یوسی ملمان در روزنامه اسرائیلی هاآرتص نوشت: 6 سپتامبر هفدهمین سالگرد حمله به رآکتور هسته ای سوریه است که یکی از بزرگترین دستاوردهای استراتژیک اسرائیل به شمار می رود. این حمله ناشی از فقدان اطلاعات خوانده شده سهل انگاری دولت سوریه بود که به فرصت اطلاعاتی برای اسرائیل تبدیل شد. اما بیشترین اعتبار این اقدام را باید به رهبری مصمم نخست وزیر وقت اسرائیل، ایهود اولمرت نسبت داد. این موفقیت نادر به ویژه زمانی مشهود است که ناکامی های متعدد و تصمیمات اشتباه بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر کنونی در مورد برنامه هسته ای ایران را در نظر بگیریم. ایران اکنون به کشوری در آستانه اتمی شدن تبدیل شده است و طبق اطلاعات من، مونتاژ 9 بمب هسته ای تنها یک ماه زمان می برد.
به گزارش سرویس بین الملل میهن تجارت، در ادامه این مقاله آمده است: هفده سال پس از حادثه رآکتور سوریه، مرور این عملیات ما را به یاد پیشرفت برنامه هسته ای ایران می اندازد. یادآوری غم انگیز نتیجه رهبری ضعیف و مردد نتانیاهو؛ در حالی که او تمایل دارد خود را یک دولتمرد در سطح وینستون چرچیل ارزیابی کند.
در مارس 2007، شانس در موساد را زد. به گفته ال، یکی از ماموران ارشد سابق موساد که در سازمان مبارزه با گسترش سلاح های هسته ای خدمت می کرد: “برای مدت طولانی، ما هیچ سرنخی در مورد برنامه هسته ای سوریه نداشتیم.”
ظرف چند سال، سوریه در صحرای نزدیک عراق و در دسترس جامعه اطلاعاتی اسرائیل و آمریکا، یک رآکتور هسته ای برای تولید پلوتونیوم مورد نیاز برای ساخت بمب طراحی کرد. این اقدام با کمک کارشناسان کره شمالی تحت پوشش یک پروژه کشاورزی اجرا شد.
با وجود روابط نزدیک با ایران، بشار اسد، رئیس جمهور سوریه، رهبران تهران را از این موضوع مطلع نکرد. مشخص نیست کره شمالی در ازای چنین کمکی به سوریه چه امتیازی داده است. به عنوان مثال، آیا آن راکتور قرار بود در خدمت سوریه باشد یا پشتیبان زرادخانه هسته ای کره شمالی باشد؟ یا برای رسیدن به هر دوی این اهداف استفاده می شود؟
به گفته این مامور سابق موساد، ذهن او و تیمش درگیر تلاش های هسته ای ایران بود و از این رو آنها کمتر نگران برنامه های هسته ای کوچکتر کشورهای عربی از جمله عربستان سعودی، الجزایر، لیبی و حتی مصر بودند. اسرائیل حتی از برنامه هسته ای سوریه خبر نداشت.
رام بن باراک، رئیس یکی از شاخه های عملیاتی موساد در آن زمان، که بعداً معاون این سازمان شد، گفت: «هرکس به شما بگوید که می دانسته سوریه در حال ساخت یک راکتور هسته ای است، یا از آن خبر نداشت. یا دروغگو است».
اما در مقطعی، جامعه اطلاعاتی اسرائیل، متشکل از موساد و اطلاعات نظامی، شروع به دریافت اطلاعاتی کردند که نشان می داد یک فعالیت بسیار محرمانه در سوریه در جریان است.
تمرکز موساد بر ابراهیم عثمان، رئیس کمیسیون هسته ای سوریه بود. تیم جاسوسی بن باراک جلسات او در اروپا به ویژه حضور وی در نشست های آژانس بین المللی انرژی اتمی در وین را زیر نظر داشتند. اما عثمان بسیار محتاط بود و موساد هیچ مدرکی دال بر فعالیت هسته ای سوریه پیدا نکرد.
میرداگان، رئیس وقت موساد، که در آن زمان با کمبود نیروی انسانی مواجه بود، ناامید شد و تصمیم گرفت که عوامل خود را در یک مأموریت بیهوده هدر ندهد. بن باراک از داگان خواست که به او فرصت دیگری بدهد و او با اکراه موافقت کرد.
