از صف صبحگاه تا صف زندگی دانش‌آموزان دیروز و امروز؛ روایت ماندگار مدرسه حلبیان

به گزارش خبرگزاری به گزارش میهن تجارت، هوای پاییزی مدرسه حلبیان با خش خش برگ ها و انعکاس نور خورشید بر پنجره های بلند، مکانی برای خاطره گویی ساخته شده؛ از در مدرسه که وارد می شوی، به حیاط باز می رسی، گویی زمان به عقب برمی گردد و بوی خاک، صدای زنگ مدرسه و دور هم جمع شدن دانش آموزان برای صبحانه، تصویری است که نسل ها را به هم پیوند می دهد.

خاطرات گره خورده به دیوارهای مدرسه قدیمی

در این روز پر از خاطره و بازگویی با جمعی از پیشکسوتان مدرسه به گفت و گو نشستیم. کسانی که زندگی خود را وقف آموزش کردند و خاطراتشان به دیوارهای قدیمی این مدرسه گره خورده است.

رضایت عباس؛ آقای دانش آموزان ورزش

عباس ساتسی، دبیر ورزش پیشکسوتان و یکی از ارکان تربیت بدنی، اولین نفری است که گفت و گو را آغاز می کند. مردی که از سال 58 در این راه بوده و تمام زندگی خود را وقف آموزش و پرورش و ورزش کرده است.

با لهجه ای گرم و لحنی آرام از روزهایی می گوید که او را «آقای ورزش» خطاب می کردند و هنوز هم همین عنوان را دارد. فرخنده راضی است دوران تدریس در دبستان را به یاد می آورد. زمانی که بچه های ساده و صمیمی او را «آقای ورزش» صدا می کردند و این نام برایش خاطره شیرینی شده است.

او از دوستی دیرینه اش با همکارش مرتضی حسینی می گوید. رفاقتی که هر دو را به مدرسه راهنمایی بهشتی نژاد کشاند و همکاری آنها بعدها تبدیل به سیستمی موثر در زمینه تربیت بدنی شد و به گفته خودش با هم توانستند محیط ورزشی مدرسه را سامان دهند و امکان برگزاری اردوها و مسابقات ورزشی را فراهم کنند.

راضی با احترام از الگوی خود می گوید، معلم قدیمی که اکنون درگذشته است. مردی که با اخلاق و اخلاق ورزشی او را به ورزش کشاند و در مسیر مربیگری و تدریس ثابت قدم نگه داشت. او قبل از معلمی فوتبالیست سپاهان بود و تجربه ورزشی خود را در تمامی رشته ها از جمله فوتبال، والیبال، بسکتبال، تنیس و حتی شنا و کشتی گسترش داده است.

گفتگو درباره خاطرات گروهی و تیمی ادامه دارد. از قهرمانی های متعدد مدرسه در سطح ناحیه و استان گرفته تا تیم هایی که زیر نظر او تشکیل شده و در عرصه های مختلف سربلند شده اند و با کمال خرسندی می گوید که بیش از 15 دوره قهرمانی در سطح ناحیه کسب شده است و علاوه بر آن در هفت المپیاد آموزشی و پرورشی سرمربی بوده است و اینها تجربیات و باخت های قابل اعتمادی است که از او به عنوان مربی شب و روز شناخته شده است. تلاش ها و از همدلی بازیکنان یاد می کند و می گوید مهم ترین دستاورد پیشرفت انسانی و اجتماعی دانش آموزان بوده است نه فقط مدال و عنوان.

سید مرتضی حسینی; راوی روزهای پر جنب و جوش مدرسه

سید مرتضی حسینی، مدیر سابق مدرسه حلبیان که اکنون بازنشسته شده است، در ادامه درباره هویت فرهنگی و تاریخی این مدرسه می گوید: مدرسه حلبیان به داستان های مجید معروف است و نام آن برگرفته از نام شهید حلبیان است که حدود 15 سال سن داشت و دانش آموز مدرسه بود و به شهادت رسید.

با لبخند خاطرات مجموعه داستان مجید را به یاد می آورد و می گوید: در آن مجموعه نقش آقای حیدری را بازی می کردم و یادم می آید زمانی که بی بی برای شکایت از مجید برای خرید میگو به مدرسه آمد.

او زمانی را به یاد می آورد که کلاس های مدرسه حدود 40 تا 45 دانش آموز داشت و معلمان از بهترین های مدرسه بودند و می گفت: بسیاری از آنها امروز چهره شان در خاک است و یادشان را گرامی می داریم.

روایت مکتب حلبیان از زبان معلم پرورشی عاشق خمیت

سید مجید سجادیه دبیر سابق آموزش و پرورش که بازنشسته هم هست با لحنی گرم وارد گفتگو می شود و می گوید: در این مدرسه سمت مربی آموزش و پرورش را داشتم و تا زمان بازنشستگی به این سمت ادامه دادم و افتخار می کنم که در این سمت بودم.

