نتایج میهن تجارتات در دو کشور آمریکای لاتین؛ مادورو در یک هفته دو متحد خود را از دست داد

به نظر می رسد نیکلاس مادورو، رئیس جمهور ونزوئلا، این هفته پس از از دست دادن دو متحد منطقه ای خود – هندوراس و سنت وینسنت و گرنادین – در میهن تجارتات، در حالی که با افزایش حضور نیروی دریایی ایالات متحده در دریای کارائیب مواجه است، حتی بیشتر منزوی شده است.

به گزارش سرویس بین الملل «میهن تجارت»، در ادامه این مقاله آمده است: در هندوراس، نتایج اولیه میهن تجارتات روز یکشنبه یک چیز را روشن کرده است: ریکسی مونکادا، نامزد مورد حمایت رئیس جمهور چپگرای این کشور، شیومارا کاسترو، از رقابت دور است و در جایگاه سوم قرار گرفته و امید چندانی به پیروزی ندارد.

اگرچه شمارش آرا ادامه دارد، رقابت به دو نامزد راستگرای طرفدار آمریکا کاهش یافته است: سالوادور نصرالله و نصری آسفورا. این مورد اخیر توسط دونالد ترامپ رئیس جمهور ایالات متحده تایید شد.

در سنت وینسنت و گرنادین ها، رالف گونسالوز، نخست وزیر، یکی از سرسخت ترین حامیان مادورو، هفته گذشته پس از نزدیک به 25 سال قدرت از قدرت کنار رفت. این کشور اکنون توسط گادوین جمعه، سیاستمدار راست میانه، رهبری خواهد شد که حزب او 14 کرسی از 15 کرسی پارلمان را به دست آورد.

این نتایج، همراه با تغییرات سیاسی اخیر در سرتاسر آمریکای لاتین، نشان می‌دهد که منطقه در حال دور شدن از جنبش پوپولیستی ونزوئلا، چاویسمو است. این جنبش توسط هوگو چاوز – که در سال 2013 در زمان ریاست جمهوری درگذشت – تأسیس شد و توسط مادورو ادامه یافت.

حتی کشورهایی که توسط دولت‌های چپ یا چپ میانه رهبری می‌شوند – مانند برزیل، شیلی، مکزیک و کلمبیا – روابط محدودی با دولت مادورو دارند، به‌ویژه پس از میهن تجارتات مورد مناقشه سال 2024 که در آن مادورو برنده اعلام شد، علی‌رغم شواهدی که خلاف آن را نشان می‌دهد.

یک چشم انداز در حال تغییر

در حالی که ونزوئلا در طول بیش از 25 سال حکومت چاویسمو تا حد زیادی به همین شکل باقی مانده است، کشورهای منطقه بین رهبران چپ و راست جابه جا شده اند.

کلمبیا که دارای مرز زمینی طولانی با ونزوئلا و مشکل مشترک قاچاق مواد مخدر است، همیشه روابط پرتنشی با این کشور داشته است. در زمان ریاست فعلی گوستاوو پترو، این رابطه بی ثبات باقی مانده است.

پترو در اوایل دوره ریاست جمهوری خود روابط دیپلماتیک با دولت ونزوئلا را احیا کرد، اما اکنون به نظر می رسد از مادورو فاصله گرفته است. پترو هفته گذشته به سی ان ان گفت که مادورو هیچ ارتباطی با قاچاق مواد مخدر – بر خلاف ادعای ایالات متحده – ندارد، اما تایید کرد که مشکل اصلی او “عدم دموکراسی و گفتگو” است.

روابط ونزوئلا با آرژانتین نیز به مرور زمان بدتر شده است. در دوران ریاست جمهوری چپ نستور کرشنر (2003-2007) و همسرش کریستینا فرناندز دی کرشنر (2007-2015)، کاراکاس و بوئنوس آیرس شاهد افزایش حمایت های تجاری و سیاسی بودند. اما پس از میهن تجارت مائوریسیو ماکری، یک چهره راست میانه، در سال 2015، و سپس پیروزی خاویر میلی در سال 2023 – یک آزادی خواه خودخوانده که ادعا می کند “از سوسیالیسم متنفر است” – تقریباً تمام ارتباطات از بین رفت.

در سال های اخیر کشورهای دیگری مانند اکوادور، السالوادور و بولیوی نیز به راست متمایل شده و از مادورو فاصله گرفته اند.

