فیلم سینمایی «در جهنم باران نمی بارد» اولین تجربه سینمایی زهرا شهحاتمی به تهیه کنندگی علی شهاتمی به تازگی در گروه هنر و تجربه منتشر شده است.
به گزارش ایلنا، نادر فلاح، علیرضا کمالی و پانته آ سیروس از جمله بازیگران این فیلم سینمایی هستند و در خلاصه داستان آن آمده است: باران در جهنم نمی بارد، داستانی جاودانه و بی زمان از یک جنگ آخرالزمانی است. آخرین بازماندگان آخرین شهری که در حال فروپاشی است که مردمش جز درد جنگ چیزی ندارند.
به بهانه اکران فیلم «در جهنم باران نمی بارد» گفتگویی با کارگردان آن داشته ایم که مشروح آن را در ادامه می خوانید:
در سینمای ایران، فیلم هایی که اثری آخرالزمانی باشند، کم است. چگونه به این ایده و ساختار رسیدید؟
فیلمنامه این اثر بر اساس لوکیشن نوشته شده بود، زمانی که پدرم در این لوکیشن مشغول فیلمبرداری بود، ایده این فیلم به ذهنم خطور کرد و با پدرم این ایده را مطرح کردم و ساعت ها با او درباره این فیلم صحبت کردم.
من علاقه زیادی به سینمای اروپای شرقی دارم و فیلم های دهه 70 و 80 را دنبال کرده ام. هیچ تعریفی در مورد «در جهنم باران نمی‌بارد» در ذهنم نبود و نمی‌دانستم این فیلمنامه تبدیل به چه فیلمی می‌شود و وقتی داشتم این اثر را تدوین می‌کردم، وقتی عکس‌ها را دیدم، برای من هم شوک بود
آقای روزبهانی طراح صحنه این فیلم نقش بسیار تاثیرگذاری در شکل گیری تصاویر پایانی فیلم داشته و آقای یزدانیان آهنگساز “در جهنم باران نمی بارد” نیز در ساخت این فیلم بسیار تاثیرگذار بوده است. فضای این فیلم
آیا می توان داستان «در جهنم باران نمی بارد» و بستر این داستان را در حال و هوای اروپای شرقی دانست؟
من هیچ تاکیدی نداشتم که داستان مربوط به کدام نقطه از جهان است و حتی سعی کردم محدودیتی برای این موضوع ایجاد نکنم. به همین دلیل در طراحی لباس، طراحی صحنه و… دقت می شد که نشانی از هیچ نقطه ای از دنیا نباشد.
اما در روایت و تصویرسازی شاید تحت تاثیر سینمای اروپای شرقی قرار گرفته ام که ربطی به لوکیشن داستان این فیلم ندارد و عمدا هیچ نشانی از هیچ نقطه ای از جهان را در این فیلم نگذاشتم.
شما تحت تاثیر چه نوع فیلمبرداری در سینمای اروپای شرقی بوده اید؟
من بعد از دیدن فیلم های کوئنتین تارانتینو که البته فیلمسازی آمریکایی است عاشق سینما شدم اما بعد توجهم به سینمای اروپای شرقی جلب شد و عاشق سینمای اینگمار برگمان شدم و او تاثیر زیادی روی من گذاشت. اگرچه فیلم من با سینمای برگمان تفاوت زیادی دارد، اما او یکی از مهم ترین سینماگرانی است که می شناسم و تاثیر زیادی روی من گذاشته است و همیشه سعی کرده ام اگر فیلمساز شدم بتوانم تصاویر دقیق و چشم نوازی داشته باشم. در ساختار بصری کارهایم مانند برگمان.
سعی کردم فیلمی ساده‌تر از سینمای برگمان بسازم که فیلم پیچیده‌ای است و سعی کردم علاوه بر داستان با قاب‌ها، تصاویر زیبا، اثری را خلق کنم که تماشاگر از دیدن آن لذت ببرد.
در شخصیت پردازی این نگرش را داشتید که شخصیت ها نباید محدود به فرهنگ خاصی از جهان باشند؟
بله، برای من در این داستان آخرالزمانی مهمتر از هر چیز دیگری بود که فیلمی بسازم که بخشی از من باشد. در سینمای ایران چنین فیلمی نداریم و به همین دلیل رفتن به سراغ چنین فیلمی و حتی خلق شخصیت برای چنین فیلمی سخت است.
هیچ کس در این فیلم نقش اصلی را ندارد و فیلم به شدت علیه جنگ و آنچه گفته می شود درباره انسانیت صحبت می کند. در واقع با وجود اینکه فیلم در فضایی تاریک و تلخ روایت می شود اما همه مردم امیدوارند و منتظر پایان جنگ و فرا رسیدن روزی روشن هستند. مربوط به شخصیت های منطقه ای از جهان است.
