بعدی- نام فیلم: من هنوز اینجا هستم
کارگردان: والتر سیلز
ژانر: بیوگرافی، درام، تاریخی
رده سنی: PG-13
مدت زمان: 2 ساعت و 16 دقیقه
به گزارش به گزارش میهن تجارت به نقل از نیویورک تایمز، ممکن است بدیهی باشد، اما هنوز هم بسیار قدرتمند است: احساس ما نسبت به خودمان توسط تجمع خاطرات ما تعیین می شود. به همین دلیل است که داستان‌های علمی تخیلی بر ایده فناوری‌هایی تمرکز می‌کنند که ممکن است حافظه را حذف یا تغییر دهند، و در نتیجه نگهدارنده حافظه. همچنین به همین دلیل است که تماشای یک عزیز از دست دادن خاطرات خود و تبدیل شدن به شخص دیگری بسیار ویرانگر است. این در سطح وسیع تری نیز صادق است. به هر حال، جوامع فقط گروهی از مردم هستند که خاطرات خود را به اشتراک می گذارند. به نظر می رسد فیلمسازان سراسر جهان، به ویژه از کشورهای آمریکای جنوبی، اخیراً روی این واقعیت کار می کنند. آنها پیشنهاد می کنند که می توانید با برهم زدن حافظه جمعی شخصیت گروهی را تغییر دهید و به همین دلیل است که دولت ها اغلب مایلند گذشته را زیر پا بگذارند.
در سال‌های اخیر، فیلم‌های تحسین‌شده‌ای مانند آزور، خاطره ابدی، و آرژانتین، ۱۹۸۵، تأثیر شخصی ناپدید شدن‌های دسته‌جمعی تحت دیکتاتوری‌های نظامی در شیلی و آرژانتین را بررسی کرده‌اند. به طور گسترده‌تر، آنها نشان می‌دهند که چگونه تلاش‌ها برای انکار یا نادیده گرفتن آن ناپدید شدن‌ها تأثیرات ماندگاری بر کسانی دارد که جان سالم به در برده‌اند. فیلم زیبا و دلخراش «من هنوز اینجام» نیز با داستانی متفاوت در برزیل به این فیلم ها پیوست. به کارگردانی والتر سالز، یکی از مشهورترین فیلمسازان برزیل، من هنوز اینجا هستم، بر اساس خاطرات سال 2015 مارسلو روبنس پایوا است که پدرش، روبنس پایوا، نماینده کنگره، در میان 20000 نفری بود که در طول دیکتاتوری نظامی 1964-1985 کشته شدند. شکنجه شدند.
فیلم I’m Still Here که به طور تخصصی تهیه و فیلمبرداری شده است، در سال 1970 در ریودوژانیرو آغاز می شود، زمانی که علیرغم تجاوز ارتش به زندگی روزمره، خانواده بزرگ و دوست داشتنی پایوا عمدتاً در خوشبختی خانگی زندگی می کنند. روبنس (سلتون ملو) به تازگی پس از شش سال تبعید خودخواسته به کشور بازگشته است. او و همسرش یونیس (فرناندا تورس)، پنج فرزند دارند. چهار دختر و یک پسر هستند، از دبستان تا نوجوانان. آنها نزدیک ساحل زندگی می کنند، دوستان صمیمی دارند، در اتاق نشیمن خود جشن می گیرند و به طور کلی خانه ای شاد و شلوغ دارند. روبنس برای حمایت از مهاجران سیاسی به کار خود ادامه داد، اما فعالیت های خود را دور از چشم خانواده اش نگه داشت.
با این حال، یک روز دختر این زوج، ورا (والنتینا هرزاج)، در حالی که با دوستانش از سینما به خانه می رفت، توسط مقامات متوقف و مورد بازرسی قرار می گیرد. بلافاصله پس از آن، خبر ربوده شدن سفیر سوئیس توسط فعالان چپ، دوره بی ثباتی را آغاز می کند که به سرعت تشدید می شود. وقتی مردها در خانه پایوا ظاهر می‌شوند و از روبنس می‌خواهند که با آنها برای بازجویی به مکان نامعلومی بیاید، یونیس و بچه‌ها متوجه می‌شوند که مشکلی پیش آمده است. روبنس برنمی گردد و سپس یونیس و دخترش الیانا (لوئیزا کوزوفسکی) برای بازجویی آورده می شوند. این لحظه ای است که فیلم به سراغ یونیس می رود که نه تنها قهرمان فیلم بلکه قهرمان واقعی آنها نیز هست. این فیلم داستان اوست: او زنی است که زندگی اش از هم پاشیده شده و تصمیم می گیرد تسلیم نشود. او نه تنها در شرایط سخت و ظالمانه برای فرزندانش زندگی می‌سازد، بلکه خود را به سوی تغییر جهان می‌اندازد. تورس در نقش این زن شگفت انگیز است و برنده گلدن گلوب شد و برای این نقش نامزد اسکار شد. برای یونیس، محافظت از فرزندانش به معنای متمایل شدن به شادی در ترس و امید در درد است.
این فقط یک فیلم در مورد یک زن قوی نیست، بلکه در مورد کارهایی است که رژیم های اقتدارگرا برای کنترل مردم انجام می دهند: تاکتیک های تمامیت خواه که با اصرار بر دروغ، مردم را به آنچه می دانند شک می کنند. در عوض، کنترل از طریق بازی‌های ذهنی اعمال می‌شود، از طریق انکار حقیقت آشکاری که خانواده می‌توانند درست در مقابل چشمانشان ببینند. دولت رسمی ادعا می کند که فرار روبنس از زندان آشکارا دروغ است (تا سال 2014 طول کشید تا کسی متهم به مرگ او شود)، و خانواده در بلاتکلیفی به سر می برند. تماشایش خشمگین است. «من هنوز اینجا هستم» داستان سرایی خود را در طول دهه‌ها گسترش می‌دهد و بازوی دراز ناپدید شدن‌ها و تأثیر آنها بر یک کشور را دنبال می‌کند، حتی در شرایطی که برخی ممکن است ترجیح دهند به تراژدی‌های گذشته توسط کسانی که دیگر در قدرت نیستند، بروند. فراموش نکن
هنگامی که خبرنگاری از یونس می پرسد که آیا نباید فقط بر موضوعات مهمتر از «تعریف گذشته» تمرکز کنند، او کاملاً مخالف است. او اصرار دارد که خانواده ها باید غرامت جنایات را دریافت کنند، اما مهمتر از آن، کشور باید “تمام جنایات انجام شده در دوران دیکتاتوری را روشن و قضاوت کند.” “من هنوز اینجا هستم” در نوامبر 2024 در برزیل اکران شد. علیرغم کمپین‌های راست افراطی که مردم را به تحریم فیلم تشویق می‌کرد، این فیلم موفق بود و پرفروش‌ترین فیلم برزیلی در کشور از زمان همه‌گیری کووید-19 بود. پس محبوبیت این فیلم بر کسی پوشیده نیست. با این حال، I’m Still Here به عنوان یک بحث ساده از یک موقعیت تاریخی و سیاسی ارائه نمی شود و این راز جذابیت جهانی آن است. همچنین پرتره ای متحرک است از اینکه چگونه سیاست فضای داخلی را مختل می کند و شکل می دهد و چگونه همبستگی، اجتماع و عشق تنها راه مناسب برای زندگی در تراژدی است. این فیلم به ما هشدار می دهد که به هر کسی که می خواهد گذشته را پاک یا بازنویسی کند، بی اعتماد شود.
