در روزهای اخیر ، رئیس جمهور بار دیگر از لزوم انتقال سرمایه به خلیج فارس در آستانه تهران و در استان هورموزگان صحبت کرده است ، و خاطرنشان کرد که “برخی از آنها هنگام مسئله رسانه ها انتقاد کرده اند ، اما امروز می فهمیم که این یک پیشنهاد است ، نه یک انتخاب”.
در روزهای اخیر ، رئیس جمهور بار دیگر در مورد لزوم انتقال پایتخت به خلیج فارس در آستانه تهران و در استان هورموزگان صحبت کرده است ، و خاطرنشان کرد که “برخی از آنها هنگام مسئله رسانه ها انتقاد کرده اند ، اما امروز می فهمیم که این یک پیشنهاد است ، نه یک انتخاب”.
اما وسیله انتقال سرمایه چیست؟ در اظهارات مدیران ارشد دولت یا سیاست گذاران ، گاهی اوقات به نظر می رسد که هیچ تعریف روشنی از مفهوم سرمایه وجود ندارد. وقتی صحبت از انتقال پایتخت می شود ، دقیقاً منظور آنها چیست؟
پایتخت ادبیات جهان همیشه به عنوان یک مرکز سیاسی و اداری شناخته می شود. یعنی اصلی اصلی دولت و قدرت. اکنون ، در موارد قطب اقتصادی یا مرکز فرهنگی یک کشور ، ممکن است از آن برای انتقال بهتر اهمیت آن ، ترکیبی از “سرمایه فرهنگی” یا “سرمایه اقتصادی” استفاده شود ، اما پایتخت به معنی مرکز سیاسی و اداری صحیح است. در اظهارات ، ما این نوسانات را می بینیم که گاهی اوقات انتقال مرکز سیاسی و اداری گاهی از آن صحبت می شود ، و گاهی اوقات گفته می شود که انتقال سرمایه به معنای انتقال مرکز اقتصادی به دیگری است. این ابهام باعث ایجاد اختلال در نظرات می شود.
ادبیات عدم تمرکز امروز در تهران به طور کلی در مواجهه با محلول انتقال سرمایه است. عدم تمرکز در دهه 1980 و پس از انقلاب در سال 6 و پس از جنگ ، در سال 2 در تهران دوباره طراحی شده است. به نظر می رسد که همیشه یک حرکت متحرک بین انتقال پایتخت و عدم تمرکز پایتخت وجود داشته است. هر بار که مطالعات مختلفی انجام می شد و سرانجام نتیجه گیری این بود که راه حل برای موضوعات موجود نمی تواند انتقال سرمایه باشد و این عملی نیست.
پس از انقلاب و به ویژه پس از انجام مطالعات مختلف ، قانونی طبق قانون انتقال مرکز سیاسی و اداری کشور و سازمان و عدم تمرکز تهران تصویب شد. قانون انتقال سرمایه را فقط در چارچوب امکان سنجی می بیند. اما این امر با تأیید و عدم تمرکز تهران مجدداً تأیید شده است و این قانون در اواخر ماه مه مجدداً تأیید شد. ما می توانیم دو دلیل اصلی را برای بحث در مورد انتقال سرمایه همیشه شناسایی کنیم. اول ، خطرات امنیتی در تهران این است که این تهدیدها توسط بحران های سیاسی و طبیعی احساس شده است و دوم مشکلات و مشکلات شهر تهران است. به طوری که این مسئله با حضور سنگین مرکز اداری و سیاسی یک مسئله حل نشده است.
از طرف دیگر ، ما هیچ راه حل خاصی برای آنچه که تهران دیگر سرمایه نیست ، نخواهیم دید. در مطالعه ای که چند سال پیش انجام شد ، تخمین زده می شود که اگر سرمایه منتقل شود ، فقط حدود دو میلیون نفر از تهران (در یک دوره 2 به 5 سال) مهاجرت می کنند. بنابراین اشتباه است تصور کنیم که با انتقال سرمایه ، ما کاهش جدی جمعیت در تهران خواهیم داشت. علاوه بر این ، تهران به عنوان پایتخت در طول تاریخ شکل گرفته است و بسیاری از زیرساخت ها ، مراکز اداری ، سرمایه و غیره ایجاد شده اند و با توسعه ای که در این دوره پیدا کرده است به راحتی قابل انتقال نیست.
