به گزارش میهن تجارت، بهزاد امیری تکواندوکار پرافتخار کشورمان با موفقیت های چشمگیر خود در عرصه های بین المللی یکی از مطرح ترین چهره های ورزش معلولان ایران به شمار می رود. این قهرمان که مدال های زیادی در مسابقات آسیایی و جهانی کسب کرده است در گفتگو با خبرنگار ایمنا از چالش ها و مشکلات ورزشکاران معلول، پیشرفت تکواندو در ایران و تجربیات خود در عرصه ملی و بین المللی گفت. امیری در این گفتگو به مشکلات موجود در مسیر حرفه ای شدن ورزشکاران معلول، لزوم حمایت بیشتر مسئولان و همچنین سربلندی تیم های ملی اشاره کرده است.
ایمنا: مسابقات آسیایی اخیر که برگزار شد با موفقیت کاروان ایران همراه بود و تیم ایران توانست مقام اول این مسابقات را کسب کند. لطفا در مورد روند برگزاری این مسابقات توضیحاتی ارائه فرمایید.
بهزاد امیری: همه چیز خوب پیش رفت. اردوها به موقع و مستمر برگزار شد و مربیان زحمت کشیدند. در ابتدا قرار بود این دوره از بازی های آسیایی در ایران برگزار شود که به دلیل مشکلاتی از میزبانی تهران محروم شد و در نهایت میزبانی این دوره از مسابقات به مالزی واگذار شد.
ایمنا: چطور با تکواندو آشنا شدید و تصمیم گرفتید این رشته را به صورت حرفه ای ادامه دهید؟
امیری: از 9 سالگی تکواندو را شروع کردم و انگیزه اصلی من خواهر و مادرم بودند چون آنها هم تکواندوکار بودند. خواهرم هم در تیم ملی حضور داشت اما به دلیل مصدومیت نتوانست ادامه دهد. اما دوست داشتم تکواندو را ادامه دهم و برای ایران افتخار کسب کنم. اگر از جنبه دیگری به ماجرا نگاه کنیم، شهدا راهی را در پیش گرفتند و خود را فدای کشور کردند. من هم مثل شهدا دوست داشتم در بحث ورزش این راه را ادامه بدهم.
ایمنا: در مسیر کاری که شروع کردید قطعا چالش هایی وجود داشت. بزرگترین چالشی که با آن روبرو شدید چه بود؟
امیری: بزرگترین چالش کودکان ناشنوا این است که دیده نمی شوند. ما باید بیشتر از یک ورزشکار معمولی تمرین کنیم و تلاش کنیم. ما باید همزمان کار کنیم، درس بخوانیم و ورزش کنیم. من شخصاً کار ساختمانی انجام می دادم، کارگر بودم و حتی به عنوان نگهبان هم می رفتم. قهرمانی گران است. من باید درآمدی داشته باشم که بتوانم مکمل ها، لباس ها و سایر وسایل مورد نیازم برای ورزش را تامین کنم. زمانی که در مرکز خرید فدک نگهبان بودم، نگذاشتند برای تمرین بروم و گفتند باید اضافه کار کنم. به جایی رسیدیم که باید بین پاسداری و ورزش یکی را انتخاب می کردم و ورزش را انتخاب کردم. خیلی تلاش کردم تا شغل دیگری پیدا کنم. من به فدراسیون ناشنوایان مراجعه کردم، اما به عنوان یک ناشنوا یا کم شنوا مورد تمسخر یا صحبت قرار گرفتم. اما آقای آزاد (رئیس فدراسیون ناشنوایان) نظر مثبتی داشتند و با توجه به اینکه من فوق لیسانس بودم و می توانستم ارتباط برقرار کنم، فرصت کار را به من دادند و با من قرارداد بستند.
