در کنار او قرار می دادند. حتی گاهی در یک زاویه قرار می گرفت و به همین ترتیب ادامه می یافت تا اینکه مارها با فواصل دقیق پشت سر هم قرار می گرفتند.
این ترتیب باعث شد خفاش هایی که غار را ترک می کنند، راه آسانی برای فرار پیدا نکنند و احتمال گرفتار شدن توسط یکی از مارها بسیار افزایش یافته است.
واقعاً یک همکاری بود؟
بسیاری ممکن است بگویند، “اینها فقط چند مار در یک نقطه شکار خوب هستند”، اما دینتز متوجه شد که این رفتار بیش از همزمانی ساده است است او توضیح داد که این مارها رفتار خود را در حضور دیگران تنظیم کردند، موقعیت خود را به گونه ای انتخاب کردند که اثربخشی کل شکار افزایش یافت.
وی برای تعریف علمی پژوهش دو معیار قرار داد.
- شکارچیان باید رفتار خود را نسبت به یکدیگر تنظیم کنند
- موقعیت یابی باید به طور متقابل موفقیت شکار را افزایش دهد
بوآهای کوبا این دو شرط را داشتند و بنابراین می توان گفت که این دو شرط هستند همکاری واقعی در شکار نشان داد
تا به حال، شکار گروهی یا “هماهنگ” تقریباً منحصراً برای پستانداران و پرندگان بزرگ شناخته شده بود. حیواناتی که معمولا مغز بزرگتر و شبکه های اجتماعی پیچیده دارند.
اما این کشف نشان میدهد که حتی مارها نیز بهعنوان شکارچیان منفرد، هیجانانگیز و ساده، میتوانند رفتارهای پیچیدهتری از آنچه قبلا تصور میشد در موقعیتهای مناسب از خود نشان دهند.
حال این سوال پیش می آید که چند گونه دیگر از مارها ممکن است رفتارهای اجتماعی پنهانی داشته باشند که ما هنوز آنها را ندیده ایم؟
کشف همکاری شکار در میان بوآهای کوبا مرزهای درک ما از رفتار مارها را جابجا کرده است. این مشاهدات نشان می دهد که حتی خزندگان نسبتاً بی تحرک و منفرد نیز ممکن است تحت شرایط خاصی دارای توانایی های استراتژیک و تعاملی باشند و این می تواند درک ما را از تکامل رفتار اجتماعی در حیوانات بازنویسی کند.