علاوه بر این ، یک نکته مهم که معمولاً در بحث انتقال سرمایه نادیده گرفته می شود ، اندازه دولت است. باید در نظر داشت که اندازه دولت در کشورهای مختلف متفاوت است. ما یک دولت بزرگ داریم که مجموعه بزرگی از کارمندان ، وزارتخانه ها و موسسات را شامل می شود. تمرکز این نهادها به طور خاص در تهران وجود دارد و این جنبه انتقال سرمایه معمولاً مورد بررسی قرار نمی گیرد. با این حال ، در کشورهایی که تجربه موفقیت آمیز در انتقال پایتخت دارند ، مهم است که در نظر بگیرید که اندازه آن کشورها چیست.
آقای Mediian در یکی از مصاحبه های خود خاطرنشان کرد: انتقال مرکزیت سیاسی و اقتصادی از تهران باید ابتدا به این مکان برود و سپس از ما پیروی کند. این سردرگمی بین انتقال سرمایه به عنوان یک مرکز سیاسی و اداری با مسئله تفکر در مورد توسعه اقتصادی نقطه است. نباید این باشد که دولت باید به جایی برود تا مردم از آن پیروی کنند.
در سیاست های توسعه دریایی عمومی که توسط رهبر عالی صادر شده است ، هیچ مرجع یا رد انتقال مرکز سیاسی و اداری وجود ندارد و همه این سیاست ها مربوط به توسعه درون زا گردشگری ، ماهیگیری ، تجارت و سرمایه گذاری و ظرفیت های زیست محیطی است. بحث در مورد انتقال سرمایه از تهران به مکان های مختلف ، چالش های پیچیده ای را نشان می دهد که نیاز به تحقیقات دقیق تر از نظر اقتصادی و زیست محیطی دارند.
حضور سنگین دولت در یک منطقه نه تنها از سرمایه گذاری جلوگیری می کند بلکه به توسعه اقتصادی منطقه نیز آسیب می رساند. هنگامی که دولت حضور سنگینی در آن منطقه داشته باشد ، سرمایه گذار جذب می شود.
اگر دولت تصمیم به انتقال سرمایه بگیرد ، باید از ابتدا تأمین مالی و منابع مورد نیاز برای ایجاد زیرساخت های کافی در این مناطق در نظر گرفته شود و آن را به وضوح و وضوح برای همه مردم بیان کند. اولین احتمال این است که ایده اصلی دولت برای تأمین اعتبار سرمایه “تأمین مالی زمین” است. این بدان معنی است که آنها در آنجا بارگذاری می شوند و در نتیجه بهره وری ایجاد می شود. اما وقتی صحبت از منطقه Makran و سیاست های کلی سیستم برای توسعه دریایی می شود ، این مدل تأمین مالی با محوریت زمین به وضوح با دیدگاه ها و استراتژی های بزرگ کشور مغایر است. سیاست های مهم ، به ویژه آنچه در مورد توسعه اقتصادی مبتنی بر دریا ، گردشگری ، تجارت ، ماهیگیری و اقتصاد درون زا و همچنین سرمایه گذاری داخلی و خارجی مطرح شده است ، با یک رویکرد متمرکز و سنگین در یک منطقه خاص کاملاً متفاوت است. سیاست های مبتنی بر دریا بر توسعه پایدار و استفاده بهینه از منابع محلی تأکید دارد ، در حالی که پیشنهادی برای انتقال سرمایه و کاربری اراضی آن برای تأمین مالی احتمالاً منجر به پیشرفت غیر منطقی و ناهموار خواهد شد.
منبع: شرق