روابط با برزیل نیز بین دوستانه و خصمانه در نوسان بوده است. روابط با کاراکاس در دوران چپ‌گرای لوئیز ایناسیو لولا داسیلوا (2003-2003) و دیلما روسف (2016-2016) تقویت شد، اما در دولت‌های راست‌گرای میشل تمر و ژایر بولسونارو – متحد سرسخت ترامپ – به شدت سرد شد. زمانی که لولا 3 سال پیش به قدرت بازگشت، روابط احیا شد، اما نه به سطح قبلی.

هدف متحدان ابدی چیست؟

اگر وضعیت در دریای کارائیب به یک درگیری بزرگتر تبدیل شود، ونزوئلا دوستان کمی در منطقه خواهد داشت – و احتمالاً هیچ کدام مفید نخواهد بود.

کوبا، دشمن دیرینه ایالات متحده، از زمان به قدرت رسیدن چاوز، متحد سرسخت ونزوئلا بوده و هست.

برونو رودریگز، وزیر امور خارجه کوبا در اواخر سپتامبر به سی ان ان گفت که کوبا “کاملا و به طور کامل” از دولت ونزوئلا حمایت می کند. اما وقتی از وی پرسیده شد که آیا کوبا در صورت حمله آمریکا واکنش نشان می دهد یا خیر، پاسخ مستقیمی نداد: این یک سناریوی فرضی است، وقتی به من اطلاع دادید که مداخله نظامی آمریکا رخ داده است، آن وقت به شما خواهم گفت.

این جزیره کمونیستی که اکنون یکی از بدترین بحران‌های اقتصادی خود را در دهه‌های اخیر تجربه می‌کند، در موقعیتی نیست که بتواند به ونزوئلا کمک نظامی کند و فراتر از اظهارات رودریگز، کوبا همچنان در حاشیه است.

یکی دیگر از دوستان ونزوئلا نیکاراگوئه است. کشوری کوچک در آمریکای مرکزی به رهبری دانیل اورتگا. رئیس‌جمهور جنجالی کشور مدت‌هاست که با اتهامات نقض حقوق بشر روبرو بوده است – اتهاماتی که او به شدت آن را رد می‌کند.

اورتگا تا حد زیادی در این دوره پرتنش سکوت کرده است و هیچ کمکی به ونزوئلا نکرده است. با این حال، در اواخر سپتامبر، او استقرار نظامی ایالات متحده در دریای کارائیب را محکوم کرد و مدعی شد که واشنگتن می‌خواهد «با ایجاد داستانی مبنی بر اینکه کوکائین از آن کشور جنوبی می‌آید، نفت ونزوئلا را تصاحب کند».

اگرچه مادورو روز به روز در آمریکای لاتین منزوی‌تر می‌شود و دوستان قدیمی‌اش درگیر مشکلات داخلی خودشان هستند، عواقب یک درگیری احتمالی بسیار غیرقابل پیش‌بینی است. در منطقه ای که سال هاست نوعی رابطه عشق و نفرت با آمریکا دارد.

ترامپ با بیش از 12 کشتی جنگی و 15000 سرباز در منطقه به عنوان بخشی از عملیات نیزه جنوبی، عصر روز دوشنبه در کاخ سفید جلسه ای درباره اقدامات بعدی علیه ونزوئلا برگزار کرد.

مادورو بازی انتظار را دنبال می کند

مادورو روز یکشنبه در پاسخ به فشارهای ایالات متحده پیامی آشنا و سرکشی ارائه کرد: “تحریم ها، تهدیدها، محاصره ها، جنگ اقتصادی – اما مردم ونزوئلا تسلیم نشدند. اینجا، همانطور که می گویند، همه چکمه های خود را پوشیدند و با آن کار کردند.”

از زمان جانشینی چاوز در سال 2013، مادورو به زندگی روزمره در بحران عادت کرده است – وضعیتی که به گفته افرادی که مستقیماً با او در تعامل بوده اند، تنها قدرت او را تقویت کرده است.

یک دیپلمات در کاراکاس ماه گذشته به سی‌ان‌ان گفت: «او برای دور جدیدی از مذاکرات آماده می‌شود، بنابراین از هیچ کارت مهمی دست نمی‌کشد مگر اینکه مجبور شود.» این دیپلمات به دلیل محرمانه بودن موضوع نخواست نام خود را فاش کند.

این تاکتیکی است که از سال ها اتحادیه کارگری ایجاد شده است – و به این معنی است که مادورو، رهبر سابق اتحادیه، عملاً شرط می بندد که کاخ سفید بلوف می زند. او به خوبی می‌داند که مردم آمریکا – به ویژه پایگاه ترامپ – اشتهای کمی برای مداخله خارجی ندارند.