دهه هفتاد و هشتادی‌ها کجا تئاتر کار کنند؟

نمایش «شل‌هنگ» یکی از آثار روی صحنه است که این روزها در عمارت نوفل لوشاتو اجرا می‌شود.

به گزارش ایلنا، این نمایش به نویسندگی آرزو خانجمی و کارگردانی بابک قدری ساخته شده است. این اثر به تهیه کنندگی منوچهر هادی و بازیگران آن مرضیه صدرائی، حامد رحیمی نصر، آیلارنوشهری، عقیل بهرامی، بهداد قادری، بهزاد کریمی، محمدرضا حسنی، مهناز نوروزی، شهناز نوروزی و مبینا هادی هستند. از دیگر بازیگران اصلی این نمایش می توان به مهناز نوروزی (طراح گریم)، ​​نسیم ملکی (طراح صحنه و لباس) و سعید یزدانی (طراح صحنه) اشاره کرد.

در خلاصه برنامه «شلهنگ» آمده است: من و تو خیلی با هم فرق نداریم. هر کدام از ما به نوعی یک نفر را گروگان گرفتیم.

عقیل بهرامی بازیگر این نمایش از ظاهر و جزییات نقشش گفت.

بهرامی در ابتدای سخنان خود با اشاره به اینکه امروزه بیش از هر زمان دیگری مسائل اجتماعی در سینما و تئاتر مطرح است، اظهار داشت: این موضوع را نمی توان صددرصد تایید یا تکذیب کرد. چون آمار دقیقی از این موضوع وجود ندارد اما یادم هست در اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80 فیلم های زیادی با موضوعات اجتماعی ساخته شد و به این گونه مسائل پرداختند و به فیلم های مطرح سینمای ایران تبدیل شدند.

وی با تاکید بر اینکه نمایش «شلهنگ» به طور کامل به یک معضل اجتماعی و روابط بین همسران می پردازد، گفت: این اثر شاید لایه هایی از این روابط را نشان دهد که چندان به آن توجه نشده است. در بیش از یک دهه حضور در دنیای تئاتر، هرگز چنین تجدید نظر سفت و سختی ندیده بودم، اما در نهایت این همکاری اتفاق افتاد و امروز روی صحنه هستیم.

مهم ترین ویژگی «شالهنگ» شفاف بودن است

وی ادامه داد: این دغدغه ها برای من در دومین همکاری با آقای قدری و در مواجهه با نقش مقابل خانم خانجانی بسیار مهم بود; مهم ترین ویژگی نمایش «شلهنگ» این است که این نمایش بدون پرده است، این نمایش چیزی برای پنهان کردن از مخاطبان خود ندارد و این را می توان حتی در دکور هم دید.

بهرامی در ادامه صحبت های خود تصریح کرد: بنا به درخواست کارگردان در این نمایش هیچ دیواری وجود ندارد و شخصیت های نمایش هم در حیاط و هم در اتاق دیده می شوند و به راحتی می توانیم همه فعالیت های آنها را ببینیم. این اتفاق باعث شد بدون وقفه روی صحنه باشیم و در طول 70 دقیقه نمایش تداوم احساسی و زندگی روی صحنه را با نشاط بیشتری بخشید.

وی گفت: در این زندگی آقای قدری به شدت تاکید داشتند که در ابراز احساسات و در جریان بازی ها اغراق نشود و صرفاً به دلیل اینکه در تئاتر کار می کنیم فقط باید از صدای بالاتر استفاده کنیم. البته دوباره در این مورد سعی کرد سر و صدا نکنه

این بازیگر سینما و تئاتر خاطرنشان کرد: در جشنی که «شلحنگ» به نمایش گذاشت سعی کردیم حس کنجکاوی در زندگی مردم را به مخاطب منتقل کنیم. به عبارت دیگر، چیزهایی را تماشا می کند و می شنود که قرار نبوده است. یعنی انگار پیش بینی نشده اند.

وی اظهارات خود را این گونه تکمیل کرد: شاید به زبان ساده تر بتوان گفت که در پشت دیوارهای این شهر، افراد با یکدیگر روابط خصوصی دارند، دعوا می کنند، محبت دارند و… اما وقتی در داخل هستند. شهر و در خیابان ها و در میان مردم. آنها ماسک می زنند و ماسک های زیادی استفاده می کنند، اما قطعاً این مورد در خانه کمتر دیده می شود. ما سعی کردیم این لایه از زندگی مردم را آشکار کنیم و نشان دهیم. اینکه چقدر در این زمینه موفق بودیم به نظر مخاطبان عزیز بستگی دارد. امیدوارم این اتفاق افتاده باشد.

سینمای ایران در دنیا شهرت دارد

بازیگر نمایش «خانه روشنی» در پاسخ به این سوال که وضعیت تئاتر و سینمای ایران در رقابت با دیگر کشورها چگونه است، اظهار کرد: ایران چقدر توانسته در رقابت با کشورهای دیگر آثار اجتماعی خوبی تولید کند، حداقل در عرصه سینما به راحتی قابل ارزیابی و بیان است. می توان گفت ایران یکی از کشورهای صاحب سینما در جهان است. یعنی در دنیا نوع سینمای خودش را دارد و یکی از بزرگان این عرصه آقای اصغر فرهادی است که در معتبرترین جشنواره های دنیا جوایز بزرگی را از آن خود کرد. به نظر من با استناد به این یک نفر می توان گفت که ایران در این زمینه موفق بوده است. البته استاد کیارستمی هم در این زمینه پیشکسوت بودند و البته عزیزان دیگری هم در این زمینه هستند که می توان از آنها به عنوان مثال آقای علیرضا صمدی که اخیراً افتخار همکاری با ایشان را داشتم نام برد. مردم عزیز در تئاتر هم در این زمینه فعالیت دارند و قطعا ترجیح من این است که به این گونه مسائل بپردازم. مثلاً در کار قبلی آقای قدری این اتفاق افتاد و یک موضوع اجتماعی و نگران کننده مطرح شد.

