اگرچه برخی معتقدند اهالی موسیقی; خوانندگان و نوازندگان در دو ماه محرم و صفر که کنسرتی برگزار نمی شود، موقعیت مناسبی برای رسیدگی به اموری مانند تولید آثار جدید، برنامه ریزی برای تور کنسرت های داخلی و خارجی، تعمیر گروه خود و سایر کارهایی که انجام می دهند، پیدا می کنند. فرصتی برای مقابله با آن در طول سال داشته باشند. نتوانسته اند آن را ارائه دهند، اما افراد صاحب نظر علیه این افراد کم نیستند. برخی دیگر که می پرسند چرا در این دو ماه خوشبختانه شاهد اکران فیلم ها و همچنین نمایش هایی در ژانرهای مختلف از جمله کمدی هستیم؟ یا اینکه چرا پلتفرم های فعال در شبکه خانگی برنامه های همیشگی خود از جمله رئالیتی های خود را در اختیار مخاطبان قرار می دهند و – با توجه به اینکه چنین اتفاقی باعث خوشحالی می شود – با محدودیتی مواجه نیستند؟ اما اهالی موسیقی، حتی فعالان تیپ ردیفی و ناحیه ای، نه تنها در روزهای خاصی، در این دو ماه از امکان روی صحنه رفتن محروم هستند؟
به گزارش هم میهن، نکته دیگر این است که دو ماه یاد شده راه فراری برای برخی از خوانندگان و نوازندگان است تا با حضور متوالی در اروپا و آمریکا و تبدیل تهدید به فرصت، ضررهای ناشی از تعطیلی کنسرت های داخلی را جبران کنند. ایرانیان مقیم خارج از کشور برای روی صحنه رفتن. اجراهایی که برای برخی بسیار مفید و پر تجربه و برای برخی دیگر کاملاً حاشیه ساز است. بنابراین نکته دیگری که منتقدان به آن اشاره کردند، صدور مجوز برگزاری تورهای بین المللی در این دو ماه از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است و سوال آنها این است که چرا گروه های موسیقی ایرانی می توانند در این ایام روی صحنه رفته و کنسرت های خارجی برگزار کنند. . و ظاهرا تنها محدودیت آنها چهار پنج روز عزاداری در ده روز اول محرم است، اما وقتی به این سوی مرزها، جغرافیایی به نام ایران رسیدیم، آیا روابط فرق می کند؟
سالی که برای اهالی موسیقی 10 ماه است
صرف نظر از صحت سخنان هر یک از این دو گروه، سال هاست که قانون و عرف حکم می کند که سال نو نوازندگان پس از محرم و صفر آغاز شود و برنامه ریزی آنها برای سال جدید موسیقی خود شامل 10 ماه از تاریخ پایان ماه صفر هر سال تا محرم سال آینده شروع می شود. با این حال در دو ماه غایب در تقویم موسیقی، برخی به دنبال پاسخی برای این سوال هستند که چگونه می توان در ایام سوگواری کنسرت برگزار کرد؟
آنها اجرای کنسرت های ویژه را به عنوان پاسخ انتخاب کرده اند. کنسرت های مناسبتی که از جمله آنها می توان به “چارپایه عشق” به خوانندگی مصطفی راغب که در تالار وحدت روی صحنه رفت یا “سوگ نامه” به آهنگسازی و خوانندگی حسام آرین در میدان مشاهیر واقع در منطقه فرهنگی و گردشگری اشاره کرد. از عباس آباد همچنین از کنسرت-نمایش ارکستر سمفونیک و گروه کر تلویزیون به رهبری حسین شریفی و خوانندگی سالار عقیلی در قالب سوگواره هنری-آئینی «تکیه ملت» در مجموعه ورزشی شهید شیرودی.
جدای از تعداد انگشت شماری از کنسرت های مذهبی برگزار شده، با فرا رسیدن 30 صفر 1446 برابر با 14 شهریور 1403، هرچند با اما و اگرها، اما بار دیگر سازها کوک شده و چراغ تالارهای کنسرت روشن شده است. در موافقان و مخالفانی که از جمله آنها می توان به اعتراضات مستمر نسبت به حضور اهالی موسیقی پاپ در مقایسه با دیگر انواع موسیقی از جمله ردیف دشتی، فیوژن و زاهدی اشاره کرد، گرانی بلیت کنسرت ها را نیز برشمرد. اولین مورد به ویژه پس از اعتراضات پاییز 1401 و اعتراض و غیبت موسمی برخی از اهالی موسیقی رخ داد و مورد دوم در شرایط دائمی اقتصادی بود. به گونه ای که تماشای کنسرت هیچ گاه سرگرمی اقشار پایین جامعه نبوده و امکان لذت بردن از آن تنها برای افرادی که از نظر اقتصادی بالاتر از حد معینی هستند همیشه وجود داشته است.
