نیویورک تایمز نوشت: بهار امسال، ونزوئلا به تدریج به کانون اصلی سیاست خارجی دولت ترامپ تبدیل شد. فرآیندی که ریشه در تلاقی سه هدف دارد: حداکثر فشار برای سرنگونی نیکلاس مادورو، استفاده از نیروی نظامی علیه شبکههای مواد مخدر، و حفظ یا گسترش دسترسی شرکتهای آمریکایی به نفت ونزوئلا. دونالد ترامپ در نشستی در دفتر بیضی شکل، تحت فشار نمایندگان کنگره کوبایی، از مارکو روبیو خواست تا راه های سخت تری را علیه ونزوئلا ارائه دهد و استیون میلر ایده هایی را ارائه کرد که به تدریج رنگ نظامی به خود گرفت.
در تابستان، ترامپ مخفیانه به پنتاگون دستور داد تا عملیات نظامی علیه کارتل های مواد مخدر آمریکای لاتین را آغاز کند. این عملیات در عمل بر روی آب های نزدیک ونزوئلا متمرکز بود. این دستور که بدون دخالت گسترده بدنه حرفه ای ارتش و نهادهای قانونی تنظیم شد، منجر به حملات دریایی شد که طبق گزارش ها دست کم 105 کشته برجای گذاشت. منتقدان حقوقی این حملات را قتل یا جنایات جنگی می نامند، در حالی که دولت ایالات متحده ادعا می کند که این قایق ها با قاچاق مواد مخدر مرتبط بوده اند.
در عین حال موضوع نفت نقش تعیین کننده ای داشت. کشمکش بر سر مجوز فعالیت شورون در ونزوئلا، فشار چین به عنوان رقیب اصلی و مذاکرات پشت پرده با مادورو همگی در تصمیمات ترامپ نقش داشته اند. ترامپ ابتدا مجوز شورون را تمدید نکرد، سپس در تابستان مسیر خود را تغییر داد، اما در پشت صحنه استراتژی تقابلی را ادامه داد و با امضای دستور محرمانه، عملا راه را برای درگیری هموار کرد. تحریم ها، توقیف نفتکش ها و تهدید به حملات زمینی بخشی از این فشار فزاینده بود.
در نهایت، این کارزار همراه با پنهان کاری، تصمیم گیری محدود و کنار گذاشتن سازوکارهای نهادی، ونزوئلا را در آستانه یک رویارویی نظامی قرار داده است. دولت ترامپ می گوید هدف جلوگیری از قاچاق مواد مخدر و حفاظت از امنیت آمریکا است، اما منتقدان آن را نمونه ای از «دیپلماسی کشتی جنگی» می دانند که اقتصاد ونزوئلا را فلج کرده و خطر جنگ را افزایش داده است. مسیری که بیش از هر چیز نشان دهنده ارتباط سیاست خارجی، منافع نفتی و اهداف داخلی در دولت ترامپ است
