نجات دریاچه ارومیه با ۵۰۰ میلیون مترمکعب؟ با این ارقام کف دریاچه هم خیس نمی‌شود!

دریاچه ارومیا ، یکی از مهمترین ذخایر طبیعی ایران و بزرگترین دریاچه نمکی آب نمکی خاورمیانه ، بیش از هر زمان دیگری به مرز تخریب نزدیکتر است. تصاویر ماهواره ای و گزارش های رسمی از وضعیت فعلی نشان می دهد که این منطقه عظیم آب ، که زمانی 32 میلیارد متر مکعب آب داشت ، اکنون فقط دشت های نمک و 99 ٪ خشک شده است.

کارشناسان می گویند بحران امروز فقط نتیجه تغییر آب و هوا و خشکسالی نیست. در عوض ، به سوء مدیریت منابع آب و کشاورزی در حوضه آن باز می گردد. این نکته ای است که امروز افکار عمومی به خط مقدم رسیده است: اگر ما به دنبال مقصر اصلی هستیم ، بدون شک انگشت اتهام به کشاورزی اشاره خواهد کرد.

کشاورزی ؛ متهم ردیف اول

از سال 1977 تا 1403 ، منطقه کشت در حوضه ارومیا از 92 به 580 هکتار افزایش یافته و 6.3 رشد کرده است. در عین حال ، هزاران چاه مجاز و غیرمجاز حفر شده اند تا کشاورزان بتوانند محصولات زراعی را به هر قیمتی برداشت کنند که نه برای امنیت غذایی کشور بسیار مهم است و نه کیفیت ارزش بلند مدت. نمونه بارز آن را می توان هر ساله در امتداد جاده های ارومیا مشاهده کرد: کوه های سیب به دلیل کمبود بازار یا هزینه های اقتصادی در دست باغبانان قرار می گیرند. سوال این است: آیا ارزش خشک کردن یک دریاچه تاریخی برای چنین محصولاتی توجیه شده است؟

آمار نشان می دهد که سهم کشاورزی در منابع آب کشور بیش از 80 ٪ است ، در حالی که تنها حدود 7 ٪ به تولید ناخالص داخلی کمک می کند. در حوضه ارومیا ، این معادله حتی نامتعادل تر است. جایی که منابع آب محدود برای کشت کم و غیر ضروری هزینه می شود.

سخنگوی کشور گرم گرم

در این زمینه ، سخنگوی سخنگوی صنعت آب این کشور صریحاً در یک کنفرانس خبری اظهار داشت که “دریاچه ارومیا بدون اصلاحات کشاورزی امکان پذیر نیست”. وی گفت: اگر 31،000 هکتار از اراضی کم و کم آب از چرخه تولید خارج شود و 25000 هکتار یونجه برای جایگزینی محصولات استراتژیک ، حدود 475 میلیون متر مکعب آب در دریاچه ذخیره شود.

به گفته وی ، مشکل اصلی در سالهای اخیر این است که با وجود هزینه های زیاد و آزاد شدن آب از سدها ، برنامه اصلی ، کاهش 40 درصدی در مصرف کشاورزی ، اجرا نشده است. در مقابل ، منطقه کشت افزایش یافته است ، و این همه تلاش ها را ناکارآمد می کند. سخنگوی صنعت آب این کشور تأکید کرد: “نجات دریاچه ارومیا به تصمیمات جدی و عملی نیاز دارد ، نه فقط مصاحبه و وعده ها.”

آیا 500 میلیون متر مکعب کافی است؟

اگرچه این دیدگاه که “صرفه جویی در دریاچه بدون اصلاحات کشاورزی امکان پذیر نیست” درست است و باید به یک تقاضای جدی از طرف رسانه ها ، نهادها و افکار عمومی تبدیل شود ، سوال مهم این است که آیا 500 میلیون متر مکعب پس انداز واقعاً مفید خواهد بود؟

طبق مطالعات ، نیاز سالانه زیست محیطی دریاچه ارومیا حداقل 3 میلیارد متر مکعب است. یعنی شش برابر رقمی که بوزاده ذکر کرده است. به عبارت دیگر ، حتی اگر تمام اصلاحات پیشنهادی در کشاورزی انجام شود ، فقط با نیاز واقعی دریاچه ، کسری جبران می شود. در ارتفاع تاریخی خود در سال 1991 ، این دریاچه بیش از 32 میلیارد متر مکعب آب داشت و تقریباً امکان بازگشت به آن شرایط وجود ندارد.

واقعیت این است که صرفه جویی در 475 میلیون متر مکعب می تواند یک شروع مثبت باشد ، اما برای دریاچه تنها نیست. همراه با اصلاحات کشاورزی ، حداقل حق زیست محیطی هر سال به دریاچه اختصاص می یابد تا روند مرگ تدریجی را متوقف کند.

دریاچه

امروز ، دریاچه ارومیا فقط یک منطقه آبی نیست. در عوض ، این نمادی از آزمون بزرگ آب و سیاست کشاورزی در ایران است. ادامه مسیر گذشته به معنای پذیرش نابودی کامل آن و بروز پیامدهای جبران ناپذیر برای سلامت ، معیشت و محیط زیست شمال غربی کشور خواهد بود. در مقابل ، اصلاح الگوهای مصرف و تغییرات جدی در ساختار کشاورزی می تواند اولین گام نجات باشد.

این پیام واضح است: یا تصمیمات گرفته شده امروز ، یا فردا چیزی برای احیای دریاچه باقی نخواهد ماند.

منبع: tasnim