ایمنا: در گفتگو اشاره کردید که به دلیل ناشنوایی یا کم شنوایی شما با چالش هایی روبرو شدی آیا احساس می کنید که باید سخت تر از یک ورزشکار معمولی کار کنید؟
امیری: اسم نمی برم، اما یکی به من گفت: مسابقات شما خیلی راحت است، من هم به او گفتم: نمی توانید ما معلولان را با افراد عادی مقایسه کنید. شما نمی توانید درک کنید که فردی که روی ویلچر نشسته می خواهد با فرزندش چند دقیقه راه برود یا فردی که نابینا است می خواهد بتواند خانواده خود را ببیند و با اطرافیانش آشنا شود. در مورد ناشنوایان باید بگویم افرادی هستند که حتی با سمعک هم نمی شنوند و کاملا ناشنوا هستند و به زبان اشاره صحبت می کنند. این فرد آرزو دارد صدای مادرش یا اطرافیانش را بشنود، اما مسئولان این موضوع را درک نمی کنند، زیرا اکنون چنین مشکلی ندارند و جامعه معلولان را درک نمی کنند. معلولان ناشنوا و سایر معلولان از این موضوع ناراحت هستند اما صدای ما شنیده نمی شود و کاری از دستمان برنمی آید.
ایمنا: در گفتگو به مسئولان و اقداماتی که باید انجام دهند اشاره کردید. در این مورد با جزئیات بیشتر صحبت کنید. به نظر شما حمایت کافی بود؟
امیری: این دوره بهتر بود. در دوره قبل که در سال 2021 در برزیل برگزار شد، مذاکرات ما به گوش رئیس جمهور رسید و پاداش ما به 60 درصد رسید. وزیر قبلی ورزش و جوانان (کیومرث هاشمی) تلاش کرد و اتفاقات خوبی افتاد. در این مدت آقای دنیامالی شخصا آمدند و بچه ها را از نزدیک دیدند و قول دادند که پاداش ما به اندازه سایر ورزشکاران خواهد بود. در صحبتی که با ایشان داشتم، گفتم: قطعاً راه رئیس جمهور شهیدمان آقای رئیسی را ادامه دهید و اتفاقاتی که در دوره قبل شروع شد نباید به همین جا ختم شود. بعد از بازی های آسیایی، المپیک ناشنوایان 2025 ژاپن را پیش رو داریم. همچنین فدراسیون ناشنوایان عضو اصلی کمیته ملی المپیک نیست و عضو افتخاری است، بنابراین جوایزی که به سایر ورزشکاران داده می شود به ورزشکاران ناشنوا تعلق نمی گیرد. ما در ایران مسلمان هستیم و همیشه برای عدالت تلاش می کنیم، پس اجر ما نباید کمتر از ورزشکارانی باشد که به المپیک رفتند. همچنین برای برخی از کودکان مرخصی نامه نوشتیم و برخی از سازمان ها در استان ها همکاری کردند اما برخی دیگر همکاری نکردند. شهرداری در برخی مناطق گفته بود حقوق می دهم و قدرت می خواهم. درک اهمیت این موضوع برای این شهردار سخت است که ورزشکار ما نماینده این کشور است و افتخار این ورزشکار اول برای ایران است، بعد برای شهر خودش و در نهایت برای سازمانی که در آن فعالیت می کند. متاسفانه برخی از مسئولان این دیدگاه را ندارند و در برخی موارد ورزشکاران را اخراج کردند. امیدواریم شما و سایر رسانه ها به ورزشکاران معلول کمک کنید تا با این مشکلات مواجه نشوند. این ورزشکاران مایه افتخار ایران هستند. هزینه های زندگی از کجا باید تامین شود؟
ایمنا: به خاطر این اتفاق افتاده است ناتوانی شما آیا وسوسه شده اید که ورزش را کنار بگذارید؟
امیری: زمانی که با مشکلات اقتصادی و مالی مواجه شدیم، چنین افکاری به ذهنمان خطور کرد. فکر کردیم چرا باید به خانواده آسیب بزنیم؟ پس بهتر است ورزش را رها کنید و سر کار بروید. یک فوتبالیست می گوید: شب ها پشت درب ورزشگاه آزادی می خوابیدم و بعد کارگری می کردم اما حالا این مشکل برایش حل شده و به رفاه کامل رسیده است. اما این موضوع برای ما ورزشکاران همیشه وجود داشته و باید درگیر خیلی چیزها می شدیم. درست است که گردش مالی فوتبال را نمی توان با سایر رشته های ورزشی مقایسه کرد، اما باید در ورزش های دیگر نیز سرمایه گذاری کرد.
