میهن تجارت- تاکنون کارشناسان زیادی از زوایای مختلف به بررسی تاثیرات بازی های المپیک بر اقتصاد کشورها به ویژه بازار سرمایه آنها پرداخته اند. در این گزارش به نتایج این بررسی ها می پردازیم.
تاثیر اقتصادی بازی های المپیک
المپیک و بورس
به گفته وال استریت ژورنال، هیچ دلیل منطقی وجود ندارد که نتیجه یک رویداد ورزشی ارتباطی با بازار سهام داشته باشد، اما شواهد روشنی وجود دارد که نشان می دهد سرمایه گذاران در یک کشور بازنده ناراحت هستند و در نتیجه نسبت به آنها بدبین تر هستند. پتانسیل سهام این موضوع منجر به عملکرد ضعیف تر بورس آن کشور در روز بعد می شود. محققان هیچ افزایش مشابهی در عملکرد بازار سهام کشورهای تیم های برنده در رقابت های بین المللی پیدا نکرده اند. این عدم تقارن بین اثرات بازار سهام در نتیجه برد و باخت تیمی باعث می‌شود که بازار سهام جهانی در طول رقابت‌های بین‌المللی چند روزه با رویدادهای متعدد، کمتر از حد متوسط عمل کند.
المپیک و حجم معاملات
مطالعات انجام شده توسط دانشگاه آنگلیا (UEA) و ناتینگهام ترنت (NTU) نشان می دهد که وقتی کشوری تعداد زیادی مدال المپیک را به دست می آورد، حجم معاملات در بازار سهام آن کشور کاهش می یابد، با این حال به نظر می رسد بازده بازار سهام تحت تأثیر تغییرات بزرگ قرار می گیرد. نمی گیرد محققان معتقدند که کاهش حجم معاملات ناشی از حواس پرتی سرمایه گذاران است. علاوه بر این، سطح حواس پرتی با افزایش موفقیت ورزشی افزایش می یابد. مشاهدات نشان می دهد که به ازای هر مدال طلای کسب شده توسط ایالات متحده، حجم معاملات شرکت های S&P 500 در روز بعد تقریباً 3 درصد کاهش می یابد. در آلمان و کره جنوبی نیز شاهد کاهش بیشتر هستیم که به ترتیب 6.7 درصد و 7.3 درصد است. به گفته پروفسور مارکلوس: “ایده اصلی این مطالعه جدید نیست. از زمان روم باستان، عبارت “panem et circenses” (panem et circenses) برای توصیف اینکه چگونه بازی های عمومی و نمایش های بزرگ می توانند حواس مردم را پرت کنند استفاده شده است.” این ایده هنوز هم بسیار محبوب است.”
المپیک و کسری بودجه
برای آماده شدن برای این رویدادها، کشورها میلیاردها دلار برای نوسازی زیرساخت ها، ساخت استادیوم ها، افزایش تجارت و ترویج گردشگری هزینه می کنند. رابرت وان معتقد است؛ به نظر ناظر گاه به گاه، به نظر می رسد این فعالیت ها زمینه مناسبی برای توسعه اقتصادی و عملکرد سرمایه گذاری قوی هستند، اما تاریخ چیز دیگری را نشان می دهد: «رویدادهای ورزشی بزرگ معمولا کشور میزبان را با کسری بودجه و بدهی هنگفت ترک می کنند و استراتژی های سرمایه گذاری مبتنی بر رویدادهای ورزشی به ندرت موفق می شوند. . آنها موفق بودند.” قبل از بازی ها افزایش می یابد، با شروع بازی ها کاهش می یابد و پس از آن به میزان قابل توجهی کاهش می یابد.
مونترال، 1976: اعتصابات کارگری، سوءمدیریت و هزینه های گزاف، شهر را با بدهی 1.5 میلیارد دلاری مواجه کرد که پرداخت آن 30 سال طول کشید.
بارسلون، 1992: بازی‌های المپیک بارسلونا 4 میلیارد دلار بدهی به دولت مرکزی اسپانیا و 2.1 میلیارد دلار بدهی به دولت‌های شهری و استانی داشت.
ناگانو، 1998: هزینه کامل بازی های المپیک زمستانی ناگانو هرگز مشخص نشد، زیرا اسناد مربوط به هزینه های این رویداد به دستور معاون دبیرکل کمیته المپیک ناگانو سوزانده شد، اما مشخص است که هزینه ها بسیار بیشتر از انتظار می رود، باعث رکود شود.
