کوچه شهید برادران منتظری محله هرندی در سال های دور به کوچه سیاه شهرت داشت، اما کوچه سیاه یک نقطه روشن داشت و آن حضور رجبعلی خیاط، تاجر صادقی بود که از رفتار و سبک زندگی او داستان های شریفش نقل می شود. خانه رجبعلی خیاط در وسط کوچه قرار دارد و در آن سال ها محل کار شیخ نیز بوده است. این خانه قدیمی در یک طبقه ساخته شده و داستان اضافه شدن یک طبقه دیگر ارزش خواندن دارد.
به گزارش همشهری آنلاین، پس از مرگ رجبعلی خیاط در سال 1340، شخصی به نام حبیب سبزی فروش خانه شیخ را از ورثه وی خرید و چند سال بعد به دو نفر دیگر فروخت. خانه ای که نزدیک به دو دهه محل رفت و آمد نیکوکاران و عارفان تهرانی بود، ماه ها و سال های آرامی را سپری کرد و مدتی نسبتاً طولانی متروک ماند تا اینکه محمود، تنها پسر بازمانده شیخ، نقل کرد که پدرش به نوه اش دستور داد. در رویای او خانه اش را از مالکان قانونی بخرد و تبدیل به حسینیه کند. در اواخر دهه 60 محمود نکوگویان به خواسته پدرش عمل کرد و این خانه را خرید و تبدیل به حسینیه کرد.
شیخ رجبعلی خیاط از مشاهیر زمان خود بود و خبر تبدیل خانه قدیمی وی به حسینیه در محله دروازه غار در کمترین زمان ممکن در پایتخت پیچید. طولی نکشید که خیرین و مومنان جنوب شهر وارد میدان شدند و مقرر شد یک طبقه دیگر به رجبعلی خیاط حسینی اضافه شود.
علیرضا زمانی، تهران-پژوه درباره روند تبدیل خانه شیخ رجبعلی خیاط به حسینیه می گوید: طبقه دوم این بنا که به قسمت بانوان اختصاص دارد در سال های اخیر ساخته شده و مشرف به حیاط است. شیخ رجبعلی خیاط از نظر تاریخی نیز ارزشمند است، زیرا بنای آن مربوط به دوره قاجار است و قبل از شیخ رجبعلی خیاط، محل زندگی پدرش بوده است.
نکته ای که حسینیه شیخ رجبعلی خیاط را از دیگر حسینیه های محله هرندی متمایز می کند این است که یکی از بانوان محله به نام معصومه عبداللهی به عنوان کلیددار انتخاب می شود و به امور حسینیه رسیدگی می کند.
علیرضا خانه شیخ رجبعلی خیاط را محل اجتماع مومنان در جنوب شهر می داند و می گوید: سال هاست که علاوه بر مراسم عزاداری و اعیاد خاص، هر شب جمعه مراسم دعای کمیل در این تالار برگزار می شود. مردم با آبگوشت و گاهی آبگوشت بز درمان می شوند.»
