عبدالجواد موسوی در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: کافی است اسامی کسانی که می خواهند برای فضای مجازی، رسانه ها و تریبون ها تعیین تکلیف کنند را ببینید تا حدس بزنید چه بلایی در راه است. آنها رسماً در صدد نابودی هر چیزی هستند که می تواند به این مردم بی خانمان و خسته دلیل کمی برای زندگی بدهد.
حتی یک نفر – حتی یک نفر – به لطف خداوند از این فهرست بلند، هیچ پیشینه فرهنگی ندارد. یعنی بعید است یکی از آنها در زندگی اش رمان خوبی خوانده باشد یا حداقل این روزها به دیدار رضا امیرخانی رفته باشد. البته در کارنامه این گروه تا دلتان بخواهد می توانید ارباده را برای تصرف، تعطیل و تعطیلی موسسات فرهنگی و علاوه بر آن در کارنامه معروف ترین و پر سر و صداترین آنها ببینید. تجلیل از تتلو یعنی نهایت کار فرهنگی این گروه تقدیر و تجلیل از تجسم اخلاق و هنر متعهدانه آقای امیرحسین مقصودلو است.
این گروه خشن، اگر سرشان را جمع کنید، فکر نمیکنم غزلی از سعدی بخوانند، برای من و شما معیار و معیار هنر و اخلاق شدهاند. حد را تعیین می کنند و بعد آقا بالاسر این همه رسانه و فعال رسانه ای کیست؟ یکی از آنها، سداوسیما؛ رسانه ای رسماً ورشکسته که نه مخاطب دارد، نه محبوبیتی دارد و نه اصلاً کاری از دستش بر نمی آید.
رسانه ای که می گوید همه باید خفه شوند تا صدای ضعیف من به گوش برسد. حالا این رسانه که در کار خودش مانده، قرار است مواظب باشد که دیگران حدود اخلاق را رعایت نکنند. مبادا دیگران برنامه های زنده پخش کنند و عفت عمومی را لکه دار کنند. همان رسانه ای که بارها در برنامه های زنده اش گل به آب داده و بارها هم عذرخواهی نکرده است.
یکی دو روز بیشتر از آخرین دسته گل نگذشته است. میهمان بدآموزی که بارها و بارها سخنان پوچ و رکیک بر زبان می آورد، دوباره به تلویزیون و برنامه های زنده دعوت می شود تا به مردم توهین کند. چرا فقط به این دلیل که بچه محل یکی از مدیران ارشد تلویزیون است یا اینکه حاضر است در همه برنامه های رسمی و تبلیغاتی در صف اول قرار بگیرد و حرف استاد عزل را تکرار کند.
چنین رسانه ای چه اختیاری برای نظارت بر همه رسانه ها و تریبون ها دارد؟ آن وزارت محترم نمی تواند و نباید این گونه دخالت کند. وظیفه آن وزارتخانه تسهیل فعالیت های فرهنگی است. سنگسار و مانعی برای هنر و هنرمند نیست. چرا باید وزارتخانه ای که قرار است هر هشت سال یک بار و گاهی هر چهار سال یک بار تغییر جهت دهد باید متولی بایدها و نبایدهای فرهنگی باشد؟ وقتی آقایان برای کنترل رسانه ها و تریبون ها جریمه مالی در نظر گرفته اند دم خروس بیرون می آید.
علی برکت الله درست مثل طرح ترافیک. درست مثل جریمه تخلفات ساختمانی. اول آن را بسازید و بعد جریمه آن را بپردازید. این نیز یک مسیر شغلی قابل احترام است. به راستی شورایی که به وضعیت تبلیغات در تریبون ها و رسانه های خصوصی و نیمه خصوصی گیر می دهد، هرگز به تبلیغات فاجعه بار صدا و سیما توجهی نمی کند؟ این تبلیغات طولانی و زشت، در رسانه ای که با پول مردم اداره می شود، هیچ ایرادی ندارد؟ آیا خود صدا و سیما وقتی چنین رسوایی هایی را در بخش های مختلف خبری پوشش می دهد خجالت نمی کشد؟ چرا هیچکس به شهرداری نمی گوید شهر را به دست یک مشت کاسب بی ذوق گذاشته اند که می توانند هر چیزی را تبلیغ کنند؟
این همه شورا با این مردم چه کرده اند؟ برای یک بار هم که شده شورای عالی انقلاب فرهنگی و شورای عالی فضای مجازی بیایند و گزارشی از فعالیت های خود ارائه کنند و از بودجه هایی که در این سال ها داشته اند بگویند تا مردم قضاوت کنند که از این همه سروصدا چه به دست آورده اند. عمل منفی گرایی و گذاشتن چوب در چرخ دیگران را همه می دانند. اصلاً نیازی به دانش ندارد.
اندکی ظلم و اندکی بی عدالتی و کمی کینه توزی و اندکی بی اعتنایی به منافع جمعی و ملی کافی است تا انسان چشمانش را بر همه خوبی ها ببندد و جز عیب چیزی نبیند و تلاش کند زحمات دیگران را ریشه کن کند. رسانههای غیررسمی اعم از پلتفرمها، سایتها، حتی کانالها و صفحاتی که محتوا تولید میکنند، چندین برابر از رسانههای رسمی ما جلوتر هستند، هوشمندتر هستند و در شناخت مخاطب حداقل کیلومترها از رسانههای رسمی جلوتر هستند.
اگر ایراداتی داشته باشند – که قطعاً دارند – با بستن آنها و محدودیت ها و جریمه های مالی این عیب و نقص برطرف نمی شود; آنها نیاز به تعامل و گفتگو دارند. و نه از کسانی که الفبای فرهنگ را نمی دانند. اگر نیاز به تعمیر و اصلاح است، این کار باید توسط خود این فعالان انجام شود. از دل نخبگان این مجموعه ها؛ نه از شوراها که معلوم نیست از کجا آمده اند و چه در سر دارند.
