راما دواجی، همسر زهران ممدانی، شهردار منتخب نیویورک کیست؟

بی بی سی: راما دواجی در بیست و هشت سالگی جوان ترین بانوی اول تاریخ شهر نیویورک خواهد بود که با پیروزی همسرش زهران ممدانی در میهن تجارتات شهرداری به یکباره در مرکز توجه قرار گرفت.

شهردار منتخب در سخنرانی پیروزی خود به طور ویژه از همسرش که در کنارش ایستاده بود یاد کرد.

او با استفاده از کلمه عربی برای “زندگی من” گفت: “و همسر فوق العاده من، راما، حیاتی است.”

زهران ممدانی گفت: هیچ کس دیگری نیست که ترجیح دهم در این لحظه و هر لحظه در کنارم باشد.

دواجی یک هنرمند ساکن نیویورک با ریشه سوری است که آثارش اغلب به موضوعات خاورمیانه می پردازد. آثار او در بی بی سی، نیویورک تایمز، واشنگتن پست، ویس و موزه تیت مدرن لندن منتشر شده است.

ممدانی در پستی در 22 اردیبهشت نوشت: راما فقط همسر من نیست، او هنرمند فوق العاده ای است که باید با هویتش شناخته شود.

او در این پست اعلام کرد که سه ماه پیش ازدواج کردند.

“وای، پس واقعاً چنین کسی وجود دارد!” دواجی در کامنتی زیر این پست به شوخی پرداخت.

این زوج در اپلیکیشن دوستیابی Hinge با هم آشنا شدند. ممدانی در گفت و گو با Bulwark گفت: بنابراین هنوز امیدی به این اپلیکیشن ها وجود دارد.

تا همین اواخر، او به ندرت در طول مبارزات میهن تجارتاتی شوهرش دیده می شد. موضوعی که منتقدان را بر آن داشت تا مدعی شوند که این نماینده سی و سه ساله مجلس ایالتی «همسرش را پنهان کرده است».

غیبت او با توجه به اینکه کاندیداهای آمریکایی معمولاً همسران خود را در معرض دید عموم قرار می دهند تا تعهد خود را به ارزش های خانوادگی نشان دهند، قابل توجه بود.

ممدانی در پست ماه مه خود که شامل چندین عکس از مراسم ازدواج آنها در دفتر ثبت ازدواج شهر نیویورک بود، به این انتقادات پاسخ داد.

او نوشت: «اگر امروز یا هر روز دیگری به توییتر نگاه کنید، می‌دانید که سیاست چقدر می‌تواند بی‌رحمانه باشد.

وی ادامه داد: من معمولاً چه تهدید به مرگ و چه درخواست اخراج من از کشور را نادیده می گیرم، اما وقتی عزیزان شما درگیر آن هستند، قضیه فرق می کند… شما می توانید از دیدگاه من انتقاد کنید، اما از خانواده ام نه.

حتی با افزایش محبوبیت همسرش، دواجی ترجیح داد از کانون توجهات دور بماند. اما طبق گزارش CNN، گفته می شود که او نقش مهمی در پشت صحنه داشته است.

به گزارش این شبکه، او یکی از افرادی بود که هویت بصری کمپین ممدانی از جمله شمایل نگاری و فونت پررنگ به کار رفته در محتوای زرد، نارنجی و آبی کمپین او را نهایی کرد.

دواجی در هوستون تگزاس متولد شد و در سن 9 سالگی به دبی نقل مکان کرد و سپس برای مدت کوتاهی در قطر به مدرسه رفت. به گزارش رسانه های عربی، پدر و مادر او مسلمان سوری و اصالتا اهل دمشق هستند.

اگرچه او تا حد زیادی از دوربین ها دور مانده است، اما در میان گمانه زنی ها درباره احتمال حضور او در تیم مدیریت ممدانی، چند تن از دوستان دواجی در مصاحبه هایی از او تمجید کرده اند.

یکی از دوستان او ماه گذشته به نیویورک تایمز گفت: “او پرنسس دیانا زمان ماست.”

نیویورک پست گزارش داد که دیگران دواجی را هیجان زده از افزایش توجه و همچنین تحت فشار توصیف کردند.

دواجی از دانشگاه مشترک المنافع ویرجینیا فارغ التحصیل شد و بعداً مدرک MFA در تصویرگری را از دانشکده هنرهای تجسمی در نیویورک دریافت کرد.

در وب سایت حرفه ای خانم دواجی آمده است: “راما پیچیدگی های روابط زنانه و تجربیات جمعی را با استفاده از طراحی صورت و حرکت بررسی می کند.”

بیشتر آثار او سیاه و سفید هستند و صحنه هایی از جهان عرب را به تصویر می کشند.

در سال 2022، کار او در مستند Who Killed My Babader؟ مشاهده شده از سرویس جهانی بی بی سی در حال تحقیق درباره ترور یک سیاستمدار یمنی در سال 1974.

برخی از آثار دواجی منتشر شده در اینستاگرام، سیاست‌های «امپریالیسم آمریکایی»، آنچه را که او جنایات جنگی اسرائیل می‌خواند، و «پاکسازی قومی» فلسطینیان را مورد انتقاد قرار می‌دهد. مواضعی که با دیدگاه های سیاسی همسرش همخوانی دارد. اسرائیل قاطعانه اتهام نسل کشی در غزه را رد می کند.

آثار او نیز از محمود خلیل حمایت می کند. دولت ترامپ که فارغ‌التحصیل دانشگاه کلمبیا است، به دنبال اخراج وی است و ادعا می‌کند که فعالیت‌های او در دفاع از فلسطینی‌ها نمونه‌ای از «یهود ستیزی» است.

او گفت: قرار نیست دروغ بگویم، الان در نیویورک اوضاع بسیار تاریک است، من نگران دوستان و خانواده ام هستم و احساس می کنم کنترلی بر اوضاع ندارم.

وی افزود: در شرایطی که بسیاری از مردم به دلیل ترس به حاشیه رفته یا سکوت کرده اند، تنها کاری که می توانم انجام دهم این است که صدایم را بلند کنم و تا جایی که می توانم درباره آنچه در آمریکا، فلسطین و سوریه می گذرد صحبت کنم.

همچنین از وی در مورد مسئولیت هنرمندان در قبال مسائل جهانی سوال شد.

او به نقل از نوازنده سرشناس نینا سیمون گفت: به نظر من وظیفه یک هنرمند این است که بازتابی از زمان خود باشد.

او ادامه داد: “من معتقدم که همه مسئولیت دارند علیه بی عدالتی صحبت کنند و هنر توانایی زیادی در انتشار این پیام دارد.”

وی همچنین افزود: به نظر من همه مجبور نیستند هنر سیاسی خلق کنند، اما هنر ذاتا سیاسی است. چه در راه ساخت و چه در راه تامین مالی و اشتراک آن. حتی خلق هنر به عنوان پناهگاهی از وحشتی که می بینیم برای من سیاسی است. این یک واکنش به دنیای اطراف ما است.