بدترین وضعیت بدن هنگام خواب

بعدی- پزشکان به خوابیدن در وضعیت به اصطلاح “T” هشدار می دهند. رکس که به معنای خوابیدن با دست‌های خم شده و جمع شده روی سینه است، در نهایت می‌تواند باعث بی‌حسی، درد و حتی آسیب دائمی عصبی شود.

بر اساس گزارشی به نقل از هاف پست، تقریباً هر روز صبح همین داستان تکرار می شود. بی حسی و بی حسی به آرامی در انگشتان و شانه های شما مانند همیشه خشک و سفت می شوند. بازوها را می کشید، شانه ها را می چرخانید تا احساس طبیعی برگردد و سپس با تکان دادن دستانتان از حادثه عبور می کنید. با خودت می گویی: «حتما بد خوابیده ام». اما شاید دلیل اصلی چیز دیگری باشد: نحوه خوابیدن.

بسیاری از مردم حتی متوجه نمی شوند که در خواب چه اتفاقی می افتد. آنها شب را با دستان آرام شروع می کنند، اما حدود سه بامداد، بازوها کاملاً جمع شده و به سمت قفسه سینه کشیده می شوند. در شبکه های اجتماعی به این حالت «خواب دایناسور» یا وضعیت تی رکس می گویند. حالتی که در آن دست ها خم شده و به بدن نزدیک است. پزشکان از این نام استفاده نمی کنند، اما درباره عواقب آن هشدار می دهند: تکرار این وضعیت شب به شب می تواند بی حسی موقت را به آسیب عصبی دائمی تبدیل کند.

دکتر راج داسگوپتا، متخصص طب خواب، می گوید: “وقتی دست های خود را خم می کنید و آنها را داخل می کنید، به اعصابی که از آرنج یا مچ می گذرد فشار وارد می کنید. این باعث کاهش گردش خون و بی حسی یا گزگز می شود. اگر این الگو ادامه یابد، حتی می تواند باعث سفتی و درد در شانه ها شود.”

به گفته دکتر متیو بنت، جراح ارتوپد، این فشار مکرر شبیه مکانیسمی است که در سندرم تونل کارپال رخ می دهد. یعنی زمانی که اعصاب از فضاهای بسیار تنگ عبور می کنند و هر گونه خمش طولانی مدت می تواند منجر به تحریک عصب شود. برخلاف تصور عموم، این مشکل بسیار رایج است و در صورت نادیده گرفتن آن به مرور زمان بدتر می شود.

علائم هشداردهنده ای که پزشکان می خواهند شما را جدی بگیرید

کایرن شریدان، فیزیوتراپیست و بنیانگذار GulfPhysio، می گوید بسیاری از بیماران از «احساس خواب آلودگی» یا نیاز دائمی به حرکت دادن بازوهای خود هنگام بیدار شدن شکایت دارند. او تاکید می کند: «این واکنش بدن است که به سیستم عصبی می گوید که خوشحال نیست. داسگوپتا همچنین اشاره می‌کند که بی‌حسی مکرر در شب، بی‌حس ماندن پس از بیدار شدن از خواب، یا احساس ضعف در روز، همه علائمی هستند که باید شما را نزد پزشک ببرند.

سایر هشدارها شامل درد تیراندازی در بازو، کاهش قدرت گرفتن و حتی افتادن مکرر گوشی است. اینها فقط “نشانه های مزاحم” یا “حواس پرتی” نیستند، بلکه پیام بدن هستند که آسیب در حال پیشرفت است. بنت تأکید می کند: «اگر این علائم مکرر شد، باید یک ارزیابی پزشکی را در نظر بگیرید. در بیشتر موارد، درمان ساده و محافظه کارانه کافی است، اما نادیده گرفتن مشکل می تواند شرایط را پیچیده کند.»

داسگوپتا می افزاید: «در بیشتر موارد، علائم با تغییر وضعیت خواب ناپدید می شوند؛ اما اگر این فشارها برای هفته ها یا ماه ها ادامه یابد، آسیب عصبی می تواند دائمی شود.

چرا بدن در خواب این حالت دفاعی را می گیرد؟

حلقه زدن در خواب معمولاً باعث ایجاد احساس امنیت می شود. این یک واکنش غریزی است، مانند زمانی که وقتی هوا سرد است، پتو را محکم‌تر دور خود می‌پیچیم. اما ریشه این حالت معمولا فراتر از راحتی ساده است.