تیم جاسوسی او با عثمان در وین تماس گرفت و از روش های فریبنده برای پرت کردن حواس او و دسترسی به دستگاه های دیجیتالش استفاده کرد. بعداً مشخص شد که آنها یک معدن طلا پیدا کرده اند. محتوای استخراج شده از دستگاه تلفن همراه وی به آزمایشگاه های اطلاعات ارتش ارسال شد. اما در میان شگفتی همه این اطلاعات به عنوان فاقد اولویت بالا ارزیابی شد و در صف پردازش قرار گرفت. اما یک هفته بعد، مقامات اطلاعاتی اسرائیل با دیدن این اطلاعات شوکه شدند.
میر داگان، رئیس موساد، بلافاصله اطلاعات استخراج شده را به ایهود اولمرت نشان داد. آنها تصاویری از دستگاه تلفن همراه عثمان استخراج کردند که دانشمندان سوری را با همتایان کره شمالی خود نشان می داد و همچنین تصاویری که میله های سوخت هسته ای را در داخل یک ساختمان نشان می داد. اکنون مشخص شده بود که ساختمان بزرگ یک گلخانه نبود، بلکه یک راکتور هسته ای مشابه پروژه پلوتونیوم کره شمالی بود.
این اطلاعات را اولمرت برای جورج دبلیو بوش، رئیس جمهور وقت ایالات متحده فرستاد. او از بوش پرسید که آیا واشنگتن اقدام خواهد کرد؟
بوش با اشاره به اینکه آمریکا در دو جنگ افغانستان و عراق گرفتار شده است، گفت که نمی تواند جبهه سومی را برای خود باز کند. اولمرت با نشان دادن رهبری شجاعانه تصمیم گرفت که اسرائیل به تنهایی پیش برود. او به موساد و اطلاعات نظامی دستور داد به جمع آوری اطلاعات ادامه دهند. اسرائیل دو گزینه را در نظر گرفت: اولی حمله زمینی به رآکتور هسته ای. سه سال قبل، سیا و موساد یک عملیات زمینی مشترک را برای خرابکاری در شبکه برق ایران که به سایت های هسته ای این کشور منتهی می شود، برنامه ریزی کرده بودند. اما این طرح در مورد سوریه عملی نبود. بنابراین اولمرت و تیم نظامی و امنیتی اش تصمیم به حمله هوایی گرفتند. در کمتر از یک ساعت و در شب 6 سپتامبر 2007، جت های اسرائیلی راکتور هسته ای سوریه را با 12 موشک هوا به زمین منهدم کردند.
نام اولمرت در کنار مناخیم بگین، نخست وزیر دیگر اسرائیل که دستور بمباران رآکتور هسته ای عراق در سال 1981 را صادر کرد، به عنوان رهبرانی که اجازه ندادند کشورهای عربی متخاصم تهدیدی برای دولت یهودی باشند، در تاریخ خواهد ماند. اما از سوی دیگر، از نتانیاهو به عنوان یک رهبر شکست خورده یاد خواهد شد که مسئول حمله 7 اکتبر حماس و ایران در آستانه هسته ای شدن است.
در سال 2018، نتانیاهو کسی بود که دونالد ترامپ، رئیس جمهور وقت آمریکا را تشویق کرد تا از توافق هسته ای سال 2015 بین ایران و قدرت های جهانی خارج شود. کارگزار سابق موساد در این باره می گوید: درست است که توافق هسته ای به هیچ وجه ایده آل نبود، اما نتانیاهو می توانست با ارائه جایگزین و درخواست غرامت نظامی و دیپلماتیک اسرائیل بر مذاکرات تاثیر بگذارد، اما نتانیاهو در عوض با این توافق مخالفت کرد. گفتن عدم توافق بهتر از معامله بد است.
به گفته وی، این گونه بود که اسرائیل در موضوع هسته ای ایران منزوی شد. او می افزاید که سایت های هسته ای ایران پراکنده هستند و برخی از آنها به خوبی در زیر زمین محافظت می شوند. از دستیابی ایران به تسلیحات هسته ای. این مامور سابق موساد در پایان گفت که ایران در مسیر دستیابی به سلاح هسته ای قرار دارد و هیچکس جلوی این کشور را نخواهد گرفت. اگر این اتفاق بیفتد، نتانیاهو را می توان شرم آور نامید «پدر بمب (هسته ای) ایران».
