سعید نیاکوثری; فلسفه، حکمت، هنر و دانش، پایه های اساسی فرهنگ و تمدن ایرانی در گذرگاه های دشوار تاریخ بوده است. در روزگاری که جهان غرب با سد نفوذ ناپذیر حکومت کلیسا در تولید علم روبه‌رو بود، سپر ایران از خورشید می‌درخشید، دانشی که در سختی‌های زندگی دانشمندان ایرانی تولید شد و گوهری درخشان بر جهان ماند. بخش تاریک تاریخ ایران برای هزاران سال پس از زندگی آنها.
شیخ شهاب الدین سهروردی از مشایخ نامی در عرصه فلسفه و حکمت است که با تأملی عمیق در عالم حقیقت آثار ارزنده ای در تاریخ حکمت و اندیشه از خود به جای گذاشت. آثار او سرآغاز راهی بود که به تعبیر خودش اشراق و نور در گرفتاری های زندگی و اندیشه و رهایی از عقلانیت ناب و قدم گذاشتن در عرصه شهود معرفتی بود. تفکری که بعدها در آثار عرفانی شاعران بزرگی چون حافظ خوش درخشید و پیوندی عمیق میان اندیشه دینی و حکمت مزدیسنایی بود و از این منظر بود که تلاش او مورد پسند محافظه کاران قرار نگرفت.
وسعت روح و اندیشه او عرصه را در برابر سطحی نگری فقیهان تنگ می کند و همین امر موجب می شود تا شعاع انقباض دایره نرد خود را تلافی کنند و از فرصت عجیب او در تبعید حلب استفاده کنند و نه تنها او را از قافله محو کنند. صحنه نزدیک شدن به مالک ظاهر، بلکه از جهان گسترده تر. از آن بهره بردند و چون تلاششان در برابر غفلت او مؤثر واقع نشد، دوباره از آن استفاده کردند و وقتی صلاح الدین ایوبی جنگ با صلیبی ها را تمام کرد و برای حفظ آبرو و کسب درآمد، آورد. نیاز به آستانه قضات حلب، پسر به پدر شکایت کرد و مورد تأیید قرار گرفت. او در برابر تصمیم مرگ سهروردی مورد تسلیم پسرش قرار گرفت. از این رو آنچه او در مورد اسرار عالم بالا گفت، دلیل بر الحاد او بود تا اینکه به جرم ملحد بودن به زندان افتاد و سپس با مرگی هولناک از میدان بیرون راندند، اما نور او. فکر آنقدر روشن بود که تاریکی اپوزیسیون نتواند بر آن حاکم شود.
آثار ادبی و فلسفی سهروردی پس از گذشت قریب به ده قرن از مرگش، همچنان اندیشه را به سوی شاگردان مکتب او می کشاند و حکمت را می پروراند. پرتوهای علم و دانش او گوهر بسیار گرانبهایی در گنجینه ادبیات است که بهای خود را از جوهر اندیشه او دارد.
