در این یادداشت آمده است:
رفتن از «فهیمه» در سریال «پایتخت» به «حکیمه» در سریال «در انتهای شب» برای نسرین نصرتی آسان نبود. «حکیمه» را در جای خود قرار دهید و آن را باورپذیر کنید. از یک شخصیت طنز گرفته تا یک شخصیت جدی و صبور و حتی عبوس… بدخلق بودنش البته به خاطر بد اخلاقی نیست، از اوج تنهایی است.
از آن دوستانی که بار غم دوستش را بر کوهی از غمش می گذارد تا او را سبک کند. وقتی از ماهی (هادی زین العابدین) دلش می سوخت و از سرطان و بخصوص عمق تنهایی اش می گفت، فهیمه را فراموش کردم و حکیمه را دیدم. زنی قوی که از زندگی غم انگیز خود آگاه است و سخت با رنج هایش مبارزه می کند.
او تنها بودن را انتخاب کرد و آموخت که چگونه رنج هایش را تحمل کند و از تاریکی نترسد.. یاد گرفت فریب ترس هایش را نخورد… ترس، ترس، ترس. مردم اغلب از ترس تنها ماندن تنها می مانند… از ترس از دست دادن. از ترس مریض شدن، مریض می شوند. از ترس مرگ زندگی نمی کنند… از دردی می کشند که نیامده… از شایدها بایدها می سازند و از نیستی ها هستی دردناک! ترس هایی که اغلب واقعی نیستند، اما دردی که از آن رنج می برند واقعی است.
