پایگاه «نشنال اینترسنت» در گزارشی به تاریخچه عملیات هوایی آمریکا و ناتو می پردازد و می گوید که نیروی هوایی مدرن آمریکا علاوه بر توانایی، محدودیت های جدی نیز دارد.
به گفته این وب سایت، تاریخ نشان می دهد که حتی گسترده ترین عملیات هوایی نیز به ندرت به اهداف استراتژیک مورد نظر دست می یابد.
اگر بخواهیم به تجربیات تاریخی نگاه کنیم، شاید یکی از مهم ترین کارزارها جنگ کوزوو در سال 1999 باشد.
در آن درگیری، هدف ناتو سرنگونی رژیم نبود، بلکه حفاظت از جمعیت آلبانیایی کوزوو در برابر شبه نظامیان صرب به فرماندهی اسلوبودان میلوسویچ بود.
پیروزی تنها پس از 77 روز بمباران و افزایش 10 برابری نیروی هوایی و نه در کمتر از یک هفته همانطور که ابتدا تصور می شد به دست آمد.
در افغانستان، در سال 2001، حملات هوایی ایالات متحده، همراه با نیروهای ویژه و عوامل سیا که در میان نیروهای ائتلاف شمالی فعالیت می کردند، رژیم طالبان را سرنگون کرد، اما هرگز آن را به طور کامل شکست نداد.
در عراق، در سال 2003، کمپین «شوک و هیبت» برای نابودی رژیم صدام حسین از طریق حملات هوایی و موشکی آغاز شد، اما موفق نشد و آمریکا مجبور شد نزدیک به یک دهه در عراق بماند.
در لیبی، در سال 2011، ناتو با حملات هوایی از نیروهای شورشی علیه قذافی حمایت کرد و سرانجام رژیم وی سقوط کرد. اما با گذشت 14 سال، لیبی همچنان در هرج و مرج است.
مبارزه با داعش از سال 2014 تا 2021 می تواند یک استثنا باشد. ائتلاف به رهبری آمریکا از نیروی هوایی برای متوقف کردن داعش در عراق و سوریه استفاده کرد.
اما در این مورد نیز موفقیت تنها زمانی حاصل شد که متحدان زمینی قدرتمندی مانند نیروهای پیشمرگه کرد، شبه نظامیان و ارتش بازسازی شده عراق وارد عمل شدند. این عملیات هفت سال به طول انجامید و ده ها هزار بمب مورد استفاده قرار گرفت.
به گفته این پایگاه، نیروی هوایی مدرن میتواند باعث تخریب گسترده شود، اما معمولاً پس از سالها عملیات مستمر و تنها با حضور نیروهای زمینی مؤثر رخ میدهد. شرایطی که در مورد ونزوئلا وجود ندارد.
از سوی دیگر، منتقدان می گویند که ساختار قدرت در ونزوئلا متمرکز و شکننده است: ارتش به حلقه کوچکی از فرماندهان وابسته است که بقای آنها با بقای نیکلاس مادورو گره خورده است.
به گفته آنان، در چنین شرایطی، حملات هدفمند به زیرساختهای نظامی و مراکز فرماندهی میتواند تأثیر روانی و سیاسی قوی بر حلقه حاکم بگذارد و احتمال فروپاشی داخلی را افزایش دهد. این امر تا حدودی در عراق در سال 1991 و صربستان در سال 1999 مشاهده شد.
از سوی دیگر، تجربه جنگ خلیج فارس در سال 1991 نشان داده است که مجموعه تحریم ها، حملات محدود و فشارهای بین المللی می تواند رژیم را وادار به دادن امتیاز کند.
در ونزوئلا، بمباران سراسری به تنهایی مؤثر نخواهد بود، اما حملات دقیق و محدود علیه مراکز امنیتی گارد بولیواری و واحدهای ضد شورش میتواند توازن قدرت داخلی را برهم بزند و راه را برای انتقال سیاسی هموار کند.
یکی دیگر از نقاط اتکای حامیان کمپین های هوایی، تغییر ماهیت جنگ هوایی در دهه اخیر است.
در حالی که مبارزات هوایی قبلی به دهه 2000 برمی گردد، فناوری حمله دقیق، هواپیماهای بدون سرنشین شناسایی و سیستم های هوش مصنوعی در دهه گذشته به قدری پیشرفت کرده اند که ماهیت جنگ هوایی را تغییر داده اند.
در واقع، امروزه می توان ساختار فرماندهی رژیم ها را با حداقل تلفات غیرنظامی فلج کرد. چیزی که در عملیات آمریکا علیه داعش به وضوح دیده شد.
از این نظر، مقایسه وضعیت فعلی ونزوئلا با بمباران سنتی لیبی یا صربستان از نظر فنی دقیق نیست.