سیدنی، 2000: حسابرس کل استرالیا تخمین زد که بدهی بلندمدت واقعی بازی ها 2.2 میلیارد دلار است. پیش از المپیک، مقامات استرالیایی تخمین می زدند که گردشگری پس از بازی ها چهار برابر شود، اما افزایش قابل توجهی مشاهده نشد.
بیشتر بخوانید: روز سیاه بازار سرمایه در جهان
آتن، 2004: آتن بیش از 4.6 میلیارد دلار بودجه خود را برای میزبانی المپیک 2004 هزینه کرد. بسیاری بر این باورند که بدهی واقعی 15 میلیارد دلاری بحران مالی فعلی یونان را تسریع و تشدید کرد. در حالی که تعداد بسیار کمی از المپیک‌ها به عنوان «سودآور» در نظر گرفته شده‌اند، مانند بازی‌های لس‌آنجلس 1984، که از استادیوم‌های حرفه‌ای و دانشگاهی موجود برای جلوگیری از هزینه‌های هنگفت ساخت‌وساز استفاده می‌کردند، برخی از ناظران صنعت با این موضوع موافق نیستند. رابرت بارنی، مدیر مرکز مطالعات بین المللی المپیک در دانشگاه غربی انتاریو و نویسنده کتاب فروش پنج حلقه: کمیته بین المللی المپیک و ظهور کسب و کار المپیک می گوید: «هیچ بازی های المپیکی وجود نداشته است که سودآور باشد. . “همه هزینه ها و درآمدها، از جمله اعتبارات فدرال، اعتبارات شهری و اعتبارات استانی یا ایالتی را در نظر بگیرید، همیشه یک بدهی وجود دارد که باید پرداخت شود.”
این نشان می دهد که حتی المپیک های به ظاهر سودآور نیز با در نظر گرفتن تمام هزینه ها و درآمدها به بدهی های کلان دولت ختم شده است.
اعداد دروغ می گویند
مشاهدات تاریخی نشان می دهد که پیش بینی های مالی برای رویدادهای ورزشی مهم به طور مداوم کمتر از حد انتظار است. بسیاری بر این باورند که این پیش بینی ها اغلب اغراق آمیز هستند. به عنوان مثال، چارلز گافنی، روزنامه‌نگار و نویسنده تحقیقی آمریکایی مستقر در ریو، می‌گوید: «مشکل در اینجا نهفته است: همه رویدادهای مهم بر اساس بازده کوتاه‌مدت سرمایه‌گذاری عمومی برای صنعت خصوصی شکل می‌گیرند. به عبارت دیگر، دولت ها و مؤسسات دولتی هزینه می کنند و این هزینه ها به نفع شرکت ها و مشاغل خصوصی است که در کوتاه مدت سود می برند. پیش‌بینی‌های اقتصادی که رشد عظیمی را برای کسب‌وکارهای کوچک نشان می‌دهد، توسط شرکت‌هایی انجام می‌شود که برای نشان دادن این موضوع قرارداد بسته‌اند.
به عبارت دیگر، این پیش‌بینی‌ها معمولاً توسط شرکت‌ها و سازمان‌هایی انجام می‌شود که مأموریت آنها ارائه نتایج مثبت است، حتی اگر واقعیت چیز دیگری باشد. این باعث می شود انتظارات عمومی از اثرات اقتصادی رویدادهای بزرگ ورزشی بیش از حد بالا باشد و پس از پایان رویداد، این انتظارات برآورده نشود.
مطالعه‌ای توسط جفری جی. اوون از گروه اقتصاد دانشگاه ایالتی ایندیانا به نتیجه‌گیری مشابهی اشاره می‌کند: “شهرهایی که میزبان بازی‌های المپیک هستند باید سرمایه‌گذاری قابل توجهی در مکان‌های ورزشی و سایر زیرساخت‌ها انجام دهند. معمولاً فرض می‌شود که مقیاس چنین رویدادی و مقیاس آماده سازی آن منجر به منافع اقتصادی کلان و پایدار برای شهر میزبان خواهد شد. این در حالی است که مطالعاتی که پس از این اتفاقات انجام می شود، شواهدی دال بر اثرات مثبت اقتصادی که حتی نزدیک به برآوردهای مطالعات این سازمان ها باشد، پیدا نکرده است.
منبع: دنیای اقتصاد
