ناوگان فرسوده به یک تهدید مستقیم برای زندگی مردم تبدیل شده است. کشتی هایی که جهان از پذیرش امتناع می ورزند ، هواپیماهایی که با پچ پرواز می کنند و کامیون هایی که مانند یک بمب متحرک در جاده می چرخند ، تصویری از کشوری را ایجاد می کنند که ده ها سال است که گذاشته شده است.
به گزارش Business News ، کشتی های ایرانی به سن بازنشستگی خود رسیده اند ، اما آنها هنوز هم در حال حرکت بر روی آب هستند. سلمان زاربی ، مدیرعامل سابق ایزوییکو ، در یک کنفرانس خبری در 5 اکتبر گفت که استاندارد جهانی زندگی 5 سال است ، اما کشتی های ایرانی به طور متوسط 5 سال است.
این بدان معنی است که بیشتر کشتی ها مانند آهنرباهای شناور هستند که نام کشتی تجاری را ایجاد می کنند. با این حال ، مدیران همچنان می گویند کمبود سرمایه گذاری ، تحریم و غیر ضروری است و هیچ کس پاسخ نمی دهد که چرا ستون فقرات تجارت ایران باید اینقدر پوسیده و ناتوان شود.
چرا کشتی های ایرانی به آهن شناور تبدیل شده اند؟
تحریم های بین المللی ، عدم دسترسی به فناوری و عدم سرمایه گذاری عوامل اصلی در صنعت دریایی کشور است. هنگامی که کشتی های قدیمی در اقیانوس ها حرکت می کنند ، نه تنها مصرف سوخت بالاتری دارند و آلاینده های بیشتری تولید می کنند بلکه در مسابقات جهانی نیز ضعیف تر هستند.
سیاست های داخلی ناکارآمد و تحریم های طولانی مدت دو تیغه قیچی است که صنعت حمل و نقل ایران را نابود می کند. کشتی های فرسوده برای اقتصاد ملی به هزینه های اضافی تبدیل شده اند. در کشوری که تنفس از تجارت دریایی عبور می کند.
ناوگان فرسوده اعتبار ایران را در آبهای جهانی تهدید می کند
مدیرعامل پیشین محمد رستاد ، مدیرعامل پیشین سازمان بنادر و دریانوردی ، در ماه فوریه ، همچنین در مورد اقتصاد این افزایش سن ناوگان هشدار داد که شرکت های حمل و نقل با ناوگان فرسوده مشتریان خود را از دست می دهند و زیرا ترتیب و ساخت کشتی های جدید وقت گیر است.
وی همچنین تأکید کرد که برخی از کشورها آیین نامه هایی دارند که مانع ورود کشتی های قدیمی به آنها می شود و حتی اگر این کشتی ها دارای گواهینامه های فنی معتبر باشند ، هنوز هم مستعد ابتلا به نقص فنی هستند. این نه تنها خسارت مالی دارد ، بلکه شهرت پرچم ایران در آبهای جهان نیز دارد.
تصادف ناوگان هوا ؛ آسمانی
علاوه بر فرسودگی ناوگان ، ناوگان نیز چالش ها و مشکلات بسیاری دارد که مهمترین آنها فرسودگی فرسودگی است. محمد ایدیان ، مشاور ارشد رئیس اتاق بازرگانی تهران ، در جلسه کمیسیون حمل و نقل که در ماه مه امسال برگزار شد ، اعلام کرد که ایران دارای چهار هواپیما است اما فقط 4 فعال و یکسان است. برای دستیابی به وضعیت مورد نظر ، کشور به بیش از 5 هواپیما احتیاج دارد.
وی گفت: چهار شرکت هواپیمایی در ایران وجود دارد ، اما بیش از نیمی از آنها غیرفعال هستند. در حالی که Türkiye توانسته است سالانه بیش از 5 میلیون مسافر را با چهار شرکت هواپیمایی حمل و نقل کند. این مقایسه نشان می دهد که مشکل فقط کمبود هواپیما نیست بلکه سوء مدیریت و ضعف در بهره وری است.
زنگ زده
کشوری که نمی تواند ناوگان خود را ، چه دریا ، هوا یا زمین ، نوسازی کند. این به وضوح نشان می دهد که اقتصاد آن در حال پوسیدگی است. حمل و نقل ستون فقرات اقتصاد هر کشور است و هنگامی که ستون فقرات در پوکی استخوان دخیل است ، هیچ حرکتی پایدار نیست.
واقعیت این است که امروز ایران ، با ناوگان فرسوده خود ، نه تنها از مسابقات بین المللی باقی مانده است ، بلکه حتی نتوانسته است نیازهای داخلی را برآورده کند. از کشتی هایی که در سراسر جهان گرفته تا هواپیماهایی که یا در لانه دفن شده اند یا با تأخیر و لغو پرواز ، مردم سرگردان هستند. همه اینها یک پیام واحد دارد که بحران حمل و نقل آینه ای از بحران اقتصادی ایران است.
فرودگاه هایی با قبض دلار و هواپیماهای قراضه
این تحریم ها صنعت حمل و نقل هوایی ایران را نه یک قدم بلکه چند دهه سوق داده است. هنگامی که دسترسی به هواپیماهای جدید یا حتی قطعات استاندارد وجود ندارد ، ناوگان موجود باید با پچ باقی بماند. اما داستان این است که تمام هزینه های فرودگاه ها و خطوط هوایی از خرید قطعات و تجهیزات تا هزینه های نگهداری دلار است.
برای مدیران هواپیمایی ، تعمیر اصلی یک هواپیمای 4 ساله به هیچ وجه به هیچ وجه نیست. زیرا اگر آنها بخواهند دلار و تعمیر را بپردازند ، در صورت عدم خرید رایگان ، به اندازه خرید یک هواپیمای دست دوم در بازار جهانی هزینه می کنند. نتیجه این است که هواپیماهای فرسوده با حداقل تعمیر در هوا نگهداری می شوند. پرندگانی که پروازهای آنها بیشتر از آنچه می خواهند مسافر را جابجا کنند ، شبیه قمار با زندگی مردم هستند.