هنگامی که سیستم عصبی به دلیل استرس، درد مزمن، کمبود خواب یا تجربیات ناخوشایند در حالت آماده باش قرار می گیرد، بدن حالت های “محافظتی” را حتی در خواب به خود می گیرد. بنت توضیح می‌دهد: «زمانی که مغز احساس ناامنی می‌کند، حتی اگر هیچ تهدید واقعی وجود نداشته باشد، بدن ناخودآگاه موقعیت‌هایی را انتخاب می‌کند که کمتر در معرض محیط قرار می‌گیرند».

جودیت مورایو باردو، روانشناس بالینی، بیماری را مثال می زند که با بی خوابی مزمن و خستگی مفرط نزد او آمده است. بیمار هر شب در همان وضعیت تی رکس از خواب بیدار می شد. بازوها به سینه بسته شده، شانه ها جمع شده و فک قفل شده است. باردو می گوید: “او با تنش عضلانی، سنگینی عاطفی و فشار درونی از خواب بیدار می شد، حتی اگر ساعت ها خوابیده بود.” ریشه مشکل اضطراب پنهانی بود که در خواب خود را نشان می داد.

بیمار به آرامی با یک سری تغییرات بهبود یافت: اسکن ذهنی قبل از خواب، نوشتن نگرانی‌ها، مرتب کردن اتاق خواب، افزودن بالش، نور ملایم‌تر، و ایجاد یک روال خواب. یکی از اولین نشانه های بهبود این بود که بدن او به آرامی از موقعیت دفاعی دور می شد. البته همه کسانی که در این حالت می خوابند اضطراب شدید ندارند. حتی استرس های روزمره، شدت کار و کمبود خواب نیز می توانند همین واکنش را ایجاد کنند.

راه های ساده برای آموزش مجدد بدن برای خوابیدن در وضعیت بهتر

مشکل این است که اراده و تصمیم گیری در خواب جواب نمی دهد. ما نمی توانیم به خود دستور دهیم که در نیمه های شب آغوش خود را باز کنیم. بنابراین هدف ایجاد موانع و تکیه گاه هایی است که احتمال خمش شدید بازوها را کاهش می دهد.

بنت یک نکته ساده اما موثر دارد: یک حوله کوچک دور آرنج خود بپیچید و به آرامی آن را با باند محکم کنید. این یک مانع نرم ایجاد می کند که اجازه نمی دهد بیش از حد خم شود بدون اینکه خواب را مختل کند. برای کسانی که در ناحیه مچ دست احساس درد می کنند، استفاده از آتل مچ دست نیز مفید است.

شریدان برای افرادی که به پهلو می‌خوابند پیشنهاد می‌کند:

• یک بالش کوچک یا حوله تا شده را بین بازو و سینه خود قرار دهید تا از فرو افتادن کامل جلوگیری کنید.

• از یک بالش بلند یا یک بالش بادی برای در آغوش گرفتن استفاده کنید تا بازوها در حالت خنثی باقی بمانند.

اگر به پشت می خوابید، بازوهایتان باید در کنار یا روی بالشی نزدیک لگن قرار گیرند. بازوها باید صاف یا کمی خمیده باشند و نباید زیر بدن یا زیر بالش گیر کنند. شریدان توضیح می دهد: باز نگه داشتن بازوها به گردش خون بهتر، فشار کمتر بر اعصاب و ریکاوری سریعتر عضلات کمک می کند.

از آنجایی که این اغلب نشانه هوشیاری سیستم عصبی است، بنت توصیه می کند قبل از خواب از تنفس آهسته، کشش ملایم یا تکنیک های آرام سازی استفاده کنید. وی می گوید: هدف ایجاد وضعیت خشک و نظامی نیست، بلکه ارائه گزینه های حمایتی برای بدن است تا بهتر استراحت کند. اگر هر روز صبح با بی‌حسی، درد تیراندازی، خشکی شانه‌ها یا دست‌های ضربان‌دار از خواب بیدار می‌شوید، نیازی به تغییرات اساسی در خواب ندارید، فقط به چند تغییر کوچک نیاز دارید.