امیر قلعه نویی این روزها در یکی از بزرگ ترین چالش های دوران مربیگری خود قرار دارد. انتخاب اعضای تیم ملی برای مهم ترین تورنمنت فوتبال پیش رو. سوال اصلی که ذهن او را به خود مشغول می کند این است که آیا باید تعداد انگشت شماری از نام های بزرگ و سرشناس را وارد تیم کند یا بازیکنانی که واقعا آمادگی جسمانی دارند و در ماه های اخیر عملکرد ثابت و درخشانی در لیگ های داخلی و خارجی داشته اند؟
این معضل برای قلانوی دردناک است. از یک سو سابقه و تجربه طولانی برخی از بازیکنان در تیم ملی قابل توجه است و نمی توان آن را نادیده گرفت، اما از سوی دیگر آمادگی فنی و بدنی بازیکنان جوان و آماده، عامل تعیین کننده موفقیت در تورنمنت های مهم است. او به خوبی می داند که مربی موفق کسی است که نه تنها به نام و تاریخ توجه کند، بلکه در مهم ترین لحظات آماده ترین افراد را در کنار خود داشته باشد.
سبک سازی و سنجیدن این معادلات برای قلعه نویی از اهمیت حیاتی برخوردار است چرا که تصمیم او نه تنها در سرنوشت تیم ملی بلکه در جایگاه حرفه ای او نیز تاثیرگذار خواهد بود.
اگر دست او روی بازیکنان آماده و با عملکرد مستمر در مسابقات لیگ و برون مرزی گذاشته شود، قطعا رسانه ها و کارشناسان فوتبال از او حمایت خواهند کرد. تهیه لیستی از بازیکنانی که آماده هستند و به طور مداوم بازی کرده اند، به تصمیم او اعتبار می بخشد و نشان می دهد که او به شایستگی و عملکرد واقعی اهمیت می دهد.
اما اگر فقط نام و رکورد در نظر گرفته شود، این انتخاب می تواند با انتقادات جدی همراه باشد، به خصوص اگر تیم ملی در جام جهانی نتایج قابل قبولی نگیرد. قلانویی با توجه به خصوصیات اخلاقی و شغلی خود به دنبال راه درست است. انتخاب درست و بازیکنانی که واقعا آماده هستند، نه اینکه فقط به نام و تاریخ توجه کنند. خرداد سال آینده نقطه تصمیم گیری نهایی خواهد بود و همه منتظرند تا ببینند قلعه نویی کدام مسیر را انتخاب می کند و در مهمترین انتخاب حرفه اش چه خواهد کرد؟
آنچه مسلم است در شرایط فعلی انتظار کلی از قلعهنوی این است که آماده ترین بازیکنان را انتخاب کند تا ملی پوشان با امید بیشتری منتظر صعود گروه باشند.
