وقتی قهرمان‌سازی و آشوب، به ویرانی ختم می‌شود

به گزارش خبرگزاري ايمنا، زني با لباس سفيد سنتي روي پشت بام ماشين ايستاده و فرياد مي زند: سقط را بس كن! – و در آن لحظه،مگر اینکه صلاح، دانشجوی 22 ساله معماری، به نماد جهانی انقلاب زنان سودان تبدیل می شود. رسانه های غربی او را “گودال هیلاری کلینتون با نام مستعار «نوین» از او حمایت کرد و نامزد دریافت جایزه صلح نوبل شد.

انقلابی که با اعتراض به گرانی نان آغاز شد، تنها چند ماه بعد در آوریل 2018 منجر به سرنگونی عمر شد. البشیر منجر به این شد که بیش از 70 درصد معترضان زن بودند مگر اینکه صلاح با ایستادگی و شجاعت خود تصویر آزادی، عزت و عدالت را در جهان منتشر کرد.

8 نوامبر 1404، خارطوم; سودان در بحبوحه جنگ داخلی

پس از 6 سال هرج و مرج و بحران، شهر خارطوم در حال نابودی کامل است: بیش از 150 هزار کشته و 13 میلیون آواره، از جمله 8.6 میلیون نفر در در داخل کشور. دارفور و سودان عملاً به دو بخش تقسیم می شوند. شمال، شرق و مرکز تحت کنترل نیروهای مسلح سودان (SAF) به رهبری عبدالفتاح برهان و جنوب، غرب و دارفور تحت کنترل نیروهای پشتیبانی سریع (RSF) به فرماندهی محمد حمدان است. داگالو (حمیدتی).

این مسیر خشونت آمیز نتیجه انقلاب مردمی نیست، بلکه نسخه ای است که غرب برای کشورهای دارای مقاومت بالا طراحی کرده است. توضیحات خواهد بود پس از انقلاب اولیه و تشکیل دولت انتقالی، تنش بین ارتش و شبه نظامیان ادامه یافت و کودتای 12 آبان 1400 ثبات را بر هم زد. جنگ داخلی بین SAF و RSF در 26 آوریل 1402 آغاز شد و با اشغال مناطق مرزی با لیبی و مصر توسط نیروهای RSF و سقوط الفاشرکنترل کامل دارفور به دست این نیروها سقوط کردند.

در ژانویه 1403، ایالات متحده رسما نسل کشی در دارفور توسط نیروهای RSF را تایید کرد. با گزارش های مستند از کشته شدن حداقل 1500 نفر در الفاشرخشونت جنسی، قحطی و پاکسازی قومی علیه گروه های قومی غیر عرب مانند ماسالیت. سازمان ملل و دیده بان حقوق بشر نیز بر وقوع جنایات جنگی تاکید کرده اند. امارات متهم اصلی حمایت از RSF است، اگرچه این اتهامات را رد می کند.

مگر اینکه صلاح، نماد انقلاب زنان سودان، پس از سال 2018 به یک فعال حقوق بشر تبدیل شد و در سال 1992 جایزه هیلاری رادهام کلینتون را دریافت کرد و نامزد جایزه نوبل شد. اما در نوامبر 1404 از فعالیت عمومی او در سودان خبری نیست و گزارش ها حاکی از حضور او در آمریکاست. در مورد جنگ و فاجعه 150 هزار کشته بیانیه مستقیمی صادر نکرده است.

تحولات سودان الگویی برای ایران در دهه گذشته بود. پس از مرگ مهسا (جینا) امینی در 25 شهریور 1401، جنبش “زن، زندگی، آزادی” آغاز شد و زنان رهبری اعتراضات توده ای را به دست گرفتند. شعارها جهانی شد و به دنبال حمایت غرب بود. شباهت های دو کشور و واکنش ها به نقش زنان در تظاهرات آشکار است.

مدل غربی آشوب: از قهرمان سازی تا فروپاشی

تحولات سودان الگویی روشن برای سناریوهای غربی در منطقه ارائه می دهد:

1. قهرمانی: مرحله اول با معرفی چهره ای جوان و زن به عنوان نماد آزادی آغاز می شود. “مگر اینکه صلاح» در خارطوم به نماد بین المللی انقلاب زنان تبدیل شد و حمایت غرب را به خود جلب کرد.

2. تضعیف نهادها: فشارها و تحریم های بین المللی ارتش و دولت انتقالی را فلج کرد و امکان مدیریت بحران از درون را از بین برد.

3. جنگ داخلی: رقابت بین نیروهای مسلح سودان (SAF) و نیروهای پشتیبانی سریع (RSF) با حمایت خارجی از جمله امارات و روسیه شعله ور شد و به سرعت کل کشور را فرا گرفت.

4. تفکیک: نتیجه نهایی، تقسیم سودان به دو بخش و تبدیل دارفور به میدان نسل کشی بود. فاجعه ای که بیش از 150 هزار نفر را کشت و میلیون ها نفر را آواره کرد.

این سناریو همان نسخه ای است که غرب برای ایران طراحی کرده بود. تجزیه از طریق هرج و مرج داخلی و استفاده از ابزارهای مشابه:

• زنان به عنوان نماد

• شعار جهانی برای جلب حمایت رسانه ای.

• تحریم های اقتصادی و فشار بین المللی،

• ایجاد تنش های قومیتی و منطقه ای.

اما ایران سقوط نکرد. اتحاد نیروهای مسلح، هماهنگی سپاه، ارتش و بسیج و بصیرت ملت، نقشه غرب را خنثی کرد. درس سودان برای ایران روشن است: همانطور که نمونه لیبی، سوریه و سودان نشان داده است، هر انقلابی که از حمایت غرب برخوردار شود، به ویرانی و نسل کشی ختم می شود.