عیسی عبدی، پژوهشگر تاریخ; مشکلی که در اینجا می توان مطرح کرد درک این دو زبان در دنیای خاص خود است. یعنی می‌توان تعارض این دو زبان را به صورت نظری و متنی به صورت بی‌طرفانه بررسی کرد.
به نظر می رسد قوانین اداری، اخلاقیات، خلقیات، ژانر گفتار، زبان بدن و سرمایه اجتماعی، روابط قدرت نقش مهمی در سازماندهی نابرابر و دفع و جذب این دو زبان داشته است.
از سوی دیگر، «زبان سنتی» اداری با شبکه‌ای از ساخت‌وسازهای آدرسی و عناوین نهادی و کلیشه‌ای اغلب در تقابل با زبان انتقادی، خلاق و مفهوم‌ساز صاحبنظران است. بر اساس فرهنگ عامه، زبان سنتی برای روابط اداری کلاسیک مناسب است، اما در درازمدت منجر به زوال، انزوا و ناامیدی متخصصان و نخبگانی خواهد شد که به زبان خلاق، پویا و مولد خو گرفته اند و می خواهند از آن استفاده کنند. آن زبان به سازمان کمک کنید.
معمولاً زمانی که گفتمان اداری به صورت سنتی صورت می گیرد، فضای تبادل نظر محدودتر می شود و تمرکز مدیر بر پاسخ های قانع کننده و اخذ تاییدیه از سطوح بالاتر و رضایت نسبی زیردستان از سمت خود است.
اگر این فرض زبانی را در نظر بگیریم، در واقع مدلی از مایگی در چنین شرایطی بازتولید می‌شود و در همان سطح باقی می‌ماند، زیرا حوزه زبان اداری سنتی «محدود» است، برای تعارض گسترده نیست. ایده ها و تعامل سودمند . علاوه بر این، طبیعتا گفتگوی سازنده از پایین برای ارتقای بهره وری چندان خوشایند نیست و حتی نابهنگام تلقی می شود، مگر اینکه با نرمی زبان مدیریت برای مدیر فیلتر شود. در «ظرف» اجرای «پارت» کم می شود و خیلی مسائل دیگر.
در حوزه مدیریت، کلیشه های زیادی وجود دارد: «خرد جمعی» و «ملاقات» و «اینفوگرافیک» و «خلاصه». کلیشه جمع بندی انتقادات زیادی دارد.
از منظری کلی، «زبان فرهنگ ملاقات» برشی از تاریخ فرهنگی ماست. در آنجا می توانید حالات و بسیاری از خواسته های قدرت را ببینید و ناهماهنگی در مشارکت زبانی، رقابت زبانی، طول زمان صحبت، نسبت کیفیت و کمیت گفته ها، سهم کلمات در تقویت بحث، مزایای فراتر از کلمات و تقابل در جلسات
تعبیر یکی از مولفه های مهم در ژانر زبان اداری است که گاه یک مدیر سعی می کند مسائل را با شعارهای زیبا و مجلس پسند بیان کند، از الفاظ رکیک، تعبیر استفاده نکند تا حقایق مورد بحث به حاشیه برود و اشعار، خاطرات و تمثیل ها بدون حتا ترس از به تعویق انداختن کلمات و اتلاف وقت… اگرچه اینها مقوله های ارزشمندی هستند، اما گاهی بر موضوع اصلی و چالش پیش رو سایه می اندازند.
در نهایت «من مدیریت پنهان» تعاملی و دیالکتیکی نیست و گزاره استدلالی درباره واقعیت ها و ترکیب ایده ها را تحریف و معلق می کند.
گاهی اوقات یک متخصص در تعامل اداری از “کنایه” برای پنهان کردن ایده های قوی استفاده می کند تا به منافع کسی آسیب نرساند. یعنی فعال خلاق و منتقد در عین حال آگاهانه از دو طرف صحبت می کند و با ظرافت ایده جدیدی را به مدیر خود بیان می کند. سبک این زبان در مقابل مدیر از ترس اینکه راه به جایی نبرد آنقدر محتاطانه یا محافظه کارانه است. بنابراین، این شکل ارتباط، زبان اداری و زبان تخصصی را از هم جدا می کند و بین آنها شکاف ایجاد می کند که برشی معنادار از یک روایت کلان است.
با این رویکرد اگر از منظر دانشگاهی به قضیه نگاه شود. این موضوع ارزش تحقیق و بررسی علمی بیشتری را دارد. در این راستا، مطالعات متن و زبان‌شناسی متن گامی هرمنوتیکی به سوی تاریخ فرهنگ سازمانی است. برای خواندن این فرهنگ کافی است سنت «خط دیوانی» را مطالعه کنیم تا زبان بوروکراتیک را در قالبی تاریخی درک کنیم.
به نظر می رسد پیوند زبان اداری و زبان خبره که هر کدام تعاریف خاص خود را دارند، زیربنای پویایی و شکوفایی نهادی و فردی است که نهادها و سازمان ها را به اهداف خود نزدیک می کند و از هدر رفتن هزینه ها می کاهد. ، زمان و انرژی موثر خواهد بود.
ظهور علامت «متخصص» در گفتمان سیاسی حکایت از حلقه مفقوده جامعه امروز ما دارد و نشان می دهد که حکمرانی توسعه محور بر اساس تخصص معنا پیدا می کند. اما اینکه چه کسی متخصص است و چه ویژگی هایی دارد موضوع مهم دیگری است.
در چه شرایطی یک کارشناس می تواند حضور داشته باشد و در سنت تاریخی و بوروکراتیک ما «کارشناس» تعریف شده است، به عبارت دیگر آیا این نشانه در گفتمان مدیریت بیان شده است یا خیر، سؤالی اساسی است که در این گزیده گنجانده نشده است.
می توان گفت که متخصص مظهر دانش و تجربه است و سعی می کند از طریق اشتراک ایده و تبادل دانش و تجربه به سازمان کمک کند.
اگرچه امروزه بت پرستی مدارک دانشگاهی و تحصیل آسان به پوششی دروغین برای انحراف از تشخیص معیارهای کارشناسی تبدیل شده است، اما دولتمردان باید بتوانند با سازوکارهای ارزیابی علمی و تجربی از این منابع انسانی به درستی استفاده کنند و شرایط را برای این امکان فراهم کنند. تعامل گفتگوی آنها با ارائه ارگان های حاکم.