یکی از خاطراتش را تعریف می کند و می گوید: یک روز مراسم صبحگاهی بود و دیر رسیدم و باید به طلبه ها پیام می دادم. با عجله به سمت مدرسه رفتم و دوچرخه‌ام را بدون قفل گذاشتم و به سرویس صبحگاهی رفتم. بعد از صبح، فراموش کرده بودم دوچرخه ام را بردارم و به کلاس رفتم. ظهر که آمدم دیدم دوچرخه ام رفته است و الان سومین دوچرخه ای است که دارم و حتی یک دوچرخه یدک هم در خانه دارم که اگر این دوچرخه دزدیده شد باز هم دوچرخه ای برای سوار شدن دارم.

وی شرایط دفتر آموزشی آنها را ذکر می کند و ادامه می دهد: دفتر ما چند منظوره بود، دفتر آموزشی، کتابخانه و نمازخانه بود. یعنی ما اینجا چند منظوره با حداقل امکانات کار می کردیم و همه شاگردانی که من در کلاس داشتم عضو کتابخانه بودند و با اختیار خودشان می آمدند نماز می خواندند.

نسل پرشور دانش آموزان دیروز

یادآوری خاطرات مدرسه شهید حلبیان تصویر مدرسه ای را می سازد که ورزش، اخلاق، تربیت و معنویت در آن تلفیق شده و نسل پرشور دانش آموزان دیروز را به آینده ای روشن با افق هایی نو پیوند می دهد.

دانش آموزان امروز؛ بین واقعیت و رویا

رضایت در بخشی دیگر از گفتگو به تفاوت بین نسل ها می پردازد. وی با صراحت می گوید: دانش آموزان امروزی از نظر علاقه، تمرکز و نوع ارتباط با ورزش با آنچه در گذشته دیده ام متفاوت هستند و در گذشته زنگ ورزش نقطه اوج روز دانش آموز بود، بچه ها با شور و شوق بدون گلایه به میدان می آمدند و عاشق تمرین و بازی بودند، اما اکنون فشارهای بیرونی، کمبود وقت، جذابیت های دیجیتالی و تغییر سبک زندگی باعث کاهش انگیزه بازی شده است.

رضایت مندی تاکید می کند که مربیان امروزی باید روش های ابتکاری و متناسب با روحیه نسل جدید بیابند تا شور و شوق بازی را در آنها زنده کند.

مدرسه شهید حلبیان; مدرسه ای زنده به یاد شهر

در کنار خاطرات به بازسازی و احیای مدرسه حلبیان هم می رسیم. مدرسه ای با قدمت بیش از یک قرن که نامش با خاطرات محله آمیخته است، تلاش های جمعی برای بازسازی و مقاوم سازی بنا آغاز شده است. پیگیری های مدیرکل آموزش و پرورش، حمایت های خیرین مدرسه ساز و مسئولان محلی همگی ادامه دارد تا این ساختمان دوباره جان بگیرد.

از سال گذشته این آموزشگاه با نام هنرستان هنرهای دستی بازگشایی شد و هم اکنون سه رشته زرگری، منبت و خوشنویسی در آن دنبال می شود و دو سال پیش دانش آموزانی از سال 1365 تا 1380 به آموزشگاه مراجعه کردند. آنها در صف ایستادند، صبح اجرا کردند و این اتفاق برایشان بسیار خاطره انگیز بود.

مکالمات ما گاهی به خاطرات روزمره مدرسه می لغزد. از دوچرخه هایی که صبح جلوی درب مدرسه صف کشیده بودند تا نمازخانه زیرزمین و کلاس های تولیدی که هر کدام حدود 40 تا 45 دانش آموز را در خود جای می دادند. از احترام خانواده ها به معلم و تأثیر تربیتی مدارس نمونه دولتی بر رفتار و اخلاق دانش آموزان، معتقد است که انتخاب دانش آموزان بر اساس شایستگی در کنار تلاش معلمان باعث ایجاد فضای آموزشی سالم و متمرکزتر می شود.

میراث ماندگار شهید حلبیان

در میان همه این سخنان، یک عقل سلیم جاری است; عشق به آموزش، به دانش آموزان و به ساختمانی که هر آجر این خاطره نسلی از معلمان دلسوز و دانش آموزان پرشور است.

مدرسه حلبیان با همه فراز و نشیب هایش هنوز زنده است، نه فقط در دیوارها بازسازی شداما در قلب افرادی که سال ها زندگی خود را وقف آن کرده اند و در خاطرات دانش آموزانی که با شنیدن نام آن هنوز لبخند می زنند.