قبل از شیوع کرونا و تغییرات مدیریتی در سینما، چند سالی بود که جشنواره فیلم فجر نه تنها در بهمن، بلکه اردیبهشت ماه با ساختار و شمایلی متفاوت برگزار می‌شد و میزبان سینماگران و فیلم‌هایی از کشورهای دیگر بود.
به گزارش ایسنا، جشنواره جهانی فجر علیرغم انتقاداتی که در داخل کشور درباره آن مطرح می شد، جایی پیدا کرده بود که در همان چند دوره برگزاری، چهره های سرشناس سینمای جهان از جمله پل جوزف شریدر به ایران آورده شدند. که در چنین روزی در چهارم اردیبهشت در یک نشست خبری در پردیس سینمایی چارسو مقابل خبرنگاران ایرانی نشست.
نقش متفاوت لیلا حاتمی در یک فیلم آمریکایی
شریدر – فیلمنامه نویس و کارگردان مشهور آمریکایی – که فیلمنامه های «راننده تاکسی» و «گاو خشمگین» ساخته مارتین اسکورسیزی را نوشته و اخیراً فیلم جدیدش «اوه، کانادا» وارد بخش رقابت اصلی جشنواره فیلم کن شده است. 2018 به جشنواره جهانی فجر تهران آمد و پس از برگزاری کارگاه فیلمنامه نویسی در نشست خبری به سوالات اصحاب رسانه پاسخ داد.
وی در این دیدار خاطرنشان کرد: جشنواره‌های متعددی در دنیا وجود دارد که جشنواره جهانی فجر را با آنها مقایسه کرد، مانند جشنواره تورنتو، اما از ابعاد این جشنواره و تعداد فیلم‌های حاضر در آن شگفت‌زده شدم. و درباره آشنایی خود با سینمای ایران گفت: در جایگاه سینمای ایران شکی نیست چرا که جایگاه ویژه ای دارد در 15 سال اخیر (تا سال 2018) سه جریان ملی سینمایی ایران، رومانی و آرژانتین شکل گرفته است. و همیشه انتظار می رود که در هر جشنواره ای از ایران فیلمی باشد گادفری چشایر (منتقد آمریکایی) که فیلم های ایرانی زیادی دیده و در حال نوشتن کتابی درباره سینمای ایران است و فیلم های ایرانی را به من پیشنهاد می کند.
شریدر که سال گذشته در جشنواره ونیز موفق به دریافت جایزه یک عمر دستاورد سینمایی شد، درباره آینده سینما با وجود شبکه ها و شرکت های مختلفی مانند نتفلیکس گفت: فکر می کنم هر چیزی که در این صد سال آموخته ایم چندان مفید نخواهد بود زیرا همه چیز تغییر کرده است، مدت زمان فیلم ها تغییر کرده است، و مکان تماشای فیلم ها و نحوه پخش و اکران آنها همه تغییر کرده است فاز انتقال دائمی “اکنون بازار هدف آمریکایی ها نیستند، بلکه ما برای چینی ها می سازیم.”
وی همچنین به رشد روزافزون فناوری اشاره کرد و گفت: در حالی که فیلم ها در انحصار قشر خاصی از فیلمسازان بود، تکنولوژی این مرزها را شکسته و هرکسی می تواند فیلم بسازد. بنابراین خبر خوب برای آینده سینما این است که هر کسی می‌تواند فیلم بسازد، اما خبر بد این است که دیگر نمی‌توان زندگی کرد.»
شریدر در بخشی دیگر از آن نشست با بیان اینکه به نظر می رسد با سینماگرانی که از نظر سیاسی شناخته شده اند بیشتر با سینمای ایران آشنا است، گفت: تا آنجا که من می دانم در ایران دو نوع سینما وجود دارد؛ یکی برای اجتماعات و دیگری سینمای ایران. داخلی و من اکثر فیلم هایی را که در خارج از کشور اکران شده اند دیده ام، اما مطمئناً فیلم هایی که در مورد جنگ بوده اند را ندیده ام، زیرا مانند فیلیپین، شما دو سینمای داخلی و خارجی دارید و به همین دلیل شما دو جشنواره فجر دارید، اما من هیچ یک از کارگردانانی مانند کیارستمی، فرهادی و پناهی را سیاسی نمی دانم، اما می دانم که اینجا می توان فیلم های سیاسی جالبی ساخت.
در آن زمان این فیلمساز آمریکایی در واکنش به تحریم های اعمال شده از سوی رئیس جمهور آمریکا (دونالد ترامپ) علیه ایران و آسیب آن به هنرمندان و سینما، با ابراز تاسف از تحریم ها اظهار داشت: اکنون زمانی است که شما نمی توانید به آمریکایی بودن خود افتخار کنید، در حالی که من همیشه به آمریکایی بودنم افتخار می کردم، حتی در زمان جنگ ویتنام، در حال حاضر آنچه اتفاق افتاده است به بهانه تغییر رژیم ایران و در واقع به دست آوردن نفت و منابع طبیعی شماست. این چیزی است که در 100 سال گذشته وجود داشته است و تأثیر یک هنرمند در مقایسه با دستگاه تبلیغاتی بسیار ناچیز است، به همین دلیل فکر می کنم این وضعیت بسیار دردناک است.
