به گزارش خبرگزاری به گزارش میهن تجارت، جامعه ایران در سال های اخیر به دلیل تحریم ها و تصمیم گیری های خارجی سلام برخی از مقامات داخلی با یک سری فشارهای انباشته اقتصادی و نگرانی های معیشتی مواجه شده اند. حقایقی که نمی توان آنها را نادیده گرفت. این شرایط زمینه نارضایتی های اجتماعی را فراهم کرده و باعث شده است که خیابان بار دیگر به محلی برای صداهای مختلف تبدیل شود. در این میان برخی چهره ها ضد ایرانی آنها با ژست «حمایت از مردم» درصدد بازگشت به صحنه هستند. رضا پهلوی در رأس این تلاش ها قرار دارد. وارث رژیمی که کارنامه اش دفاع از اعتراض نبوده، بلکه سرکوب سیستماتیک مردم بوده است.
اولین دولتی که تانک ها را به خیابان آورد تا صدای مردم را خاموش کند
ادعای همدلی با مردم و احترام به اعتراض زمانی معنا پیدا می کند که با گذشته گوینده همخوانی داشته باشد. خاندان پهلوی در تاریخ معاصر ایران نه تنها تحمل اعتراض را نداشت، بلکه اولین حکومتی بود که تانک ها را به خیابان ها آورد تا صدای مردم را خاموش کند. این واقعیت را نه روایت های احساسی، بلکه اسناد رسمی، تصاویر تاریخی و اعترافات مقامات همان رژیم تایید می کند.
در 9 تیر 1331 که مردم به حمایت از دولت ملی دکتر مصدق به خیابان ها آمدند، دولت با گلوله و زره پاسخ داد. در 24 خرداد 1342 تهران با کشتار جمعی آرام شد. آرامشی که نه از رضایت، بلکه از سرکوب حاصل شد. همچنین در سال 1357 آخرین تلاش های حکومت پهلوی برای حفظ قدرت با استقرار تانک ها در خیابان های پایتخت صورت گرفت. تصویری که هنوز در حافظه تاریخی ایرانیان زنده است.
حتی در خاطرات شفاهی مقامات نظامی رژیم پهلوی، از جمله تیمسار حسن طوفانیان، مسئول خرید سلاح برای ارتش شاهنشاهی، به صراحت اعتراف شده است که آوردن تانک به خیابان ها اشتباه بوده است. اعترافی که نشان می دهد سرکوب یک اتفاق استثنایی نبوده، بلکه منطق حاکم بر رویارویی سلطنت با مردم بوده است.
با چنین پیشینه ای سوال افکار عمومی روشن است که چگونه می توان از آزادی اعتراض صحبت کرد در حالی که تاریخ خانوادگی و سیاسی اعتراض را با لوله تانک پاسخ داده است؟
این فقط مربوط به گذشته نیست. امروز جریان سلطنت طلب نه در متن جامعه ایران حضور دارد و نه بهای مردم را پرداخته است. بستر این جنبش در رسانه های خارجی است، تحلیل های آن با اندیشکده های خارجی همسو است و راه حل های پیشنهادی آن تحریم، فشار و مداخله خارجی را «پرهزینه» می نامند. نسخه هایی که تجربه نشان داده قربانی اصلی خود مردم ایران هستند.
سلطنت طلبی نه صدای مردم امروز است و نه پاسخگوی مشکلات امروز. این جریان فاقد پایگاه اجتماعی واقعی در داخل کشور و فاقد مشروعیت تاریخی برای ادعای نمایندگی افکار عمومی است. کسانی که خود بارها با تانک اعتراضات را سرکوب کرده اند، صلاحیت اخلاقی مصادره رنج مردم را ندارند.
با این پیشینه ادعای دفاع از آزادی اعتراض بازماندگان همین ساختار سیاسی با تردید جدی افکار عمومی مواجه شده است. مسئله تنها بازگشت نام یا خانواده نیست، بلکه بازتولید الگویی است که استقلال سیاسی، امنیت ملی و اراده مردم را وابسته به اراده قدرت های خارجی تعریف می کند.
در عین حال، تجربه تحولات منطقه نشان داده است که اعتراضات اجتماعی اگر بدون آگاهی و مرزبندی مشخص پیش برود، می تواند به ابزاری برای پیشبرد پروژه های خارجی تبدیل شود. پروژه هایی که هدفشان اصلاح امور نیست، بلکه تضعیف حاکمیت ملی، تشدید تحریم ها و افزایش شکاف های هویتی و اجتماعی است.
ایران امروز با وجود همه مشکلات و چالش ها یک ویژگی اساسی دارد: مقاومت در برابر فشار و زور خارجی. ویژگی ای که همواره عامل اصلی دشمنی جریان های مداخله گر و تجزیه طلب بوده است. بنابراین هر نارضایتی اجتماعی زمانی می تواند منجر به اصلاح شود که از استقلال، تمامیت ارضی و آینده کشور عبور نکند.
پرسش اصلی جامعه امروز ایران «بودن یا نبودن نارضایتی» نیست، بلکه جهت و کارکرد آن است:
آیا قرار است این صداها به بهبود امور و کاهش رنج مردم منجر شود یا نردبانی برای بازگشت نسخه هایی می شود که زمانی هزینه های سنگین خود را به کشور تحمیل کرده اند؟
تجربه تاریخی ایران و منطقه نشان می دهد که آگاهی اجتماعی شرط اصلی عبور از بحران است. زیرا اعتراض بدون مرز می تواند به نام مردم شکل بگیرد اما در نهایت بر خلاف منافع همین مردم مصادره می شود.
منبع : به گزارش میهن تجارت
