یک فیلمنامه نویس و منتقد سینما معتقد است: وضعیت فعلی فیلمنامه نویسی در ایران از منظر یک شغل حرفه ای جایگاه نامشخصی دارد. اما به عقیده وی برگزاری رویدادهایی مانند استارت آپ فیلمنامه نویسی می تواند به تربیت و شکوفایی استعدادها در این زمینه کمک کند.
به گزارش ایسنا، علیرضا محمودی درباره وضعیت فعلی فیلمنامه نویسی در سینمای ایران می گوید: از نظر شغلی و صنعتی. از منظر بسط و نوآوری روایی و از منظر آموزشی و حضور فیلمنامه نویسان جدید. فیلمنامه نویسی به عنوان یک حرفه در 3 دهه اخیر در مخاطره آمیزترین حالت خود قرار دارد. علت این اتفاق برخلاف آنچه گفته می شود، انتخاب های تولیدی و سرمایه گذاری است.
ارائه بهترین پلان و فیلمنامه منجر به تولید نمی شود. حمایت تهیه کننده و سرمایه و حتی بازیگران را مهمتر از کار فیلمنامه نویس می دانند. در تلویزیون و شبکه نمایش خانگی و سینما شرایطی پیش می آید که از فیلمنامه نویس دعوت به کار می شود نه برای نگارش فیلمنامه، بلکه برای گذراندن مرحله پیش تولید و توافق طرف های موجود، سرمایه گذار و سرمایه گذار.
بیکاری اکثر فیلمنامه نویسان و کار بیش از حد برخی از تدوینگران بهتر نشان از این وضعیت دارد. از منظر نوآوری روایی و نگارش فیلمنامه های اصیل، با توجه به شکل تولید فیلم و سریال که یا ارگانیک و سازمانی است یا تجاری و قراردادی، نباید انتظار اتفاق قابل توجهی در فیلمنامه نویسی داشت.
نویسنده فیلمنامه «مرگ تدریجی یک رویا» نیز ادامه می دهد: فیلمنامه نویسان در بهترین حالت می توانند کار نویسندگی خود را یا با بازنویسی آثار موضوعی یا نویسندگان مکانیکی آثاری که بازتولید کننده طرح فیلم های پرفروش قبلی هستند ادامه دهند. آموزش فیلمنامه نویسی نیز خارج از هرج و مرج تولید و نگارش نیست.
سال‌هاست که ساختارهای دانشگاهی خروجی جز فیلمنامه‌نویسانی با مدرک‌های بی‌اثر ندارند و ساختارهای غیررسمی آموزش و پرورش همواره این سوءتفاهم را بازتولید می‌کنند که فیلمنامه‌نویسی به معنای دور از تولید است. فیلمنامه نویسی این روزها بیمارترین بخش تولید فیلم و سریال فارسی است.
وی در پاسخ به این سوال که بهترین راه برای جذب و معرفی استعدادهای این رشته چیست؟ وی توضیح می دهد: اگر استودیوهای تولید به دخل و خرج تولید و نمایش وابسته باشند و مجبور باشند سالانه فیلم و سریال برای اکران در سینماها و سکوها تولید کنند، نویسندگان را از زیر سنگی پیدا می کنند.
حالا تمام سازوکار تولید در حوزه فیلمنامه بیشتر بر اساس هر پروژه تعریف می شود تا استفاده از ظرفیت های روایی نویسندگان جوان. تا زمانی که تولید تلویزیون وابسته به رویکردهای اداری باشد و دفاتر تولید فیلم از سیاست های سینمایی دولت پیروی کنند و شبکه نمایش خانگی ویترین نهادها و جریان های سیاسی باشد، بعید است نویسندگان خلاق بیشتری در آن حضور داشته باشند.
این فیلمنامه نویس در پاسخ به این سوال که رویدادهای استارتاپی چقدر می تواند به تربیت فیلمنامه نویس کمک کند؟ یادآور می شود: هر اتفاقی که بتواند پشتوانه ذهن روایی نویسندگان باشد و از آنها تا زمان تولید محافظت کند، می تواند باعث حضور فیلمنامه نویسان خوش فکر با اطمینان بیشتر شود.
آنچه اکنون آموزش فیلمنامه نویسی ما را عقیم کرده است، عقب ماندن از چرخه تولید است. هر رویدادی که بتواند تولید و نویسندگی را در کنار هم قرار دهد، موفق خواهد بود.