چرا اصرار داشتید که فیلمتان را به یک جغرافیا محدود نکنید؟
مهمترین هدف من این بود که همه مردم دنیا بتوانند با این فیلم ارتباط برقرار کنند. وجه مشترک جنگ در همه جای دنیا ویرانی است و اگر من در مورد یک مکان خاص صحبت می کردم باید افراد خاصی مرتبط با همان جغرافیا را مورد خطاب قرار می دادم و از یک ایدئولوژی صحبت می کردم، اما قصد من این نبود که به این مسائل بپردازم. ، می خواستم فیلمی را روایت کنم که ماهیت جنگ و ویرانی هایی که بر جای می گذارد.
فیلم “در جهنم باران نمی بارد” در آمریکا اکران های متعددی داشته و در جشنواره های متعددی نیز حضور داشته است و برای من جالب بود که مردم این کشور که تا به حال جنگ را تجربه نکرده اند توانسته اند با آن ارتباط برقرار کنند. ، چون فیلم درباره اقلیم خاصی نیست و سعی می کند روایتی جهانی باشد. دارند
چقدر بر زیبایی تصاویر و دیالوگ ها اصرار داشتید؟
زیبایی تصاویر برایم خیلی مهم بود، اما جالب است بگویم که در ابتدا فیلمنامه «در جهنم باران نمی‌بارد» بدون دیالوگ نوشته می‌شد، اما در بازنویسی‌ها به این نتیجه رسیدم که دنبال کردن یک فیلم طولانی بدون دیالوگ برای مخاطب کار سختی است و به همین دلیل دیالوگ به فیلمنامه اضافه شد.
با این حال تمام تلاشم این بود که مخاطب بیش از هر چیز با تصاویر فیلم ارتباط برقرار کند و بر صحت و زیبایی تصاویر تاکید کردم، اما چون همراهی مخاطب با اثری بدون دیالوگ سخت بود، تصمیم گرفتم تا دیالوگ را به فیلمنامه اضافه کنید اما قطعا دیالوگ ها به فیلمنامه اضافه شدند.
چرا ابتدا فیلمنامه را بدون دیالوگ نوشتید؟
همانطور که گفتم قصد من این بود که داستان فیلم به یک جغرافیا محدود نشود و به هر حال دیالوگ به زبان خاصی بیان شود و استفاده از زبان می تواند این ذهنیت را ایجاد کند.
هر شخصیت در این فیلم می تواند نمادی از تیپ شخصیتی خاصی باشد. شخصیت ها با داستان ها و ویژگی هایشان بر چه اساسی انتخاب شدند؟
فیلم در فضای جنگی روایت می شود اما هرگز شاهد جنگ و بمباران و کشتار مردم نیستیم و فقط دیالوگ هایی درباره این اتفاقات می شنویم. این فیلم علاوه بر ضد جنگ بودن، اثری ضد خشونت است. جنگ در این فیلم بهانه ای است برای نشان دادن اینکه چقدر جهان امروز پر از خشونت است.
من فکر می کنم این موضوع در همه جای دنیا صدق می کند، بسیاری از کشورها هستند که اصلاً درگیر جنگ نیستند، اما مشکلات و شرایط سخت زندگی بر این افراد فشار آورده است که منجر به افزایش سطح خشونت شده است. من این را یک جنگ خاموش می دانم. مردمی که هر روز در سختی های زندگی امیدها و آرزوهایشان را از دست می دهند.
هر شخصیت در این داستان تعارض خاصی دارد. دیگری عشق اوست، یکی به حیوانات علاقه دارد، یکی دغدغه خانواده اش را دارد و …. این داستان ها و شخصیت ها در حین نوشتن فیلمنامه به ذهنم رسید و به داستان اضافه شد.
آیا از شرایط غربالگری راضی هستید؟
من بسیار خوشحالم که فرصت اکران «در جهنم باران نمی بارد» به من داده شده است و از کسانی که این شرایط را فراهم کردند بسیار سپاسگزارم، اما مشکلی که در اکران آثار هنری و تجربی وجود دارد این است که این فیلم ها اکران مناسبی ندارند.
بازخوردهای زیادی در مورد زمان نامناسب اکران فیلم داشتم و واقعاً در گرمای تابستان خیلی کم پیش می آید که ظهرها به سینما بروند، البته اگر تصمیم داشته باشند معمولاً مردم در این ساعات سر کار هستند و نمی توانند به سینما بروند. با این حال از اکران فیلمم بسیار خوشحالم و از استقبالی که تاکنون شده راضی هستم.
