تضاد بین خودخواهی و نوع دوستی
به گزارش به گزارش میهن تجارت به نقل از ایان، در دنیای مدرن اغلب تضاد اجتناب ناپذیری بین توجه به علایق شخصی و کمک به دیگران وجود دارد. هر چه بیشتر بر نیازها و خواسته های خود تمرکز کنیم، به نظر می رسد بیشتر از نیازهای دیگران غافل می شویم. اما آیا این دوگانگی واقعاً اجتناب ناپذیر است؟
ایده «میهن پرستی» که ریشه در فلسفه یونان و روم باستان دارد، پاسخ جدیدی به این مشکل ارائه می دهد. این فلسفه معتقد است که کمک به خود می تواند به دیگران کمک کند و بالعکس.
جهانی گرایی چیست؟ ریشه های یک ایده فلسفی
جهان وطنی، مفهومی که اولین بار توسط فیلسوفان یونانی مطرح شد، معتقد است که همه انسان ها اعضای یک جامعه جهانی هستند. این دیدگاه بعدها توسط رواقیونی مانند اپیکتتوس و مارکوس اورلیوس گسترش یافت.
مارکوس اورلیوس، امپراتور رواقی، این ایده را در قالب یک استدلال منطقی ارائه کرد:
- اگر عقلانیت برای همه انسان ها مشترک است، پس قوانین مشترکی برای زندگی وجود دارد.
- این قوانین ما را به یک جامعه مدنی جهانی متصل می کند، جایی که منافع مردم همسو است.
ایده “دایره های متحدالمرکز” هیروکلس
هروکلس، فیلسوف رواقی، رابطه بین انسان ها را برحسب دایره های متحدالمرکز توضیح می دهد:
- دایره اول: خود شخص.
- حلقه دوم: خانواده.
- حلقه سوم: دوستان.
- حلقه های بعدی: همشهریان، هموطنان و در نهایت همه بشریت.
او معتقد بود که باید این حلقه ها را کوچکتر کنیم تا افراد نزدیک به خود را ببینیم. این نزدیکی به ما کمک می کند تا علایق خود و دیگران را یکی بدانیم.
جهان وطنی در عمل: همبستگی و همکاری
پیتر سینگر، فیلسوف معاصر، از گسترش این محافل صحبت می کند. او معتقد است که هر چه افراد بیشتری را در حلقه های همبستگی خود بگنجانیم، بیشتر از خودخواهی طبیعی خود فراتر می رویم.
رواقیون نیز معتقد بودند که طبیعت انسان موجودی اجتماعی و عقلانی است. به همین دلیل زندگی بر اساس فطرت انسان به معنای همکاری در جهت بهبود جامعه است.
درس هایی برای دنیای مدرن
در عصر ملی گرایی، بیگانه هراسی و قبیله گرایی، فلسفه جهان وطنی می تواند راهی برای ایجاد همبستگی جهانی باشد. این ایده به ما یادآوری می کند که:
- کمک به دیگران یعنی کمک به خودمان.
- پیشرفت فردی بدون جامعه عادلانه و به هم پیوسته امکان پذیر نیست.
نتیجه: انسان به عنوان یک شهروند جهانی
رواقیون تأکید می کنند که دوگانگی بین خودخواهی و نوع دوستی یک تصور غلط است. با همکاری و اتحاد می توانیم دنیای بهتری بسازیم که در آن منافع فردی و جمعی به طور همزمان محقق شود.
بیایید این فلسفه را بپذیریم و به جای تمرکز بر مرزها، به انسان ها به عنوان اعضای یک جامعه جهانی نگاه کنیم.
