به گزارش خبرگزاری به گزارش میهن تجارت، نهم آذر، روزی که در تقویم رسمی کشور به عنوان «روز ملی جزایر سه گانه خلیج فارس» ثبت شده است، صرفاً یک مناسبت تقویمی نیست؛ روزی که در تقویم رسمی کشور به عنوان «روز ملی جزایر سه گانه خلیج فارس» ثبت شده است. این یادآور حقیقتی است که در طول تاریخ بر سنگ و نقشه ها حک شده است: ابوموسی، تنبل بزرگ و تنبل جزایر کوچک ایرانی بوده، هستند و خواهند بود.
تاریخ حضور ایران در خلیج فارس به اندازه تاریخ مکتوب این منطقه سابقه دارد. از زمانی که داریوش مسیر دریایی هندوستان را سامان داد تا زمان ساسانیان که نیروی دریایی ایران مسئولیت امنیت آبراه ها را بر عهده داشت، سواحل و جزایر خلیج فارس ستون های ساختار حکومتی ایران بوده اند. نقشه های یونانی، اسلامی، عثمانی، اروپایی و ایرانی بدون استثنا نام خلیج فارس را ثبت کرده اند و جزایر سه گانه در بسیاری از این اسناد با رنگ خاک ایران مشخص شده اند. این تداوم تاریخی در حقوق بینالملل امروزی یک معنا دارد: ایران از گذشته تا کنون حاکمیت خود را اعمال کرده و هرگز با واگذاری این جزایر موافقت نکرده است.
از قرن هجدهم به بعد که بریتانیا مسیر هند را شاهرگ امپراتوری خود می دید، خلیج فارس نه یک دریاچه گرمسیری، بلکه به یک میدان استراتژیک تبدیل شد. این قدرت استعماری می خواست با ایجاد «شیخ نشینی های وابسته» سواحل جنوبی ایران را از عمق تاریخی آن جدا کند. در همین مسیر بود که قطر با فشار و مداخله مستقیم انگلیس از ایران جدا شد، بحرین نیز با روندی جعلی و با فشار سیاسی شورای امنیت از ایران جدا شد و در آخرین دهه حضور خود سعی کردند به ادعای مالکیت شیوخ تحت حمایت جزایر سه گانه مشروعیت بخشند. اما هیچ کدام از این اقدامات برای ایران سند قانونی ایجاد نکرد و نه ملت ایران آن را پذیرفت و نه دولت ایران آن را امضا کرد.
دوره پهلوی برخلاف تصور رایج، زمانی بود که استقلال سیاسی ایران در برابر لندن و واشنگتن به شدت محدود بود. سیاستهای دفاعی، امنیتی و حتی مذاکرات سرزمینی اغلب نه از اراده ملی، بلکه تحت تأثیر اراده قدرتهای خارجی بود. در سال 1349 رژیم پهلوی بدون مقاومت مؤثر و در شرایط وابستگی مطلق با روند جدایی بحرین موافقت کرد. روندی که عملا یکی از استان های تاریخی ایران را از کشور جدا کرد و پس از قرن ها اولین شکست بزرگ در عرصه تمامیت ارضی بود. همچنین اگرچه ایران در اواخر سال 1350 در جزایر حضور نظامی داشت، اما وابستگی دولت پهلوی به انگلیس باعث شد که نتواند وضعیت حقوقی را به طور کامل تثبیت کند و امارات با تکیه بر حمایت خارجی، ادعاهای خود را سامان داد. نتیجه روشن است: پهلوی نه قدرت بازدارندگی، نه استقلال و نه قدرت تصمیم گیری ملی داشت و میراث تلخ آن دوره هنوز در منطقه احساس می شود.
پس از انقلاب، سیاست ایران در قبال سرزمین ملی تغییر کرد: هیچ چیز قابل مذاکره نیست، هیچ جزیره ای قابل واگذاری نیست و هیچ فشار خارجی تعیین کننده نیست. در دهه های اخیر حضور پایدار ارتش و سپاه در جزایر محرز شده، قوه قضائیه اسناد رسمی مالکیت را صادر و ثبت کرده و وزارت امور خارجه هرگونه ادعای امارات و اظهارات شورای همکاری را قاطعانه رد کرده است. خبرگزاری های رسمی نیز گزارش های مستند قانونی و تاریخی منتشر کرده اند. در ادبیات حقوق بین الملل، این اقدامات برابر با اعمال مؤثر و مستمر حاکمیت است که مالکیت را قطعی و غیرقابل تعرض می کند.
این سه جزیره بسیار مهم هستند زیرا درست در دهانه تنگه هرمز قرار دارند. جایی که یک سوم تجارت انرژی جهان از آن عبور می کند و کنترل آن به معنای کنترل نبض خلیج فارس است. آبهای اطراف جزایر یکی از غنیترین مناطق دریایی در حوزه انرژی و شیلات است و برای ایران خط مقدم امنیت ملی در جنوب کشور محسوب میشود. تلاش امارات برای تثبیت اصطلاح «خلیج عربی» نه تنها یک بحث زبانی، بلکه زمینه ای برای مشروعیت بخشیدن به ادعاهای سرزمینی است، اما اسناد تاریخی جهان همگی نام «خلیج فارس» را تأیید می کند.
ثبت نهم آذر به عنوان «روز ملی جزایر سه گانه» اعلام رسمی حاکمیت، اعمال قدرت قانونی و تحکیم تاریخی مالکیت ایران است. این روز پیام روشنی دارد: جزایر سه گانه جزئی جدانشدنی از خاک ایران است، هیچ ادعای خارجی قدرت تغییر واقعیت های تاریخی و حقوقی را ندارد و ایران امروز مانند ایران دوره پهلوی نیست، سرزمین خود را رها نمی کند!
جزایر سه گانه، نه ابزار دارند چانه زنی می کنند و موضوعی برای سازش نیست. آنها تاریخ ایران، سند حقوقی ایران و نقطه اتکای امنیت ملی ایران هستند. هیاهوی سیاسی برخی از دولت های کوچک منطقه، علیه تاریخ هزار ساله و ده ها سند رسمی، تنها روایتی ضعیف در برابر حقیقت است. ایران این را به صراحت و با افتخار اعلام کرده است: ابوموسی، تنبل بزرگ و تنبل جزایر کوچک ایرانی بودند، هستند و برای همیشه خواهند بود.
منبع : به گزارش میهن تجارت
