استیو هندریکس، کلر پارکر و کارن دی یانگ در واشنگتن پست نوشتند: در ساعت 3:30 صبح پس از سپیده دم 17 سپتامبر، شخصی “دکمه قرمز” را فشار داد و ناگهان یک درگیری فرسایشی به جنگی تمام عیار تبدیل شد.
به گزارش سرویس بین الملل «میهن تجارت»، در ادامه این مقاله آمده است: اسرائیل و حزب الله لبنان ماه هاست که در مناطق مرزی هر روز درگیر تبادل آتش هستند و این حملات غیرنظامیان هر دو کشور را مجبور به ترک خانه های خود کرده است، اما این درگیری ها باعث نشد. منجر به شکست نظامی خواهد شد نه اجازه پیشرفت دیپلماتیک.
اما لحظه ای که آن هزاران پیجر در دست و جیب اعضای حزب الله منفجر شد، اسرائیل در آن رویارویی یازده ماهه ابتکار عمل را به دست گرفت و این ابتکار همچنان ادامه دارد.
در هفته‌های پس از این خرابکاری جسورانه، اسرائیل همچنان حزب‌الله را تحت فشار حملات شدید قرار داده و برای از بین بردن زرادخانه‌های موشکی این گروه مورد حمایت ایران، مناطقی را در عمق خاک لبنان بمباران کرده است. سید حسن نصرالله رهبر کاریزماتیک حزب الله و دیگر فرماندهان ارشد این گروه در این حملات کشته شدند.
هفته گذشته، اسرائیل بار دیگر سطح تنش را افزایش داد و نیروهای زمینی خود را در تلاش برای عقب راندن حزب‌الله از مناطق مرزی به لبنان فرستاد. تحلیلگران دستاوردهای نظامی قابل توجهی را به اسرائیل نسبت داده اند. پیروزی هایی که روحیه شهروندان ناامید اسرائیلی را تقویت کرد و سرمایه های سیاسی بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر این رژیم را تقویت کرد.
اما کارشناسان در اسرائیل و واشنگتن می پرسند، حالا چه؟ آنها می گویند که معلوم نیست موفقیت های اخیر اسرائیل علیه حزب الله چگونه به تغییرات معنادار و پایان نبرد تل آویو با گروه های مورد حمایت ایران در لبنان، نوار غزه، کرانه باختری، یمن و احتمالاً خود ایران منجر می شود.
حزب الله ممکن است دچار آشفتگی باشد، اما به گفته کارشناسان، این گروه شیعه مانند حماس، یک جریان ایدئولوژیک است و بعید است که شکست کاملی از آن گرفته شود. حتی در یک وضعیت ضعیف، یگان‌های حزب‌الله به شلیک موشک به خاک اسرائیل ادامه می‌دهند که باعث به صدا درآمدن زنگ خطر در تمام مناطق مسکونی در جنوب مرز می‌شود.
هدف اعلام شده اسرائیل فراهم کردن شرایط برای بازگشت 60 هزار اسرائیلی آواره به خانه های خود در شمال است. دولت اسرائیل نیروهای حافظ صلح بین‌المللی را به دلیل ناتوانی در دور نگه داشتن حزب‌الله از مناطق مرزی، همانطور که در قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل در سال 2006 بیان شده، مورد انتقاد قرار داده است. تل‌آویو می‌گوید که نیروهای حزب‌الله در مرز جمع شده‌اند نه تنها به سوی اسرائیل آتش می‌گشایند، بلکه تهدیدی مشابه حمله حماس در ۷ اکتبر به شهرهای اسرائیل هستند.
اما عقب راندن حزب الله تا فاصله 8 تا 10 مایلی از مرز، جایی که موشک های ضد تانک روسی حزب الله کورنت نمی توانند به شهرک های اسرائیلی برسند، مستلزم فشار بسیار بیشتری از سوی ارتش اسرائیل است.
آرون دیوید میلر، استاد مؤسسه کارنگی برای صلح بین‌المللی، می‌گوید: «این دستاوردهای نظامی چگونه به آنچه آنها می‌خواهند، یعنی بازگشت اسرائیلی‌ها به شمال اسرائیل تبدیل می‌شود… من نمی‌توانم مستقیماً صحبت کنم. ارتباط (بین این حملات) و تحقق این هدف.
یک مقام در داخل دولت اسرائیل گفت که برنامه ریزان در حال درک محدودیت های دستاوردهای نظامی اخیر هستند.
وی افزود: اسرائیل استراتژی مشخصی برای ضربه زدن به حزب الله دارد… اما لزوماً استراتژی در مورد اینکه قدم بعدی چیست و چگونه از این وضعیت خارج شود وجود ندارد.
اسرائیل که پس از حمله 7 اکتبر احتمالاً بدترین شکست نظامی و اطلاعاتی تاریخ خود را تجربه کرد، شروع به بازیابی بخشی از قدرت نظامی خود کرده است. در غزه و لبنان، دشمنان اسرائیل به شدت تضعیف شده اند و موشک های شلیک شده از سوی ایران نتوانسته تلفات و خسارات زیادی را در این کشور وارد کند.
اما به گفته میلر، این دستاوردها به طور قطعی مشکلات اسرائیل را حل نکرده است و احتمالا تبادل آتش گسترده تری بین ایران و اسرائیل در پیش است. بیش از 100 گروگان اسرائیلی، چه مرده و چه زنده، هنوز در غزه هستند. مذاکرات آتش بس با حماس به بن بست رسیده است و حزب الله قول داده است تا زمانی که اسرائیل در غزه است به جنگ ادامه دهد.
میلر افزود: «این جنگ ها ادامه خواهند داشت.
نبرد با حزب‌الله و ایران همچنان با ابهامات بی‌شماری مواجه است. ارتش اسرائیل گفته است که هدفش از حضور زمینی در لبنان یک عملیات «محدود» است، اما برخی از سیاستمداران اسرائیلی خواستار رویکردی تهاجمی‌تر برای ریشه‌کن کردن حزب‌الله از سراسر لبنان شده‌اند. برخی دیگر گفته اند که وقتی حزب الله از مرز دور شود، اسرائیل قصد اشغال جنوب را ندارد.
یک مقام آگاه با تفکرات مقامات ارشد اسرائیلی گفت که دولت و فرماندهان ارتش نمی خواهند در لبنان گرفتار شوند.
مایکل میلشتاین، مشاور سابق ارتش اسرائیل در امور فلسطین و رئیس گروه مطالعات فلسطین در مرکز موشه دایان دانشگاه تل آویو، گفت که عدم شفافیت در مورد گام بعدی در لبنان و غزه نشان دهنده فقدان یک استراتژی کلی در اسرائیل است. برای پایان دادن به طولانی ترین جنگ کشور از زمان تأسیس آن در سال 1948. او افزود که موفقیت‌های اخیر در اعمال فشار بر حزب‌الله، اگرچه گامی مثبت تلقی می‌شود، اما جایگزین چشم‌انداز بلندمدتی برای روز پس از خاموش شدن غرش سلاح‌ها نیست. البته اگر چنین روزی در پیش باشد.
میلشتاین افزود: مشکل اساسی ما که در جنگ سال گذشته غزه به وضوح مشهود بود این است که اگر استراتژی مشخصی نداشته باشید به این معنی است که به سمت جنگ های فرسایشی حرکت خواهید کرد… من بسیار نگران هستم که اسرائیل “دلیل نداشتن استراتژی این است که ببینیم او در میانه جنگ های جاری در شمال و جنوب گرفتار شده است.”
