اکران فیلم های پرمخاطب در سینماهای قدیمی پایتخت همیشه با دردسرهای زیادی همراه بود. در دوران پهلوی دوم که سینماها مانند قارچ در گوشه و کنار تهران به ویژه خیابان لاله زار جوانه زدند، نگاتیو گران شد و نسخه ای از فیلم با کمی تاخیر در چند سینما به نمایش درآمد. حرفه فیلمسازی در چنین زمانی پدید آمد و فیلمسازان شخصیت اصلی داستان فیلم های متحرک بین سینماهای معروف بودند.
به گزارش همشهری آنلاین، زمانی که فیلمبرداران وارد صحنه نمایش همزمان فیلم های پرمخاطب می شدند، سینماهایی که تقریباً در همان محدوده جغرافیایی بودند، نسخه ای از فیلم های پرمخاطب را با نیم ساعت تاخیر به نمایش می گذاشتند. اکبر رستم زاده قدیمی ترین دوربین عکاس تهران در این باره می گوید: در دهه 30 و 40 که فیلم و نگاتیو گران بود، سینماداران با استخدام دوربین فیلم دست به ابتکار جالبی زدند و در آن سال ها سینماهای معروف شروع به نمایش فیلم های پرمخاطب کردند. مثل «شعله» و «اژدها می‌آید» اگر اکران سینما کاپری ساعت 9:30 بود، سینما آسیا و سینما حافظ از ساعت 10:30 شروع به نمایش می‌کردند سینمای کاپری تمام شده بود، فیلمساز نگاتیو و قرقره را با دوچرخه یا موتور به سینمای دوم می برد و به همین ترتیب، نسخه ای از فیلم تا شب در سه سینما اکران می شد خیابان‌های تهران خلوت بود و کارگران سینما در کمترین زمان ممکن نگاتیوها را به سینمای بعدی تحویل می‌دادند.»
ماموریت فیلمبرداران قابل مشاهده نبود اما برای نمایش فیلم در سینما این ماموریت حساس و گاه غیرممکن بود. رستم زاده درباره نسل سینماگران در سال های دور می گوید: در آن سال ها دو سه نفر در سینماهای تهران به عنوان فیلمبردار فعالیت می کردند که یکی از آنها سید عزیز بود که در خیابان اشتاکار موتورفروشی داشت و از موتور برای جابجایی فیلم استفاده می کرد. فیلمبردارانی که موتور نداشتند، با دوچرخه کار می کردند و دستمزد کمتری می گرفتند راه سینمای دوم و نگاتیو در آب افتاد و خیس شد وقتی نگاتیو به سینمای دوم رسید، امکان استفاده از آن وجود نداشت و بعد از این اتفاق، حسن چرخی که باخته بود، چند روز تعطیل شد اعتبار او، کار فیلمبرداری را رها کرد و برای همیشه رفت.”
نقاشی پلاکارد یکی دیگر از مشاغل مرتبط با سینمای تهران قدیم بود که از ابتدای دهه 40 رونق گرفت. رستم زاده می گوید: در آن سال ها سینماهای تهران در تصرف هندی ها بود، تصاویر فیلم های هندی کاغذی بود و به هم چسبانده می شد تا درب سینما نصب شود، از ابتدای دهه 40 شخصی به نام اکبر پلاکاردکش که مغازه اش بود. در طبقه همکف ساختمان پلاسکو، پودر مل را روی پارچه می‌کشید و با ابزاری به نام اپک، تصویری نمادین از فیلم را روی آن می‌کشید تا بر روی درب سینما نصب شود همچنین یک کار پررونق بود، اما چاپ بنر آن را در دهه 70 منسوخ کرد.