صحنه نمایش «شل‌هنگ» روان و واقعی است

بهرامی درباره کارگردانی بابک قادری و بازخوردی که درباره اجرای نمایش «شل‌هنگ» داد: همیشه از بازیگر می‌خواهد در نمایشی که پس‌زمینه واقعی دارد، راحت و کاملاً عادی بازی کند تا مخاطب احساس نکند رویدادها به هر نحوی نمایشی هستند. حتی اگر مخاطب گاهی بگوید کار خوبی بود، برای ما خیلی لذت بخش است یا حتی اگر بگوید که اصلا میزانسن نبوده است! این برای ما لذت بخش است، زیرا توانستیم کاری را که کارگردان خواسته بود انجام دهیم تا اثری از میزانسن باقی نماند و صحنه ای روان و واقع گرایانه داشته باشیم. همانطور که همه ما در خانه هرگز فکر نمی کنیم هنگام بلند شدن به سمت راست نگاه کنیم. یا اینطور نیست که به خط میزانسن توجه کنیم تا فراموشش نکنیم.

عدم اطمینان در تئاتر بیداد می کند

وی خاطرنشان کرد: در مورد بحث مشکلات امروز تئاتر و راهکارهای آن باید به عنوان یک فعال در این عرصه بگویم که ما فقط یک سری مسائل و معضلات را از درون می بینیم. فکر می کنم یکی از بزرگترین مشکلات تئاتر امروز این است که ما نمی دانیم چه کار می کنیم و حتی نمی دانیم چه می خواهیم و این بلاتکلیفی بیداد می کند. اگر گروه های تئاتری در حال تولید اثر هستند چگونه به کلمه تولید توجه نکنند، تولید یعنی چرخه اقتصادی، هزینه، درآمد، سرمایه، دارایی و… داشته باشید، می توانید کاری تولید کنید، اما به فروش آن فکر نکنید؟ ?

این بازیگر گفت: یکی از اتفاقات جالب و خوشایند ملاقات با برخی از مخاطبان است. مثلاً شاهد بودیم که تماشاگران تئاتر می گفتند من اهل تئاتر نیستم و حالا بعد از تماشای نمایش شما بیشتر به تماشای تئاتر متمایل شدم. چنین رویدادهایی برای من و بسیاری از همکارانم خوشحال کننده خواهد بود. چون یک نفر به خانواده بزرگ تئاتر اضافه شده و این به چرخه اقتصادی تئاتر کمک می کند.

دهه هفتاد و هشتاد کجا قرار است کار کنند؟

وی ادامه داد: امیدوارم دوستانی که در عرصه تئاتر فعال هستند با برنامه ریزی و تدبیر درست پیش بروند. ما جمعیت زیادی از مردان و زنان جوان دهه هفتاد و هشتاد داریم که در دانشگاه ها، مدارس و فلات ها هستند. تمرین می کنند و تمرین می کنند. این افراد قرار است کجا اجرا کنند؟ این افراد قرار است با کدام سرمایه روی صحنه بروند؟ این افراد چه زمانی قرار است در سالن های دولتی اجرا داشته باشند؟ بنابراین معتقدم این عرضه و تقاضا یکسان نیست.

تئاتر برای من یک «رویداد» است

بهرامی اذعان داشت: من به شخصه تئاتر را یک «حادثه» می بینم، یعنی در حین بازیگری باید تمام تلاشم را بکنم (اول به خودم احترام بگذارم و بعد به نگاه، وقت و هزینه مخاطب احترام بگذارم). اما قبل از اینکه این اتفاق بیفتد، به عنوان بازیگر، کارگردان، تهیه کننده و … چقدر می توانم هنرم را بفروشم؟ کی و کجا به ما یاد دادند که چقدر می دانیم چگونه هنری را که داریم بفروشیم؟ فروش یک اثر هنری به خودی خود یک هنر است.

وی تاکید کرد: امروز یک واقعیت وجود دارد و آن رسیدن به بهترین ها با سریع ترین راه ممکن است، نمی دانم از کجا و چگونه به این نقطه رسیدیم که همه چیز بدون تلاش به دست می آید. در حالی که باید سواد تجاری، برنامه ریزی و شجاعت داشت و در همه چیز تلاش کرد. از نظر بازیگری خیلی از عزیزان دوست دارند بعد از گذراندن کلاس بازیگری نقش اصلی یک سریال نمایش خانگی باشند. در این زمینه عده ای هم می گویند اتفاقی که نباید برای ما می افتاد در حالی که این حرف ها و این حرف ها اشتباه است و باید از سفر لذت برد.

بهرامی در پایان گفت: در حال حاضر این فرصت را داریم و این نعمت را داریم که کار کنیم و روی صحنه یا جلوی دوربین باشیم. پس ما به این هنر علاقه مندیم و باید همیشه از آن لذت ببریم و سعی کنیم مردم را خوشحال کنیم.