ناترازی برق؛ مقصر کیست؟

براساس Business News ، یک مقام دولتی اخیراً در بیانیه ای گفت: “راه حل این است که انرژی را از بین ببرد ، تعادل مصرف است” ، و افزود: “کسانی که بیش از حد مصرف می کنند ، باید هزینه های اضافی و پاداش را بپردازند.” اظهارات ، که به زودی به یک سیاست اجرایی دولت تبدیل می شود ، واکنش های گسترده ای داشته است. منتقدین می گویند چنین رویکردی با کاهش مشکل رفتار افراد ، ریشه های ساختاری بحران برق کشور را نادیده می گیرد. ریشه هایی که در زمینه افزایش تولید ، تنوع منابع و بهره وری قرار دارند.

بیان نادرست

براساس گزارشی از مرکز تحقیقات Majlis (1) ، سبد برق ایران به شدت به سوخت های فسیلی وابسته است. بیش از 5 ٪ از برق کشور از نیروگاه های حرارتی تهیه می شود. این وابستگی باعث می شود که برق با کوچکترین محدودیت در تأمین سوخت مختل شود.

داده های Tavanir همچنین نشان می دهد که سهم بخش خانه و صنعت در مصرف برق تقریباً برابر نیست. در سال 2 ، حدود 2 درصد از برق کشور توسط صنایع و تنها 2 درصد توسط خانواده مصرف می شد. در برخی از کارخانه های بزرگ ، مانند مجتمع فولاد Mobarak ، مصرف برق در ساعات اوج به بیش از 2 مگاوات می رسد که معادل نیاز به یک شهر متوسط ​​است.

طبق این آمار ، پرتاب بار اصلی بحران به مصرف کنندگان داخلی نوعی ساده سازی و حتی “آدرس اشتباه” است که مسئولیت دولت برای حل مشکل زیرساخت ها را کاهش می دهد. البته ، برق صنایع نباید کاهش یابد ، زیرا تولید صنایع مهم کشور از جمله فولاد آسیب خواهد دید. در عوض ، ریشه برق نباید در صنعت و یا در بخش خانه جستجو شود.

یک دهه غفلت از توسعه نیروگاه

یکی از اصلی ترین دلایلی که این کشور با بحران برق امروز روبرو است ، متوقف کردن یا کندی روند ساخت نیروگاه های جدید در دهه 1980 است. در حالی که رشد مصرف برق به طور متوسط ​​سالانه حدود 2 ٪ ادامه داشت ، سرمایه گذاری در ساخت ظرفیت های تولید جدید متناسب با این رشد نبود. با این حال ، برای پاسخ به رشد تقاضا ، این کشور نیاز به ساخت حداقل 2 مگاوات نیروگاه های جدید سالانه دارد. این عقب ماندگی تاریخی منجر به شکاف بین تولید و مصرف به تدریج به یک بحران کامل و کامل شده است. در حقیقت ، با تمرکز بر سیاستهای کوتاه مدت و غفلت از سرمایه گذاری های زیرساخت بلند مدت منجر به میراثی شد که امروزه دولت و مردم هر دو هزینه آن را پرداخت می کنند ، و این واقعیت باعث می شود که دولت ها مسئول اطمینان از امنیت انرژی باشند.

برچیدن برق ، وظیفه دولت

براساس گزارش رسمی شرکت Tavanir (1) ، سهم نیروگاه های تجدید پذیر ، حتی با افزایش 5 درصدی ظرفیت در دولت فعلی ، هنوز حدود 2 ٪ از سبد برق کشور است. این رقم در مقایسه با کشورهایی مانند Türkiye بسیار کم است. ایران با بیش از 5 روز آفتابی در بیشتر قسمت ها ، توانایی نصب پانل های خورشیدی کوچک (خانه ، مدارس ، دفاتر) را دارد. علاوه بر کاهش وابستگی شبکه به نیروگاه های حرارتی ، این الگوی همچنین باعث کاهش انرژی در انتقال می شود.

طبق اعلام وزارت انرژی ، بخش قابل توجهی از نیروگاه های کشور هنوز در چرخه ساده کار می کنند و حدود 2 ٪ بازده دارند. تبدیل این واحدها به یک چرخه ترکیبی می تواند بیش از 2 ٪ کارایی را به همراه داشته باشد. به عبارت دیگر ، بدون مصرف سوخت اضافی ، تا 5 ٪ تولید برق بیشتر.

مرکز تحقیقات Majlis گزارش داد که تلفات شبکه انتقال و توزیع برق در ایران حدود 2 ٪ است ، در حالی که میانگین جهانی کمتر از 2 ٪ است. اصلاح شبکه و جایگزینی تجهیزات فرسوده می تواند ظرفیت چندین نیروگاه بزرگ را آزاد کند.

علاوه بر خورشیدی و باد ، استفاده از منابع زمین گرمایی ، واردات برق تخریب پذیر و حتی فصلی می تواند فشار را از یک منبع واحد مانند گاز از بین ببرد و پایداری شبکه را افزایش دهد.

برق موضوعی چند جانبه است که ریشه در تولید و فرسودگی تجهیزات و نیروگاه ها نسبت به رفتار افراد دارد. سیاست های تشویق مصرف کننده و مجازات ، اگرچه در کوتاه مدت می تواند مؤثر باشد ، اما بدون افزایش تولید و توسعه منابع متنوع و پایدار ، اساساً برطرف نمی شود.

دولت ، به عنوان متولی اصلی تأمین انرژی و پایداری ، باید به جای تمرکز یک جانبه بر اصلاح مصرف خانوار ، با یک برنامه جامع از جمله توسعه تجدید پذیر ، بهبود تولید انرژی و اصلاح شبکه انتقال ، بحران را مدیریت کند. تجربه جهانی نشان داده است که یک راه حل پایدار در سطح همزمان تولید و مصرف نهفته است ، نه در توجیهات اشتباه مقامات.

منبع: مهر و موم