با گذشت چند روز از بازگشت تیم ملی به کشور، صحبت های مهدی طارمی همچنان سوژه داغ رسانه هاست.
تقریبا همه فوتبال دوستان از اتفاقات این چند روزه با جزئیات خبر دارند. ملی پوشان کشورمان در حالی راهی مسابقات چهارجانبه العین شدند که نتوانستند باز هم بر ازبکستان غلبه کنند. در ضربات پنالتی مهدی طارمی که قرار بود آخرین ضربه را بزند بدون اطلاع کادر فنی این کار را به میلاد محمدی سپرد.
طارمی بعد از این بازی مصاحبه طوفانی با خبرنگاران انجام داد و مسائل دیگری را به فوتبال آورد. طارمی گفت: از بالا می خواهند فوتبال را خراب کنند و عدم آمادگی ورزشگاه آزادی را ترس از تجمع مردم دانست. اظهارات و هجمه های او به دولت به حدی تند بود که برخی رسانه های حکومتی به انتقاد از مهدی طارمی پرداختند و حتی خواستند با او به عنوان پدیده شوم حاکمیت بازیکن برخورد کنند.
اگر به هر یک از این انتقادات به مهدی طارمی نگاه کنید، فصل مشترکی وجود دارد که تقریباً تمام استخوان بندی مقاله بر آن استوار است. چرا طارمی شب قبل از سفر تیم ملی با دیدن مسعود مزیکیان به عنوان رئیس جمهور این حرف ها را نزد؟
قرار نیست از طارمی دفاع کنیم، او ارتباطات و قدرت کافی برای دفاع از خود دارد! اما ابتدا آن روز که پزشکان به تمرین تیم ملی آمدند طارمی حضور نداشت و شجاع خلیل زاده در غیاب جهانبخش و طارمی به نمایندگی از بازیکنان صحبت کرد.
دوم اینکه شجاع خلیل زاده در همان جلسه به برخی از مشکلات و کاستی های فوتبال اشاره کرد که اصلا در رسانه ها بازتابی نداشت که اتفاقا باعث دلخوری تیم ملی شد.
