حسن معجونی؛ کم حرف می‌زند ولی کم نمی‌گذارد

حسن معجونی هنرمند کم حرفی است اما در حوزه هنری چیزی از قلم نمی اندازد.

به گزارش ایسنا، 7 آذرماه سالروز تولد حسن معجونی است. هنرمندی که عموم مردم را با مجموعه هایی چون «مسافران»، «شمعدان»، «رهایم کن» و… می شناسند، اما قسمت های دیگری از زندگی او را در این مطلب مرور می کنیم که به انگیزه تولد این هنرمند است. شاید برای گروهی از مخاطبان جدیدتر باشد.

حسن معجونی در دهه 70 به همراه نادر برهانی مرند، کورش نریمانی، رضا بهبودی از دانشجویان دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر شد. دانشجویانی که شانس آوردند و استادی چون دکتر علی رفیعی گرفتند. این استاد پیش از این گروهی را با شاگردان خود راه اندازی کرده بود و اکنون این فرصت را پیدا کرده است تا با نسل جدید دانشجویان خود گروه دیگری را تأسیس کند. در این گروه با هم فیلم می دیدند و آنالیز می کردند و خیلی تمرین تئاتر می کردند.

رفیعی با آنها نمایش های مختلفی را اجرا می کرد اما به آنها یاد می داد که هر کدام باید سبک و سیاق خود را داشته باشند و معجونی خیلی زود راهش را پیدا کرد.

او از اواسط دهه 70 تا اوایل دهه 80 با بازی در نمایش هایی مانند “یادبود سال های شنی”، “عروسی خون”، “رومئو و ژولیت”، “در مصر برف نمی بارد” روی صحنه رفت و همگی به کارگردانی. توسط علی رفیعی و همزمان در نمایش های فرهاد مهندس پور در نقش هایی چون مکبت، دیر رحبان، رز بازی کرد. رستاخیز».

او در اواخر دهه 70 به عنوان بازیگر و طراح صحنه و لباس با نمایش «شب های آوینیون» به کارگردانی کورش نریمانی نیز همکاری داشت که مانند کارهای قبلی که معجونی در آن حضور داشت، اجرای موفقی بود. معجونی مدت کوتاهی پس از آن همکاری خود را با آتیلا پسیانی آغاز کرد و در نمایشنامه های «بحرالغریب»، «کالیگولا»; او در «شاعر خشونت» نیز بازی کرد، اما کم کم راه خود را برای کارگردانی هموار کرد و با تأسیس گروه تئاتر «لیو» که یکی از تأثیرگذارترین گروه های تئاتری است، پایه های حضور خود را در کارگردانی و البته در آموزش تئاتر.

او در نمایش های کلاسیک زیادی مانند شکسپیر و لورکا بازی کرده بود اما انتخابش برای کارگردانی اجرای نمایش های چخوف بود و خود را یکی از مدعیان بازی چخوف در ایران می داند.

معجونی اجرای آثار چخوف را با دو نمایشنامه تک بازیگری «خرس» و «خواستگار» و بعدها نمایشنامه های دیگرش چون «در مزار توتون»، «مرغ دریایی»، «عمو وانیا»، «سه خواهر»، «گیلاس» آغاز کرد. باغ» و … در زمان های مختلف به صحنه رفته است.

حضور او در کارگردانی چیزی از مهارت های بازیگری او کم نکرد و با تعدادی از کارگردانان مطرح تئاتر از امیررضا کوهستانی و محمد عاقبتی گرفته تا زنده یاد داود رشیدی همکاری داشته است.

اما چیزی که کارنامه هنری معجونی را متفاوت می کند، اجراهای دیدنی یا کارگردانی منظم او نیست، بلکه تنوع این حرفه است که او را به یک شومن همه جانبه تبدیل می کند.

کمتر کسی را در عرصه تئاتر می توان یافت که تجربه بازیگری، کارگردانی، طراحی لباس و طراحی نور، اجرا و اجرای نمایش عروسکی برای گروه سنی نوجوان و تجربه اجرای خرد تئاتر را داشته باشد. داشتن و در کنار همه اینها معلمی سخت گیر و مدیریت گروهی که روندهای منحصر به فردی در تئاتر ایجاد کرده است.

اهالی هنر خوب می دانند که یک گروه ثابت در تئاتر چه جایگاهی دارد و معجونی سال ها سرپرست یکی از گروه هایی است که در تئاتر ایران جریان ساز بوده است. مشغله او در کارهای هنری اما هرگز باعث نشد که گروه تئاتر «لیو» را در حاشیه قرار دهد.

این گروه سال‌هاست که به طور مستمر در زمینه‌های مختلف فعالیت می‌کنند و معجونی و همراهانش با برگزاری جلسات مونولوگ خوانی و بعداً اجرای نمایش‌های مونولوگ، اجراهای خرد تئاتر و… و نیز گفت‌وگوی این تجربیات را ارائه کردند و این نکته ای که جامعه تئاتر اهمیت آن را به خوبی درک می کند.

حالا چند سالی است که حضور معجونی در تئاتر نسبت به گذشته کمتر شده است و اگرچه او در گفت و گوهای غیررسمی تمایل خود را برای حضور دوباره روی صحنه نشان داده است، اما فعالیت در پروژه های تصویری او را از صحنه دور نگه داشته است.

با تمام این اوصاف، مخاطبان نسل های گذشته بازی های خاطره انگیز او را در نمایش هایی چون «در انتظار گودو» به کارگردانی علی اکبر علیزاد، «در میان ابرها»، «ایوانف»، «سالگرد»، «کوارتت» (همه به کارگردانی امیررضا) دیدند. کوهستانی). در کنار نمایش های دیگری چون «منهای دو» زنده یاد داود رشیدی، «اعلام» مهدی کوشکی، «نگاه خیره خداوند» ساسان ویکتوری و… به یاد دارند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پیشنهادات سردبیر:

تبلیغات متنی