طوفان زمستانی زندگی آوارگان غزه را می‌بلعد

به گزارش خبرگزاری به گزارش میهن تجارت، باد سردی که از سواحل مدیترانه برمی خیزد در کوچه های خاکی و بدون سقف غزه می وزد و بوی طوفانی را با خود می آورد که بیشتر از خبر باران نشانه رنج است. ابرهای تیره به آرامی آسمان را می پوشانند و سایه سنگین فاجعه ای جدید بر روی کمپ های پناهندگان پخش می شود. اردوگاه هایی که ماه هاست زیر ضربات جنگ متلاشی شده اند و حالا باید در برابر خشم طبیعت زنده بمانند.

پیش بینی ها هشدار می دهند: سیل، 80 کیلومتر باد و 150 میلی متر باران در راه است.

اما برای بیش از یک و نیم میلیون آواره که در چادرهای پاره پاره زندگی می کنند، این اعداد زبان واقعیت نیستند. واقعیت آنها صدای پاره شدن چادرها در باد، فروریختن سقف های نایلونی در باران و لرزیدن کودکان در لباس های مرطوب است.

دفتر اطلاع رسانی دولت غزه هشدار داده است که “طوفان قطبی آینده” می تواند فاجعه جدیدی را به خرابه های سال گذشته بیافزاید. این نهاد اعلام کرده است که اشغالگران با بسته نگه داشتن گذرگاه ها و جلوگیری از ورود 300 هزار چادر و خانه های نقلیهآنها به عمد صدها هزار نفر را در مقابل این خطر مستقیم و مهلک رها کرده اند.
حق دارند سقف – یک از ابتدایی ترین حقوق انسانیت – برای مردم غزه به خواسته ای دست نیافتنی تبدیل شده اند.

در اردوگاه ها؛ جایی بین گِل و خاکستر

وقتی وارد کمپ های پناهندگان می شوید، چیزی شبیه زندگی نمی بینید. چادرهای بسته شده با طناب های فرسوده در باد می لرزند. زمین زیر چادرها گل آلود است. گل آمیخته با آب باران و فاضلاب و خاک ساختمانی که روزگاری خانه بوده و امروز تنها یک تکه سنگ پراکنده است. مادران پتوهای خیس و چادر تازه پاره شده را با دستان یخ زده خود می گیرند و به دنبال کوچکترین نور امیدی می گردند. در کنار آنها بچه هایی با لباس هایی که از سرما به بدنشان چسبیده، به دنبال شعله های کوچک می گردند. شعله هایی که باد هر لحظه آنها را تهدید می کند.

برای کمک گریه کن؛ صدایی که در دنیا گم شده است

دفتر اطلاع رسانی غزه در بیانیه ای تاکید کرد که جهان باید قبل از وقوع موج اصلی طوفان وارد عمل شود: باز کردن گذرگاه ها، آوردن کمک های اضطراری، آزادسازی حرکت تیم های امدادی و ایجاد پناهگاه های موقت. اما چراغ ها خاموش و گوش های شنیدنی بسته است. در این بیانیه آمده است: ممکن است در ساعات آینده شاهد صحنه هایی باشیم که بشریت را متزلزل خواهد کرد؛ خانواده هایی که در چادرهای فرو ریخته برای فرار از مرگ دست و پنجه نرم می کنند در حالی که هیچ دست یاری برای نجات آنها دراز نمی شود.

گزارشی از خط مقدم فاجعه؛ روایت دفاع مدنی

محمود پیازسخنگوی وزارت دفاع غیرنظامی غزه با صدایی از خستگی یک واقعیت دردناک را توضیح می دهد:
“هزاران چادر به شدت آسیب دیده اند، پتوها و لباس ها خیس شده اند و هیچ جایگزینی وجود ندارد. تجهیزات مبارزه با سیل و طوفان ویران شده است. ما حتی قایق های کافی نداریم… تنها کاری که می توانیم انجام دهیم این است که مردم را به صورت محدود جابه جا کنیم، اما کجا؟ وقتی هیچ پناهگاهی باقی نمانده است؟ او می گوید که هر قطره باران باعث ایجاد یک تهدید جدید می شود و نظم و رگبار به طور کامل از بین می رود. سرریز شدن فاضلاب به داخل چادرها تصویری دردناک: کودکانی که روی زمین خیس کنار ظرفی از آب آلوده که از سقف می چکد نشسته اند.

فروپاشی سیستم شهری؛ شهری بدون ابزار بقا

شهرداری ها و خدمات شهری، آنچه از آنها باقی مانده است، دیگر توان مقابله با بحران را ندارند. ماشین آلات تخریب شده، پمپ ها از کار افتاده و نیروهای خدمات رسان با دست خالی سعی در جلوگیری از گسترش سیل دارند. اما در شهری که زیرساخت های آن در آتش جنگ سوخته است، حتی باران ساده هم می تواند دشمن شود.

وقتی چادر را «خانه» می گویند، اما در آن خانه چیزی نیست

منابع محلی می گویند بسیاری از چادرها حتی برای اقامت چند روزه مناسب نبودند، چه برسد به ارزش یک سال زندگی مداوم. چادرهایی که در برابر بادهای معمولی مقاومت می کنند، نه طوفان های زمستانی.
پارچه ها سوخته، نخ ها پوسیده، ستون ها خم شده اند. در داخل این چادرها هیچ نوری وجود ندارد. بدون چراغ برای خواندن، بدون بخاری برای گرم کردن، بدون پریز برق برای شارژ تلفن، بدون آب لوله کشی تمیز برای نوشیدن. خانواده ها با هم در فضایی زندگی می کنند که گاهی حتی کمتر از سه متر است. نه حریم خصوصی، نه امنیت، نه امید.

اولین باران؛ اولین فروپاشی

با اولین بارندگی چادرها یکی یکی فرو می ریزند. تشک های نازک در گل فرو می روند. پتوها بوی رطوبت می دهند و تا هسته خیس شده اند. و هنگامی که هیچ وسیله ای برای خشک کردن وجود ندارد، سرما تبدیل به یک قاتل آرام و بی صدا می شود. مادران تمام شب را بیدار می‌مانند، چادر را با دست می‌گیرند، لباس‌های خیس بچه‌ها را فشار می‌دهند، اما باد شدیدتر و رطوبت هوا سرسخت‌تر است. برای پناهندگان غزه، خواب دیگر به معنای استراحت نیست. به یک رویا دور و دست نیافتنی شده است.

غزه؛ شهری که تنها مانده، شهری که دنیا رها کرده است

ساعت ها تا رسیدن طوفان اصلی باقی مانده، چهره ها پر از ترس است. نه از باران و باد؛ از بی خانمانی، از فراموشی، از باقی ماندن در چادر خیس و لرزان. غزه منتظر شبی است که شاید سخت ترین شب سال گذشته باشد. شبی که کودکان با صدای پاره شدن چادرها از خواب بیدار می شوند و سینه های مادران با هر وزش باد تنگ می شود.