کارشناس مدیریت منابع آب اظهار داشت که انتقال پایتخت راه حلی برای مسائل زیست محیطی و اقتصادی تهران نیست ، با تأکید: کلانشهر تهران به دلیل بارگذاری اکولوژیکی خود بر قدرت اکولوژیکی خود ، بحران های جدی است و راه حل اصلاح سیاست های شهری و انتقال سرمایه نیست.
به گفته اخبار تجاری ، داریوش مختاری ، با بیان اینکه انتقال پایتخت ابعاد سیاسی ، اجتماعی ، فرهنگی ، تاریخی ، اقتصادی و زیست محیطی است ، گفت: هر تصمیمی باید براساس مطالعات دقیق و گزارش های متخصص باشد. تصمیمی اتخاذ می شود که گزارش های گسترده ، اجماع کارشناسان و تجزیه و تحلیل استفاده از هزینه انجام شود.
وی گفت: “انتقال سرمایه یک اقدام پیچیده است که نباید فقط از دیدگاه سیاسی یا اداری مشاهده شود.” برای دستیابی به نتیجه مناسب ، مراکز تحقیقاتی و شرکت های مهندسی مشاوره باید برخی از مطالعات دقیق و کمی را انجام دهند و در عین حال ، نباید به گزارش های توصیفی محدود شود.
پیش بینی های فراتر از قدرت دشت تهران
کارشناس مدیریت منابع آب گفت که بارهای جغرافیای تهران سالها از ظرفیت اکولوژیکی آن فراتر رفته است.
وی افزود: توسعه غیر ضروری استفاده شهری ، رشد صنعت ، کشاورزی و حفاری در حدود 6000 چاه مجاز و 6000 چاه غیرمجاز فشار سنگین بر منابع آب ساده وارد کرده است. برای مقایسه ، دشت مرودشت در فارس ، با وجود وسعت و منابع زیست محیطی بیشتر ، چنین بارگذاری ندارد.
به گفته مختاری ، حدود 2 درصد از یک و نیم میلیون متر مکعب آب تهران مصرفی از چاه ها تهیه شده است و ده ها چاه برای فضای سبز و آبیاری شهری وجود دارد که همگی منجر به فرونشست دشت تهران شده است.
تهران ؛ بین شهری
وی با اشاره به اینکه تهران سالهاست که از مناطق اطراف خود وام گرفته است ، مانند سدهای لار ، طالگان و سایر سدها در استان های همسایه ، وی توضیح داد: حتی اکنون صحبت از انتقال آب از خلیج فارس یا مازندران است. اینها همه راه حل های پر هزینه و مخرب محیطی هستند که به دلیل ادامه بارگذاری نمی توانند مشکل را حل کنند.
وی تأکید کرد: “هر بار که ظرفیت جدیدی برای تأمین آب فراهم شود ، تقاضا هنوز به جلو و بارگیری می شود.” بنابراین ، انتقال آب از دریا یا حوضه های دیگر فقط تأخیر در بحران است ، نه محلول.
چشم انداز فروپاشی زیست محیطی
کارشناس مدیریت منابع آب گفت که تهران در حال حاضر با بحران های گسترده زیست محیطی و زمین شناسی روبرو است و افزود که فرونشست زمین ، کاهش منابع آب زیرزمینی ، تشدید آلودگی و فشار بر سایر حوضه ها از جمله عواقب ادامه بارگذاری در تهران است.
وی گفت: “در پایان ، این روند به جایی خواهد رسید که حدود 2 درصد از تهران باید تخلیه شوند.” از آنجا که منابع آب پایدار قادر به تأمین جمعیت فعلی و آینده این کلانشهر نیستند ، حتی در صورت انتقال پرهزینه.
آیا انتقال سرمایه راه حل است؟
مختاری در پاسخ به این سؤال كه آیا انتقال سرمایه می تواند بحران تهران را كاهش دهد ، گفت: “تأثیر انتقال پایتخت بر كاهش خطرات زیست محیطی بسیار كوچك و حدود پنج درصد است.” دلیل این امر این است که بیشتر مشکلات تهران ناشی از ماهیت تجاری و توسعه مداوم آن است ، نه فقط سرمایه آن.
وی گفت: حتی اگر وزارتخانه ها ، سفارتخانه ها و سازمان های دولتی منتقل شوند ، تأثیر کمی در بحران های اصلی زمین شناسی تهران خواهد داشت.
انتقال بحران به یک نقطه دیگر
این کارشناس گفت: “تجربه شهرهایی مانند شیراز ، مشهاد ، اصفهان و تبریز نشان داده است که توسعه شهرک های بی حد و حصر و گسترده به سرعت بحران های زیست محیطی و اجتماعی را تشدید کرده است.” اگر سرمایه جدیدی ایجاد شود ، همان مشکلات بارگیری ، استفاده از زمین و اجاره زمین در مقیاس تازه و بزرگتر تکرار می شود.
وی افزود: “به عنوان مثال ، در شیراز ، توسعه شهری از 6000 هکتار از اراضی فعلی شهری به بیش از 6000 هکتار حوضه شهری رسیده است و وزارت مسکن و توسعه شهری در حال دنبال کردن یک برنامه توسعه 6000 -هکتار برای اراضی شهری شیراز است در حالی که منابع آب کافی وجود دارد.
راه حل ؛ اصلاح سیاست ها جابجایی نیست
مختاری تأکید کرد که بهتر است به جای انتقال سرمایه ، سیاست ها را اصلاح کنیم و تأکید کرد که سرمایه در تهران حتی می تواند یک مزیت باشد. از آنجا که مشکلات در مقابل سیاستمداران است و فشار بیشتری برای تصمیم گیری وجود دارد.
وی گفت: راه حل مناسب توسعه صنایع مبتنی بر دانش ، جلوگیری از تغییر کاربری اراضی ، متوقف کردن چگالی و اصلاحات در مدیریت شهری است. فقط چنین اقداماتی می تواند بارگذاری تهران را کاهش داده و از سقوط محیطی جلوگیری کند.
منبع: isna
