گاردین نوشت: نویسنده نسرین مالک در مقاله ای دردناک و پر از حقایق میدانی، خواننده را در مقابل تراژدی الفاشر در ایالت دارفور سودان قرار می دهد. شهری که به تازگی پس از بیش از یک سال و نیم محاصره به دست نیروهای پشتیبانی سریع افتاده است.
به گزارش سرویس بین الملل «میهن تجارت»، در ادامه این مقاله آمده است: نویسنده در ستون خود در روزنامه گاردین، اتفاقات پس از سقوط شهر را یک فاجعه انسانی و جنایت نسل کشی جدیدی توصیف کرده است که در برابر دیدگان جهانیان رخ می دهد. گزارش هایی از کشتارهای هولناک غیرنظامیان حتی در بیمارستان ها وجود دارد و شاهدان عینی از اعدام های میدانی و عملیات پاکسازی قومی خبر داده اند.
همچنین نسرین مالک توضیح داده است که تصاویر ماهوارهای لکههای خون روی زمین را نشان میدهد که نتیجه شدت کشتار است، در صحنهای که یادآور آغاز نسلکشی در رواندا است و تاکید میکند آنچه اتفاق افتاده غیرمنتظره نبوده و ماهها پیش قابل پیشبینی بود.
الفاشر میزبان بیش از یک میلیون آواره بود که از مناطق دیگر دارفور گریختند و اکنون دوباره در شرایط فاجعه بار محاصره شده اند. حالتی که ترکیبی از گرسنگی، ترس و مرگ است.
نویسنده معتقد است که سقوط الفاشر نقطه عطف خطرناکی در جنگ سودان است که بیش از دو سال است بین نیروهای مسلح سودان و نیروهای پشتیبانی سریع ادامه دارد. این جنگ ریشه در فروپاشی شراکت شکننده بین ارتش و غیرنظامیان پس از انقلاب 2019 دارد که باعث سرنگونی عمر حسن البشیر رئیس جمهور وقت شد.
نسرین مالک هشدار می دهد که جنگ دیگر بین یک ارتش منظم و یک شبه نظامی خارج از کنترل نیست، بلکه بین دو ارتش برابر با قدرت، تسلیحات و بودجه خارجی است و حل آن را خونبارتر و سخت تر می کند.
از آن زمان تا کنون میلیون ها نفر آواره شده اند، حدود 150000 نفر کشته شده اند و بیش از 30 میلیون سودانی نیاز فوری به کمک های بشردوستانه دارند، اگرچه این ارقام بیانگر عمق فاجعه سودان و سرعت فروپاشی آن و خشونت بیش از حد نیروهای پشتیبانی سریع در دارفور نیست.
فراخوانی برای اقدام
نگارنده بخشی از مسئولیت را به یکی از کشورهای منطقه که از نظر او حامی اصلی نیروهای پشتیبانی سریع است، از طریق تامین مالی و تسلیح این شبه نظامی که قبلا در جنگ یمن استفاده می شد، می داند.
تراژدی سودان فراموش نشده، بلکه عمدا نادیده گرفته شده است و این نشان دهنده تحول سیاست خارجی جهانی از دیپلماسی اخلاقی به عمل گرایی صرفا اقتصادی و سیاسی است.
نویسنده میگوید این حمایت به نیروهای پشتیبانی سریع اجازه داد تا به جنایات خود ادامه دهند و در مقابل، آن کشور نفوذ اقتصادی و سیاسی در سودان بهویژه از طریق کنترل مناطق استخراج طلا و غرب دارفور به دست آورد.
نویسنده جامعه بین المللی به ویژه بریتانیا و ایالات متحده را به همدستی در سکوت متهم می کند زیرا این کشورها برای حفظ منافع و روابط بین المللی خود آنچه را که در سودان می گذرد نادیده گرفته اند.
نسرین مالک نتیجه می گیرد که جهان دیگر نمی تواند ادعا کند که از آنچه در حال وقوع است بی خبر است، زیرا جنایات را می توان از فضا مشاهده کرد. وی تاکید می کند که تراژدی سودان فراموش نشده بلکه عمداً نادیده گرفته شده است و این نشان دهنده تغییر سیاست خارجی جهانی از دیپلماسی اخلاقی به عمل گرایی صرفا اقتصادی و سیاسی است.
نویسنده مقاله را با درخواست آشکار برای اقدام فوری از سوی جامعه بین المللی به پایان می رساند و هشدار می دهد که ساکنان الفاشر در محاصره یک میدان کشتار هستند و هر دقیقه تاخیر در مداخله به معنای خونریزی بیشتر است.
