نقد فیلم «شاه نقش»؛ جای پای بهروز وثوق و چاقویی که دسته خود را می‌برد!

بعدی- فیلم سینمایی «شاه نقش» برای اولین بار در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و به تازگی اکران عمومی آن در سینماهای کشور آغاز شده است.

بر اساس گزارش فردا، این فیلم را می توان گامی رو به جلو در کار شهید احمدلو دانست، با این حال همچنان ایراداتی دارد که آن را یک اثر معمولی فراتر نمی کند.

داستان درباره هنرمندانی است که با بیمار شدن رئیس صنف سعی در رسیدن به مقام ریاست دارند. همه فکر می کنند با برنده شدن یکی از کاندیداها داستان تمام شده است، اما این تازه شروع ماجراست.

شخصیت های غیر واقعی و تکرار کلیشه ها

این فیلم مدعی ادای احترام به هنرمندان سینماست، اما در نهایت تبدیل به چاقویی می شود که دسته آن را قطع می کند. در ظاهر داستان ایده جذابی دارد اما هر چه پیش می رود هیچ تعلیقی به آن اضافه نمی شود و داستان به درستی روایت نمی شود.

فیلم را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد، قسمت اول درباره عشق سینماست و قسمت دوم به اثری درباره فساد انتخاباتی تبدیل می‌شود، اما فیلم هر دو را نشان نمی‌دهد و چیزی جز کلیشه و شعار برای ارائه ندارد. فیلم در قسمت اول نمی تواند اصول اولیه را به درستی نشان دهد و در نیمه دوم به شعارهای مکرر درباره قدرت و فساد می پردازد، چیزی که مخاطب در دیگر آثار سال های اخیر به وفور دیده است.

در واقع پس از ده دقیقه ابتدایی فیلم، مخاطب به راحتی می تواند حدس بزند که در نهایت چه اتفاقی خواهد افتاد. چرا که «شاه نقش» سعی می کند از نوستالژی دهه 40 و 50 یادآور فیلم ها و آثار بهروز واثوق مانند «قیصر» و «گوزنها» استفاده کند. همچنین شخصیت ها آنقدر اغراق آمیز هستند که نمی توان آنها را باور کرد، زیرا این شخصیت ها در سینمای امروز کمتر دیده می شوند. فیلم پر از دیالوگ های طولانی و خسته کننده است که حتی تصویر واقعی از زندگی هنرمندان را نشان نمی دهد. در نهایت «شاه نقش» اثری است با نیت خیر، اما اجرا ناقص; فیلمی که می خواست ادای احترامی به سینمای ایران باشد اما در عمل قربانی همان سینما می شود.