آلیس مونرو، نویسنده کانادایی برنده جایزه نوبل ادبیات و یکی از بزرگترین نویسندگان داستان کوتاه، در سن 92 سالگی درگذشت.
به گزارش ایسنا، «آلیس مونرو» که بیش از 60 سال زندگی روزمره را از دریچه داستان کوتاه بررسی می کرد، در سن 92 سالگی در خانه اش در انتاریو درگذشت. او بیش از یک دهه است که از زوال عقل رنج می برد.
مجموعه آثار مونرو که زمانی «چخوف کانادایی» نامیده می‌شد، بر اساس فرم‌ها و مضامینی بود که به‌طور سنتی توسط جریان اصلی ادبی نادیده گرفته می‌شد. سال ها بعد، با افزایش شهرت مونرو، داستان های کمتر دیده شده او از مردم به ظاهر عادی در شهرهای کوچک کانادا، جوایز بین المللی متعددی از جمله جایزه نوبل ادبیات 2013 را برای او به ارمغان آورد.
مارگارت اتو زمانی او را «استاد زبان انگلیسی در میان نویسندگان» خطاب کرد، در حالی که جاناتان فرانزن درباره او نوشت: «مونرو یکی از معدود نویسندگانی است که وقتی می‌گویم داستان‌نویسی دین من است، در ذهنم است».
آلیس مونرو در 10 ژوئیه 1931 در وینگهام کانادا در خانواده ای متولد شد که پدرش کشاورز و مادرش معلم مدرسه بود. او نوشتن را از نوجوانی آغاز کرد و اولین رمان خود را با عنوان ابعاد یک سایه در سال 1950 در حالی که در دانشگاه وسترن انتاریو تحصیل می کرد منتشر کرد. او در سال 1951 دانشگاه را ترک کرد و ازدواج کرد و با همسرش به ویکتوریا نقل مکان کرد.
مونرو سپس در سال 1968 با جلد اول مجموعه داستان کوتاه «رقص لاله های شاد» برنده جایزه فرماندار کل کانادا شد. این روند موفقیت با انتشار کتاب «زندگی دختران و زنان» در سال 1971 و کتاب «فکر می‌کنی که هستی؟» دنبال شد. در سال 1978 زمانی که این کتاب دومین جایزه فرماندار کل را برای او به ارمغان آورد، ادامه یافت.
وی سپس برای معرفی کتاب های خود در قالب یک تور جهانی سه ساله به استرالیا، چین و اسکاندیناوی سفر کرد و سپس در دهه 80 و 90 در دانشگاه بریتیش کلمبیا تدریس کرد. او در این سال ها به طور متوسط هر چهار سال یک رمان کوتاه نوشت.
بیشتر کتاب های او در نشریات و روزنامه های معتبر مانند نیویورکر، گراند استریت، آتلانتیک مانتلی و «پاریس ریویو» منتشر شده و در اختیار علاقه مندان قرار گرفته است.
سپس رمان «خرسی که کوه را گرفت» نوشت که به فیلمی به کارگردانی سارا پولی تبدیل شد که در جشنواره فیلم تورنتو در سال 2006 مورد تحسین قرار گرفت. پس از آن در سال 1385 کتاب «چشم انداز راک قلعه» را منتشر کرد و در سال های بعد رمان «شادی فراوان» را نوشت.
موضوع اصلی داستان های مونرو، رویدادهای تخیلی است، هرچند او از محیط روستایی برای بیان احساسات خود در بسیاری از داستان های دیگرش استفاده کرده است، زیرا در محیطی روستایی بزرگ شده است.
آخرین داستان بلند او در سال 2012 با عنوان «زندگی عزیز» و آخرین مجموعه داستان او نیز در سال 2011 منتشر شد.
«آلیس مونرو» چندین سال پیش از بازنشستگی خود از دنیای نویسندگی خبر داد و اعلام کرد که احتمالا دیگر چیزی نخواهد نوشت. وی با اعلام اینکه «بهتر است ناگهانی برود» از علاقه مندان آثارش خواست کتاب های قدیمی او را چندین بار بخوانند که زیاد است.
آلیس مونرو که گاهی او را همتای چخوف روسی می دانند، در سال 2009 جایزه بین المللی من بوکر را دریافت کرد.
او سه بار در سال‌های 1968، 1978 و 1986 برنده جایزه «فرماندار ژنرال» کانادا شد. در سال 1998 و 2004، در سال 1998 برای “عشق یک زن خوب” برنده جایزه ملی منتقدان کتاب شد.
او دو بار در سال های 2006 و 2008 جایزه داستان کوتاه «اوهنری» را دریافت کرد و جایزه نویسندگان کشورهای مشترک المنافع نیز از افتخارات اوست. این نویسنده کانادایی همچنین در سال 2005 مدال افتخار ادبیات را از انجمن ملی هنر آمریکا دریافت کرد و در سال 2010 نشان شوالیه دو فرانس را دریافت کرد.