تسلط مستمر موسیقی پاپ بر سایر ژانرها
نگاهی اجمالی به کنسرت هایی که در اواسط شهریور تا اواسط مهر 1403 در تهران برگزار می شود نشان می دهد که همچنان این اهالی موسیقی پاپ هستند که پیشتاز هستند و اگر موسیقی تلفیقی یا نواحی در این بین شنیده شود. اندک و انگشت شمار است. نسبت نابرابر اجرای موسیقی پاپ در مقایسه با سایر انواع موسیقی البته موضوعی نیست که به امروز و دیروز مربوط باشد که بحثی طولانی مدت است. اما دوران پس از اعتراضات پاییزی ۱۴۰۱ را می توان اوج آن دانست. زمانی که برخی از آن به عنوان «ضبط موسیقی سنتی ایرانی با اجرای صفر» یاد کردند.
شاهد ادعای این افراد که ستاره های پاپ برای شروع دوباره اجرای زنده و در اختیار گرفتن بازار موسیقی پیش قدم شدند. آن هم در شرایطی که برگزاری کنسرت، انتشار آلبوم و هرگونه فعالیت رسمی موسیقایی با چالش هایی مواجه شده بود. چرا که بسیاری از آنها به دلایل اجتماعی تمایلی به از سرگیری فعالیت رسمی خود نداشتند و در این بین چهره هایی که موسیقی تولید شده آنها بعضاً مورد انتقاد شدید قرار می گرفت، صحنه را به دست گرفتند. حضور پررنگ اهالی موسیقی پاپ روی صحنه در آن زمان چیزی نبود که با گذشت زمان فروکش کند و همچنان به قوت خود باقی است، هرچند یخ بازگشت دیگر انواع موسیقی به صحنه نیز تا حدودی شکسته شده است. .
با این حساب از جمله خوانندگان موسیقی پاپ که طی یک ماه آینده; روزهایی را که تا اواسط مهرماه پشت سر می گذاریم، می توان به محسن یگانه، مسیح و آرش عادل پرور، علیرضا طلیسچی، ناصر زینلی، ماکان بند، محسن ابراهیم زاده، حمیمیم، امید حاجیلی، حمید هیراد، بهنام بانی و… اشاره کرد. در این میان حضور افرادی از سایر سبک های موسیقی به قدری نادر است که به عنوان مثال می توان به حضور آرمان گرشاسبی خواننده موسیقی تلفیقی اشاره کرد که فعالیت مستقل خود را از گروه چارتار با انتشار آلبوم «من» آغاز کرد. بهت گفت» یا اجرای گروه لیان. زیر نظر محسن شریفیان یا رسیتال پیانوی فریدون نشی. علاوه بر این با وجود تمام انتقاداتی که به اجرای بانوان در قالب کنسرت بانوان می شود، گروه راستان به سرپرستی آزاده امیری و گروه نوشه به سرپرستی نیوشا بریمانی نیز روی صحنه خواهند رفت.
بلیطی که اکثریت قیمت آن مقرون به صرفه نیست
حرکت سقف قیمت بلیت کنسرت در آستانه یک میلیون تومان دلیلی بر نگرانی بسیاری از فعالان فرهنگی و هنری برای حذف کامل قشری از جامعه از دایره بینندگان اجراهای زنده است. اگرچه این افزایش با توجیهاتی از جمله افزایش تعرفه بخش خصوصی برای عرضه محصولات مانند نور، صدا، ال ای دی و دستمزد کادر فنی و البته اجاره بهای بالای سالن ها همراه است، اما همه این صدای کسانی را که معتقدند اگر نهادهای فرهنگی چاره ای بیندیشند اگر نسبت به قیمت گذاری سلیقه ای و جهش قیمت اجرای موسیقی زنده واکنش مناسبی ندهند و واکنش مناسبی نشان ندهند، درصد قابل توجهی از مردم را خاموش نمی کند. از لیست مخاطبان این اجراها حذف شود. آغاز ماراتن 10 ماهه طرفداران موسیقی برای گذراندن سال جدید موسیقی خود، حتی اگر با سلطه طرفداران موسیقی پاپ و جهش قیمت بلیت کنسرت ها همراه باشد، باز هم اتفاقی است که با وجود فرا رسیدن سرما. روزهای پاییز و زمستان، آفتاب داغ تابستان به عرصه موسیقی ایران می‌پیوندد. می درخشد
