یکی از رویدادهای خوب و جالب جشنواره فیلم FAJR امسال حضور Abolfazl Jalili در بخش رقابتی خود است. این کارگردان مشهور پس از پنج سال به FAJR بازگشت و اکنون امیدهای اکران عمومی فیلم او در طی پنج دهه گذشته بسیار بیشتر از هر زمان دیگری است.
به گفته ایرنا ، قرار گرفتن در معرض مدیریت سینمای ایران با جلییلی دو طرف جالب دارد. در همه اینها بیش از پنج دهه که جلیلی به صورت حرفه ای فیلمبرداری کرده است ، دو طرف مزاحم یکدیگر نبودند ، گویی که هیچ ارتباطی با یکدیگر ندارند. جالب اینجاست که آنها از یکدیگر جلوگیری نکردند و روابط بین این دو قطب هرگز به درگیری منجر نشده است.
جلییلی از سال 4 فیلمبرداری شده است و به جز فیلم های اولیه او ، که محدود به یک روش محدود بود ، هیچ فیلمی در “نمایش گسترده عمومی” یافت نشد. جالب اینجاست که فیلم های کارگردان نه تنها برای عموم مشكلات کمی نداشتند ، بلكه به دلیل مؤلفه های اخلاقی نیز به مدیریت سینما علاقه داشتند. به ویژه ، قهرمان آثار جلییلی به طور کلی نوجوانی است که مسئله دوراندیشی و خواسته های انسانی نسبت به سایر جنبه های زیرساختی برتری دارد.
چرا این فیلم های اخلاقی و آموزشی در این دهه ها جایی نداشتند. اگرچه در تمام این سالها جلیلی در سینمای ایران زیاد نبود ، اما به مدت پنج سال مورد تجلیل از جشنواره های کوچک و بزرگ جهان قرار گرفته است. جلیلی سالی یک بار در سال یک بار جایزه جهانی کسب می کند که در بین فیلمسازان ایرانی یافت می شود.
البته ، کسانی که ژالی را از نزدیک می دانند می دانند که او به دنبال سازمان های سینمایی و مدیریت نیست. به همان اندازه ، به دور از حاشیه. در مقابل ، مدیران سینما ، تمام این دهه ها ، تلاش نکرده اند تا به فیلمساز نزدیک شوند تا همه چیز بین این دو قطب در خلاء باشد. جلیلی این فیلم را با همان نگرانی ساخت و آنها را به جشنواره های کوچک و بزرگ جهانی فرستاد ، و مدیریت داخلی فداکاری برای شنیدن سخنان فیلمساز و نمایش عمومی وی نشان نداد.
فیلم های جلییلی ، همانطور که در جشنواره های مختلف به نمایش در آمدند ، طبق مقررات جشنواره فجر نتوانستند در این رویداد شرکت کنند ، اما امسال حذف این بند فرصتی را برای نویسنده سینمای ایران ایجاد کرد تا پس از 5 سال با “بابا” به فجر بیاید ” بشر این فیلم که هنوز قهرمان اصلی است ، نوجوانی است که در یک فصل اخلاقی آزمایش می کند و روایت را به جلو سوق می دهد.
محدودیت های دهه 1980 و اوایل دهه 1980 باعث شد برخی از فیلمسازان روی سینمای کودک و نوجوان تمرکز کنند. این فیلمسازان ، زیرا آنها نتوانستند موضوعات اجتماعی خود را به فیلم تبدیل کنند ، به سینمای کودکان و نوجوانان منتقل شدند که آزادی بیشتری داشت و به محض باز شدن فضا در اواسط دهه 1980 به منشأ اصلی خود بازگشتند.
جلییلی ، اما این ژانر نبود. از دهه 1980 ، او فیلمی را با همان فرمول ساخته و هنوز به دنبال آزمایش پیراهن های اخلاقی و معرفتی در قهرمانان نوجوان است. او هنوز در حال فیلمبرداری با چهره های ناشناس است و به دنبال استعداد ذاتی آنها است. به این معنا ، سینمای اخلاقی جلیلی جایزه ای برای سینمای ایران است که جایگزین کمی ندارد.
سینمای پر زرق و برق و سینمای معمولی ، که همیشه با سرمایه اندک محدود به تولید بوده و بدون هیچ گونه ادعای رسانه ای و فضا ، فقط به “اصالت” فکر می کند. یک الگوی عملکردی محترم که در هر زمان پاسخ داده است. حداقل برای فیلمبرداری ، مانند جلییلی ، که این فیلم را از دهه 1980 به این روش ساخته است و همیشه توانسته است اعتبار خود را حفظ کند. او قطعاً یکی از مهمترین رویدادهای جشنواره فیلم FAJR امسال است.
