در سال ۱۳۶۵ علیرضا داودنژاد پدر رضا فیلم «به پناه» را ساخت. پس از توقیف اولین فیلمی که پس از انقلاب ساخت به نام «قدقان» (1357) و پس از شکست تجاری دو فیلم بعدی اش «جایزه» (1361) و «خانه عنکبوت» (1362) تصمیم به ساخت فیلمی گرفت. فیلم خانوادگی با نگرش اعتیاد. او می‌خواست شکست‌های قبلی‌اش را جبران کند و در گیشه موفق شود، اگر نه از دید منتقدان.
به گزارش خبرفوری، ابتدا قرار بود فخری خروش، افشانا بایگان و محمدرضا داوودنژاد برادر علیرضا و عموی رضا در این فیلم بازی کنند اما به دلیل فوت خواهر برادران، محمدرضا جایگزین مصطفی طاری شد. و پری امیرحمزه و فریماه فرجامی جایگزین خروش شدند. و بایگانی شد.
در عکس های به جا مانده از پشت صحنه فیلم، رضا داودنژاد را در حالی می بینیم که پدرش او را کارگردانی می کند و یا در صحنه ای دیگر در آغوش مرحوم فریماه فرجامی است.
در جلد دوم کتاب «تاریخ سینمای ایران 1369-1358» این فیلم فروش خوبی داشت اما تقریبا اکثر نقدها منفی بود. مهم ترین نقاط ضعفی که در نقدها به آن اشاره شد، محتوای شعاری و موسیقی پر سر و صدا و آزاردهنده فیلم بود که بیشتر بر گریاندن مخاطب تمرکز داشت.
اما کامبیز کاهه در نقدی با نگاهی متفاوت، بازی رضا داودنژاد از کودک را ستود و در این باره نوشت: بازی ستودنی رضا داودنژاد هم نوری است که کم کم در صحرای فیلم محو می شود.