ایمنا: مدال برنز بازی های آسیایی را به خانواده شهید گوچانی تقدیم کردید. می توانید با جزئیات بیشتر توضیح دهید که چرا این تصمیم را گرفتید؟
امیری: از کودکی در هیئت حضرت ابوالفضل(ع) حضور داشتم و در دهه محرم به عزاداری می رفتم. پشت دیوار آن مسجد خانه خانوادگی شهید حاج علی قوچانی است. ما با این خانواده رفت و آمد داشتیم و مادر این شهید واقعا زحمت کشید. هم برای عزاداری و هم برای کمک به خانواده های نیازمند. حتی من می دانم که آنها آخر هفته ها برای کمک به جانبازان به بیمارستان جانبازان می روند. خیلی دلم می خواست این مدال را به او تقدیم کنم تا لبخند کوچکی بر لبان مادر شهید بیاورم. قبل از این می خواستم مدال بازی های جهانی را به مقام معظم رهبری تقدیم کنم اما رسانه ها کمتر به این موضوع توجه کردند و نتوانستم به دیدار ایشان بروم و مدال خود را تقدیم مقام معظم رهبری کنم. اکنون بسیج ورزشکاران قول پیگیری این موضوع را داده است تا به دیدار رهبر انقلاب بروم و مدال بازی های جهانی را به ایشان تقدیم کنم.
ایمنا: به گزارش رسانه ها، به نظر می رسد در جریان مسابقات به داوری مسابقات اعتراض داشتید. در این مورد بیشتر توضیح می دهید؟
امیری: داوری مسابقات بسیار ضعیف بود و در مقابل ورزشکاران ایرانی جبهه می گرفتند زیرا ما چندین بار قهرمان شده بودیم و این باعث شد داوران همیشه مقابل ورزشکاران ایرانی باشند. گویا دوست نداشتند این بار قهرمانی به ایران برسد. عید سال گذشته قرار بود کاروان ایران برای مسابقات جهانی به قرقیزستان اعزام شود که به دلیل مشکلات مالی فدراسیون اعزام نشدیم و در رنکینگ جهانی چند پله سقوط کردیم. آنها هم دوست نداشتند تیم ایران قهرمان شود. حتی یکی از مسئولان برگزاری مسابقات مستقیماً ما را تهدید کرد که «حتماً شما را شکست خواهیم داد» اما نتوانست تهدید خود را عملی کند و ورزشکاران با تلاش فراوان به مقام قهرمانی دست یافتند. بانوان کشورمان در این مسابقات ۴ طلا و یک نقره و آقایان یک طلا، یک نقره و ۳ برنز کسب کردند. همه چیز بر علیه کاروان ایران بود اما خدا را شکر ورزشکاران با دست پر توانستند به کشور بازگردند. من هم می خواستم برای کشورم مدال طلا بیاورم اما نتوانستم و شرمنده مردم ایران هستم.
ایمنا: اگر پیامی برای کودکان و نوجوانان ناشنوا و کم شنوا دارید که به تازگی ورزش را شروع کرده اند و رویای ورزش حرفه ای شدن را در سر می پرورانند، از طریق این انجمن با آنها صحبت کنید.
امیری: اولین صحبت من با این عزیزان این است که «معلولیت محدودیت نیست» و همیشه باید برای رسیدن به خواسته خود تلاش کنند. اگر هدفی دارند برای رسیدن به آن تلاش کنند.
ایمنا: شرایط فدراسیون را توضیح دهید. شما در کمیته فنی فدراسیون هم فعال هستید
امیری: قبل از انتخاب رئیس جدید فدراسیون و سکان هدایت آقای نیکولال آزاد به عنوان رئیس جدید فدراسیون، این فدراسیون 160 میلیارد ریال بدهی داشت که تقریباً تسویه شده است. آقای آزاد از همه نظر به بچه ها کمک می کند. مهمترین چالش فدراسیون ناشنوایان در حال حاضر بحث های المپیک ژاپن است. هزینه های ارسال به ژاپن بسیار بیشتر از هزینه های ارسال به مالزی است و امیدوارم مسئولان حمایت کنند و رسانه ها برای جذب اسپانسر برای ارسال به ژاپن همراهی کنند. در المپیک قبلی که در برزیل برگزار شد، این ورزشکاران موفق به کسب مقام سوم شدند و کودکان ناشنوا همیشه می درخشیدند. امیدواریم حمایت ها و تشویق ها ادامه داشته باشد تا بتوانیم رتبه سوم دوره قبل را به رتبه دوم ارتقا دهیم.
گفتگو از: هادی حسینی خبرنگار سرویس ورزشی ایمنا
